Ξάνθη: Θύμα επίθεσης ο πρόεδρος του Συλλόγου Πομάκων τον χτύπησαν στα πλευρά και το κεφάλι εγκαταλείποντάς τον, αναίσθητο στον δρόμο - «Υποψιάζομαι ανθρώπους του Ερντογάν» λέει.....ΦΩΤΟ

Police-Voice blog ➤

Οι δράστες, που άρπαξαν τα χρήματά του, τον χτύπησαν στα πλευρά και το κεφάλι εγκαταλείποντάς τον, αναίσθητο στον δρόμο

Θύμα επίθεσης από αγνώστους έπεσε πριν από λίγες ημέρες ο Αχμέτ Ιμάμ, πρόεδρος του Συλλόγου Πομάκων στην Ξάνθη, αφήνοντας τον αιμόφυρτο και αναίσθητο στον δρόμο.

«Κυκλοφορούσα στον δρόμο και ένιωσα έναν δυνατό χτύπο στην πλάτη και έπεσα κάτω. Με πλάκωσαν με κλωτσιές στο κεφάλι, στα πλευρά μου. Αλλά στο κεφάλι έφαγα τόσες κλωτσιές που έχασα τις αισθήσεις μου» δήλωσε αρχικά στο κεντρικό δελτίο του Αlpha.

Στη συνέχεια, και αφού συνήλθε, έφτασε με δυσκολία στο σπίτι του όπου διαπίστωσε πως του είχαν πάρει μόνο τα χρήματά του και όχι τα υπόλοπα πράγματα που είχε πάνω του. Ο ίδιος μάλιστα, υποψιάζεται πως δεν πρόκειται για μια απλή ληστεία.

«Αυτό που υποψιάζομαι περισσότερο είναι τους ανθρώπους του Ερντογάν που είναι παντού εδώ στη Θράκη και λιγότερο ένα τυχαίο γεγονός», πρόσθεσε ο Αχμέτ Ιμάμ ο οποίος είναι εκδότης επίσης, της πομακικής εφημερίδας και έχει συγκρουστεί πολλές φορές με τους ανθρώπους του τουρκικού προξενείου ενώ ασκεί συνεχώς κριτική στον Τούρκο πρόεδρο, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.

«Ο Ερντογάν θέλει να αφομοιώσει τους Πομάκους και να τους κάνει τους αυριανούς Γενίτσαρους» συμπλήρωσε ενώ αναφέρθηκε και σε ένα παρελθοντικό περιστατικό όπου ο εγγονός του είχε βρει σφαίρα στο μπαλκόνι του σπιτιού τους. «Δεν είναι κυνηγετική αλλά στρατιωτική. Του είπα ότι είναι δική μου για να μην φοβηθεί η οικογένεια ότι μας απειλούν» επεσήμανε.

Να σημειωθεί πως ο Αχμέτ Ιμάμ κατήγγειλε ό,τι συνέβη και σχηματίστηκε δικογραφία από την οποία προκύπτει ληστεία με μικρό χρηματικό ποσό και χρήση σωματικής βίας, χωρίς να δίνονται άλλες προεκτάσεις στο περιστατικό. Οι δράστες δεν έχουν ταυτοποιηθεί και αναζητούνται.

Πηγή ➤  https://www.protothema.gr

Διαβάστε Περισσότερα »

Ρίγη συγκίνησης με τα Ελληνόπουλα της Βορείου Ηπείρου: «Εμείς που μένουμε εδώ κρατάμε Θερμοπύλες» ....

Police-Voice blog ➤

Έχοντας παλέψει με νύχια και με δόντια για να κρατήσουν ζωντανό τον ελληνισμό, τα έθιμα και τις παραδόσεις τους, οι Έλληνες της Βορείου Ηπείρου ήρθαν αντιμέτωποι με τον αλβανικό ολοκληρωτισμό, όμως δεν λύγισαν.

Κόντρα σε εκείνους που επιχείρησαν να αρπάξουν τα σπίτια και τις περιουσίες τους, έμειναν εκεί, πάλεψαν με πυγμή και περηφάνια, αρνούμενοι να εγκαταλείψουν τον τόπο τους. Κράτησαν ανοιχτά τα σχολεία τους και τους ιερούς ναούς, ύψωσαν ψηλά τις ελληνικές σημαίες και δεν έπαψαν ποτέ να ελπίζουν ότι η Ελλάδα δεν θα τους ξεχάσει.

Σήμερα, κατά την διάρκεια της επίσκεψης του Κυριάκου Μητσοτάκη στη Λειβαδιά, όπου συνάντησε 300 ομογενείς στο ενιαίο Λύκειο «Λευτέρης Στάλιος», Ελληνόπουλα ντυμένα με παραδοσιακές στολές, απήγγειλαν ένα ποίημα που προκάλεσε ρίγη συγκίνησης. «Εμείς που μένουμε εδώ κρατάμε Θερμοπύλες και θέλουμε να ζήσουμε στις πατρικές εστίες» ήταν ένας από τους στοίχους που ακούστηκε.

 

 Πηγή ➤  https://www.newsbreak.gr

Διαβάστε Περισσότερα »

Τουρκική εισβολή στην Κύπρο - Τι απέγιναν τα παιδιά του πολέμου Τα παιδιά που αγνοούνται ακόμα και σήμερα

Police-Voice blog ➤

Τα παιδιά που αγνοούνται ακόμα και σήμερα αλλά και αυτοί που κατάφεραν να επιζήσουν και σήμερα, ως μεσήλικες πλέον, κουβαλούν τ α τραύματα του πολέμου και τον πόνο της απώλειας στην ψυχή τους

Είναι εύκολο να ανιχνεύσει κάποιος τα σημάδια που αφήνει ο πόλεμος. Χορταριασμένα μνήματα, ερείπια, απομεινάρια φονικών σιδερικών και διάχυτο το αίσθημα της απορίας. Γιατί;

Αυτό το «γιατί;» ίσως να μπορεί να εκλογικευτεί και να βρει απαντήσεις στο πέρασμα του χρόνου, όταν ο πόνος γίνεται σκυτάλη που χάνεται μαζί με αυτούς που τον βίωσαν ως πρωταγωνιστές, θύτες ή θύματα. Και ας μη γελιόμαστε, τα θύματα ενός πολέμου δεν είναι μόνο αυτοί που έφυγαν, δεν είναι αυτοί που έζησαν με την απώλεια, δεν είναι αυτοί που ξυπνούν από τις εκρήξεις της φρίκης στον μονίμως ταραγμένο ύπνο τους.

Και αυτοί που γνώρισαν έτσι τη ζωή; Αυτοί που πριν γνωρίσουν το χάδι γνώρισαν τον θάνατο; Αυτοί που αναγκάστηκαν να συνειδητοποιήσουν πως η καπνισμένη κάνη ενός όπλου είναι ο «νόμος»;

Αυτοί. Τα παιδιά του πολέμου, που σήμερα, αν κατάφεραν να επιβιώσουν, είναι μεσήλικες, φορτωμένοι με μια ζωή που δεν επέλεξαν να τη ζήσουν με τον τρόπο που τους επιβλήθηκε.

Είναι και τα παιδιά που κάπου χάθηκαν… αγνοούμενα μέχρι σήμερα, αν τα απομεινάρια τους δεν βρέθηκαν σε κάποιον ομαδικό τάφο.

Αυτό τον «θρίαμβο» θα γιορτάσουν, για ακόμα μια φορά, την ερχόμενη Τετάρτη στο ψευδοκράτος με παρελάσεις και μεγαλόστομα αφηγήματα για την «ειρηνευτική επιχείρηση» της Τουρκίας στην Κύπρο το 1974.

Η πιπίλα του Αντρέα

Το 2015 είχαν περάσει 41 χρόνια από την εισβολή. Τόσα χρόνια όσα κεριά θα έσβηνε στα γενέθλιά του ο Ανδρέας Κυριακού. Είχε γεννηθεί λίγο πριν από την εισβολή του 1974 και δεν είχε προλάβει να κάνει τα πρώτα του βήματα. Δεν είχε καν αντιληφθεί τη ζεστασιά της αγκαλιάς της γυναίκας που τον έφερε στον κόσμο και του πατέρα που δεν πρόλαβε να αποτυπώσει στη μνήμη το πρόσωπό του.

Ηταν εκείνο το καλοκαίρι που η μυρωδιά του θανάτου κάλυπτε ολόκληρη την Κύπρο και το διψασμένο από την αναβροχιά χώμα ποτιζόταν με αίμα. Τότε «χάθηκε» ο Αντρέας, μόλις 6 μηνών, για να βρεθεί μετά από τέσσερις δεκαετίες θαμμένος πλάι στη μητέρα την γιαγιά και τις θείες του Στο στόμα και η πιπίλα για να υπενθυμίζει το μέγεθος του εγκλήματος και τη βαρβαρότητα των φονιάδων.

Ο Αντρέας βρέθηκε, χάθηκαν οι ελπίδες και οι αμφιβολίες, έστω και αν κανείς δεν υπήρχε πια να περιμένει. Στον ομαδικό τάφο βρέθηκαν τα λείψανα της -25χρονης τότε- μητέρας του Αγγελικής της 46χρονης γιαγιάς του Ελένης και των θείων της Θεμιστούλας, 21 ετών, η οποία ήταν έγκυος, Μάρως, 19 ετών, και Σούλας, 11 ετών. Ο θάνατος τους βρήκε στα χωράφια έξω από το χωριό τους στο Τραχώνι Κυθραίας κατά τη δεύτερη φάση της εισβολής. Η γιαγιά κρατούσε ακόμα στο χέρι το κλειδί του σπιτιού, στο οποίο δεν θα ξαναγύριζε κανείς πλέον. Ετρεχαν να σωθούν όταν έμαθαν ότι οι Τούρκοι μπήκαν στο χωριό. Αοπλοι άνθρωποι και ο Αντρέας στα χέρια της μητέρας του κοντοστάθηκαν για να βοηθήσουν κάποιον τραυματία που είχε χτυπηθεί από πολυβόλο τεθωρακισμένου του τουρκικού στρατού. Ακούστηκε μια έκρηξη από βλήμα όλμου και δεν υπήρξε κανείς για να πει την ιστορία για 41 χρόνια. Μίλησε ο ομαδικός τάφος και ο Αντρέας «ενηλικιώθηκε» σε μια στιγμή. Μια στιγμή όσο περίπου ήταν και η ζωή του.

Ξεγέλασαν τον θάνατο με τον θάνατο

Ο Πέτρος και ο Κώστας Σουππουρής ήταν 10 και 8 χρόνων. Ηταν Δεκαπενταύγουστος του 1974 και οι Τούρκοι βρίσκονταν ήδη στην Κύπρο. Επικρατούσε η ανήσυχη ηρεμία της εκεχειρίας, η οποία όπως αποδείχθηκε ήταν απλώς μια ανάπαυλα ανασύνταξης των δυνάμεων εισβολής, για να συνεχίσουν με τον «Αττίλα» δύο την πορεία τους για κατάληψη των εδαφών που είχε θέσει ως στόχους το τουρκικό γενικό επιτελείο.

Στο χωριό Παλαίκυθρο ο τρόμος σκέπασε τα λιγοστά σπίτια, καθώς οι ψίθυροι για δολοφονίες, βιασμούς και λεηλασίες στα κοντινά χωριά δεν άφηναν περιθώρια εφησυχασμού.

Ο Αντρέας και η Αρετή Σουππουρή έμειναν στο χωριό μαζί με τα παιδιά τους, έχοντας την ψευδαίσθηση πως οι Τουρκοκύπριοι συγχωριανοί τους δεν θα επέτρεπαν στους Τούρκους στρατιώτες να διαπράξουν αγριότητες, παρόμοιες με αυτές που είχαν κάνει σε άλλα αμιγώς ελληνοκυπριακά χωριά. Κι όμως… οι Τουρκοκύπριοι ξεπέρασαν σε αγριότητα και δολοφονική μανία τους στρατιώτες από την Ανατολία.

Στις 17 Αυγούστου 1974 στο σπίτι της οικογένειας μαζεύτηκαν 23 άτομα δίνοντας κουράγιο ο ένας στον άλλον. Πολλά μικρά παιδιά που δεν είχαν συνειδητοποιήσει το εύρος της καταστροφής και το μέγεθος του κινδύνου. Ισως και να μην είχαν αντιληφθεί πλήρως αυτό που συνέβαινε στον τόπο τους.

Ο Πέτρος και ο Κώστας εκείνη την ημέρα έπαψαν να είναι παιδιά. Εχασαν τους δυο γονείς τους και τρία αδέλφια τους. Ολοι βρέθηκαν σε ομαδικό τάφο, εκτός από τον αδελφό τους, τον 9χρονο Γιάννη, που μάλλον οι Τούρκοι έθαψαν κάπου αλλού.

Ο Πέτρος Σουππουρής θυμάται: «Ηρθαν στο σπίτι μας 3-4 τέσσερις νεαροί Τουρκοκύπριοι. Μπήκαν μέσα φωνάζοντας και άρχισαν να βρίζουν και να μας βγάζουν έξω έναν-έναν». Ο Πέτρος μαζί με τον αδελφό του Γιάννη βγήκαν τελευταίοι. Πρώτα βγήκε η οικογένεια Λιασή που είχε βρει καταφύγιο στο σπίτι. Μόλις βγήκαν ακούστηκε ο ξερός κρότος μια ριπής. Στη συνέχεια βγήκε ο πατέρας, η μητέρα του και ένα-ένα, τα αδέλφια του και ο ίδιος. Ο 8χρονος Κώστας, όταν άκουσε τους πυροβολισμούς, βγήκε από την πίσω πόρτα και πήγε και κρύφτηκε στο σπίτι της γιαγιάς του.

Ο Πέτρος μόλις βγήκε από την πόρτα μαζί με τον 9χρονο Γιάννη είδε τα πτώματα των υπολοίπων στο έδαφος. Μέχρι να συνειδητοποιήσει τι είχε συμβεί, δέχθηκε μια ριπή και έπεσε δίπλα στον αδελφό του. Θυμάται: «Οταν μας πυροβόλησαν εγώ κι ο Γιάννης πέσαμε ο ένας δίπλα στον άλλον. Εγώ είχα τραυματιστεί και ο Γιάννης είχε ένα τραύμα από σφαίρα στο μάτι και δεν θυμάμαι να κινείται. Αργότερα ένας φίλος μου μού είπε ότι τον είχε δει να αναπνέει». Ο Πέτρος είχε δεχθεί τρεις σφαίρες αλλά ζούσε. Από τότε ζει έχοντας στη μνήμη του ότι δίπλα του κείτονταν τα άψυχα κορμιά του πατέρα του και της μάνας του και των τριών αδελφών του, 9, 7 και 3 ετών.

Νεκρό μέσα στις λάσπες και τη λίμνη από το αίμα ήταν και το 12μηνο βρέφος της οικογένειας Λιασή. Η μόνη που γλίτωσε ήταν μια συγχωριανή που κρατούσε στα χέρια της το 10μηνο μωρό της. Η γυναίκα αυτή μετά την εισβολή έφυγε και εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Ελλάδα που ουδέποτε μίλησε για εκείνη τη μέρα. Ο Πέτρος και ο Κώστας Σουππουρής, που σώθηκαν από τη σφαγή, έγιναν στόχος των Τούρκων γιατί ήταν αυτόπτες μάρτυρες ενός φοβερού εγκλήματος. Κατάφεραν ωστόσο να προσεγγίσουν άνδρες των Ηνωμένων Εθνών και έτσι γλίτωσαν τον θάνατο. Τα δύο αδέλφια αντάμωσαν και μεταφέρθηκαν από τον ΟΗΕ στις ελεύθερες περιοχές όπου μεγάλωσαν με τους θείους τους.

Πάνω στη βιασμένη μητέρα του

Αυτά που έχει περιγράψει στη Τουρκοκύπρια δημοσιογράφο Σεβγκιούλ Ουλουντάγ ένας από τους αυτόπτες μάρτυρες των όσων συνέβησαν εκείνες τις μέρες του 1974 στο Παλαίκυθρο είναι τέτοια που η λέξη «αηδία» δεν αρκεί για την περιγραφή του δολοφονικού αμόκ Τουρκοκυπρίων εναντίον συγχωριανών τους. Εγραψε η Ουλουντάγκ: «Σε ένα σπίτι ήταν μια γυναίκα με ένα παιδί. Το παιδί το είχαν πυροβολήσει στην κοιλιά και η μητέρα που το κρατούσε ήταν πεθαμένη. Υπήρχε μια άλλη γυναίκα που ήταν πληγωμένη στο πόδι. Μάθαμε αργότερα ότι το ένα της πόδι ήταν ανάπηρο και την πυροβόλησαν στο γερό της πόδι».

Στο χωριό βρήκαν και ένα παιδί που είχε επιζήσει αν και ήταν τραυματισμένο: «Το παιδί πήγε στο υπνοδωμάτιο. Στο κρεβάτι ήταν μια γυναίκα εντελώς γυμνή... Το παιδί πήδηξε πάνω της, σκεπάζοντάς τη με το σώμα του και φωνάζοντας “Μάνα μου!”. Την είχαν πυροβολήσει στα γεννητικά της όργανα και το παιδί προσπαθούσε να σταματήσει το αίμα με βαμβάκι. Την είχαν βιάσει και πυροβολήσει. Αργότερα αυτός που τη βίασε μας καυχιόταν ότι “και τους βίασα και τους σκότωσα”. Μέσα στο σπίτι ήταν ένα νεαρό κορίτσι σε μια πολυθρόνα, μισόγυμνο. Την είχαν σκοτώσει και εκείνη».

Ο Πέτρος μόλις βγήκε από την πόρτα μαζί με τον 9χρονο Γιάννη είδε τα πτώματα των υπολοίπων στο έδαφος. Μέχρι να συνειδητοποιήσει τι είχε συμβεί, δέχθηκε μια ριπή και έπεσε δίπλα στον αδελφό του. Θυμάται: «Οταν μας πυροβόλησαν εγώ κι ο Γιάννης πέσαμε ο ένας δίπλα στον άλλον. Εγώ είχα τραυματιστεί και ο Γιάννης είχε ένα τραύμα από σφαίρα στο μάτι και δεν θυμάμαι να κινείται. Αργότερα ένας φίλος μου μού είπε ότι τον είχε δει να αναπνέει». Ο Πέτρος είχε δεχθεί τρεις σφαίρες αλλά ζούσε. Από τότε ζει έχοντας στη μνήμη του ότι δίπλα του κείτονταν τα άψυχα κορμιά του πατέρα του και της μάνας του και των τριών αδελφών του, 9, 7 και 3 ετών.

Νεκρό μέσα στις λάσπες και τη λίμνη από το αίμα ήταν και το 12μηνο βρέφος της οικογένειας Λιασή. Η μόνη που γλίτωσε ήταν μια συγχωριανή που κρατούσε στα χέρια της το 10μηνο μωρό της. Η γυναίκα αυτή μετά την εισβολή έφυγε και εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Ελλάδα που ουδέποτε μίλησε για εκείνη τη μέρα. Ο Πέτρος και ο Κώστας Σουππουρής, που σώθηκαν από τη σφαγή, έγιναν στόχος των Τούρκων γιατί ήταν αυτόπτες μάρτυρες ενός φοβερού εγκλήματος. Κατάφεραν ωστόσο να προσεγγίσουν άνδρες των Ηνωμένων Εθνών και έτσι γλίτωσαν τον θάνατο. Τα δύο αδέλφια αντάμωσαν και μεταφέρθηκαν από τον ΟΗΕ στις ελεύθερες περιοχές όπου μεγάλωσαν με τους θείους τους.

Πάνω στη βιασμένη μητέρα του

Αυτά που έχει περιγράψει στη Τουρκοκύπρια δημοσιογράφο Σεβγκιούλ Ουλουντάγ ένας από τους αυτόπτες μάρτυρες των όσων συνέβησαν εκείνες τις μέρες του 1974 στο Παλαίκυθρο είναι τέτοια που η λέξη «αηδία» δεν αρκεί για την περιγραφή του δολοφονικού αμόκ Τουρκοκυπρίων εναντίον συγχωριανών τους. Εγραψε η Ουλουντάγκ: «Σε ένα σπίτι ήταν μια γυναίκα με ένα παιδί. Το παιδί το είχαν πυροβολήσει στην κοιλιά και η μητέρα που το κρατούσε ήταν πεθαμένη. Υπήρχε μια άλλη γυναίκα που ήταν πληγωμένη στο πόδι. Μάθαμε αργότερα ότι το ένα της πόδι ήταν ανάπηρο και την πυροβόλησαν στο γερό της πόδι».

Στο χωριό βρήκαν και ένα παιδί που είχε επιζήσει αν και ήταν τραυματισμένο: «Το παιδί πήγε στο υπνοδωμάτιο. Στο κρεβάτι ήταν μια γυναίκα εντελώς γυμνή... Το παιδί πήδηξε πάνω της, σκεπάζοντάς τη με το σώμα του και φωνάζοντας “Μάνα μου!”. Την είχαν πυροβολήσει στα γεννητικά της όργανα και το παιδί προσπαθούσε να σταματήσει το αίμα με βαμβάκι. Την είχαν βιάσει και πυροβολήσει. Αργότερα αυτός που τη βίασε μας καυχιόταν ότι “και τους βίασα και τους σκότωσα”. Μέσα στο σπίτι ήταν ένα νεαρό κορίτσι σε μια πολυθρόνα, μισόγυμνο. Την είχαν σκοτώσει και εκείνη».

Πηγή ➤https://www.protothema.gr

Διαβάστε Περισσότερα »

Κατάπτυ στη ανακοίνωση από το τουρκικό ΥΠΕΞ - Συνεχίζουν να αρνούνται τη γενο κτονία των Ποντίων 19η Μαΐου 2022: 103 χρόνια τίποτα δεν μπορεί να ξεχαστεί και κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει!

Police-Voice blog ➤
Τουρκικό ΥΠΕΞ: Νομίζαμε ότι τα είχαμε δει όλα από την ηγεσία της Τουρκίας… Μάλλον κάναμε λάθος. Με μια κατάπτυστη και ανιστόρητη ανακοίνωση το τουρκικό υπουργείο Εξωτερικών, απαντά στις δηλώσεις Ελλήνων αξιωματούχων με αφορμή την μαύρη επέτειο της Γενοκτονίας των Ποντίων.

Αρχικά, όπως ήταν αναμενόμενο έκαναν λόγο για παραχάραξη της ιστορίας.

«Απορρίπτουμε κατηγορηματικά τις παραληρηματικές δηλώσεις από τις ελληνικές αρχές με αφορμή την επέτειο των αστήρικτων ισχυρισμών των Ποντίων που παραχαράσσουν εντελώς την ιστορία», αναφέρει το υπουργείο Εξωτερικών της Τουρκίας.

Και συνεχίζει: «Είναι λυπηρό να βλέπουμε τις ελληνικές αρχές να συνεχίζουν τις παράλογες προσπάθειές τους να παρουσιάσουν με λάθος τρόπο την ιστορία. Καταδικάζουμε επίσης, τις προσπάθειες των αντιτουρκικών λόμπι να εξαπατήσουν το κοινό βάζοντας στην ατζέντα των συνομιλιών με τρίτες χώρες αυτούς τους αστήρικτους ισχυρισμούς».

Σε άλλο σημείο της η ανακοίνωση του Τουρκικού υπουργείου Εξωτερικών, προχωρεί σε συστάσεις στην Ελλάδα καλώντας μας να αναγνωρίσουμε ότι εμείς ήμασταν εκείνοι που κάναμε εγκλήματα πολέμου όταν εισβάλλαμε στην Ανατολία.

Η οργή ξεχειλίζει όμως όταν η ανακοίνωση του τουρκικού υπουργείου Εξωτερικών κλείνει  με τη φράση «Δεν θα έπρεπε να μιλάτε για γενοκτονίες αφού σφαγιάσατε τους Τούρκους το 1821 στην Τριπολιτσά».

19η Μαΐου 2022: 103 χρόνια από τη Γενοκτονία των Ποντίων, τίποτα δεν μπορεί να ξεχαστεί και κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει!

Η 19η Μαΐου 1919 αποτελεί ημερομηνία-εφιάλτη για εκατομμύρια Πόντιους του χθες, του σήμερα και του αύριο, καθώς οι ξεριζωμένες οικογένειές τους κουβαλούν πολλές ματωμένες ιστορίες.

Ταυτόχρονα αποτελεί και ημερομηνία-ντροπής για όλες τις ελληνικές κυβερνήσεις που έχουν αποτύχει να διεθνοποιήσουν το ειδεχθές έγκλημα, έχοντας επιλέξει να κλείσουν τα αυτιά σε αυτό το «διπλωματικό εμπόδιο». Η λέξη γενοκτονία αποτελεί κόκκινο πανί για την Τουρκία και αρκεί για να κάνει την ηγεσία της να χάσει τον έλεγχο. Πόσο μάλλον να συμφιλιωθεί με το ιστορικό παρελθόν της και να αναλάβει τις ευθύνες της. Και εκεί κάπου βρίσκεται το εμπόδιο για τις ελληνικές κυβερνήσεις, που ακολουθώντας τη διπλωματική οδό –αν όχι κατευθυντήριες γραμμές ευρωπαίων εταίρων μας– δεν θέτουν ξεκάθαρα το θέμα της αναγνώρισης της Γενοκτονίας των Ελλήνων της Ανατολής.

Η πληθώρα των ιστορικών πηγών, τουρκικών και διεθνών, που μιλούν ξεκάθαρα για Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου και της καθ’ ημάς Ανατολής, δεν φαίνεται να είναι αρκετές για να γίνει το επόμενο βήμα, αυτό της αναγνώρισης του εγκλήματος. Όμως ο καιρός περνάει και η ανάγκη είναι μεγαλύτερη παρά ποτέ γιατί όσο περπατάμε πάνω στην ουδέτερη γραμμή, ο θύτης σπρώχνει για να κερδίσει περισσότερο χώρο από το σήμερα των παιδιών μας.

Τίποτα δεν μπορεί να ξεχαστεί και κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει! Όχι, όσο ο θύτης υποδύεται τον Πόντιο Πιλάτο και νίπτει τας χείρας του για τις εκατοντάδες χιλιάδες των νεκρών μας!

Το προσχεδιασμένο έγκλημα των Νεότουρκων και των κεμαλικών απέδωσε καρπούς, αφού από την έναρξη της Γενοκτονίας μέχρι τον Μάρτιο του 1924, 353.000 Έλληνες του Πόντου έχασαν τη ζωή τους και άλλοι τόσοι εκτοπίστηκαν. Το μαχαίρι δεν έκανε διακρίσεις: Άνδρες, γυναίκες, παιδιά, νέοι και ηλικιωμένοι σφαγιάζονταν. Οι Οθωμανοί Τούρκοι εκτέλεσαν, κρέμασαν, βίασαν, βασάνισαν και απήγαγαν. Όσο πιο πολλά τα θύματα, τόσο μεγαλύτερα τα ανταλλάγματα. Οι Τούρκοι εξαργύρωσαν τα εγκλήματά τους με χρήματα, αξιώματα, και τις περιουσίες των Ελλήνων χριστιανών.

Πηγή ➤  https://eleftherostypos.gr    https://www.pontosnews.gr

Διαβάστε Περισσότερα »

Σαν σήμερα, στις 13 Μαΐου 1982, πέθανε η Κυρά της Ρω, η μεγάλη πατριώτισσα Δέσποινα Αχλαδιώτη

Police-Voice blog ➤

Η Κυρά της Ρω ή Κυρά της Ρωμιοσύνης, κατά κόσμον Δέσποινα Αχλαδιώτη, είδε το φως της ζωής το 1890 και έφυγε σαν σήμερα, πριν από 40 χρόνια, στις 13 Μαΐου 1982. Επί 40 χρόνια ύψωνε, καθημερινά, την ελληνική σημαία στη βραχονησίδα Ρω, κοντά στο Καστελόριζο, απέναντι από τα τουρκικά παράλια.

Η Δέσποινα Αχλαδιώτη ήθελε να βλέπουν τη σημαία οι ναυτικοί στα διερχόμενα πλοία και να θυμούνται, όχι μόνο οι Τούρκοι αλλά όλοι, την ελληνικότητα του νησιού.

Η μεγάλη πατριώτισσα εγκαταστάθηκε πρώτη φορά στη Ρω, με τον άντρα της Κώστα το 1927. Μαζί τους είχαν μερικά ζώα για να καλύπτουν τις καθημερινές τους ανάγκες. Τότε στη βραχονησίδα ζούσαν λίγες οικογένειες, οι οποίες αργότερα εγκατέλειψαν το νησί. Από τότε εκείνη κι ο άντρας της έγιναν οι μοναδικοί κάτοικοι. Όπως είχε αναφέρει η ίδια στο αφιέρωμα που της έκανε ο Φρέντυ Γερμανός στην κρατική τηλεόραση, «Η ζωή των Καστελοριζιτών ήταν η βραχονησίδα Ρω, αν οι Τούρκοι την παίρναν δεν θα υπήρχε Καστελόριζο».

Η παρουσία της Δέσποινας στη βραχονησίδα εκνεύριζε τους Τούρκους που πολύ συχνά φρόντιζαν να την ενοχλούν. Πρώτη φορά ανέβηκαν και ύψωσαν τη τουρκική σημαία στη Ρω το 1929. Μόλις η Δέσποινα την είδε, πήρε ένα λευκό σεντόνι και γαλάζιο ύφασμα και έραψε την ελληνική σημαία. Μαζί με τον άντρα της κατέβασαν την τουρκική και ύψωσαν την ελληνική.

Το 1940 ο άντρας της αρρώστησε βαριά. Η Κυρά της Ρω ήταν μόνη στη βραχονησίδα. Άναψε φωτιές για να ειδοποιήσει τους ψαράδες για βοήθεια, αλλά δεν τις είδαν εγκαίρως και άργησαν να φτάσουν στη Ρω. Ο άντρας της πέθανε μέσα στη βάρκα, κατά τη μεταφορά του στο Καστελόριζο. Μετά το θάνατό του, η Κυρά επέστρεψε το 1943 με την τυφλή μητέρα της στη Ρω και συνέχισε να υψώνει την ελληνική σημαία.

Εκείνη τη χρονιά το αντιτορπιλικό «Κουντουριώτης» έφτασε στο λιμάνι του νησιού, και το Καστελόριζο ήταν πλέον ελεύθερο από τους Ιταλούς. Το νησί μετατράπηκε σε έδρα των Συμμάχων, οι οποίοι όταν άκουσαν για μια γυναίκα που κατοικεί στην απέναντι βραχονησίδα, έστειλαν ναύτες να την χαιρετήσουν και να τις δώσουν τρόφιμα και εφόδια. Η Δέσποινα τους βοηθούσε καθ’ όλη τη διάρκεια των επιχειρήσεων, και όταν τα πλοία περνούσαν μπροστά από τη Ρω έτρεχε και τα χαιρετούσε κουνώντας τη σημαία.

Ακόμα και κατά το βομβαρδισμό του Καστελόριζου από τα γερμανικά βομβαρδιστικά, όταν όλοι οι κάτοικοι έφυγαν από το νησί, η Κυρά της Ρω δεν εγκατέλειψε το σπίτι της.

Έμεινε και το προστάτευε, καθώς όταν έλειπε οι Τούρκοι έβρισκαν την ευκαιρία να ανέβουν στη βραχονησίδα. Το 1974 ένας Τούρκος δημοσιογράφος, ο Ομάρ Κασάρ, μαζί με άλλους δύο Τούρκους εκμεταλλεύτηκαν την απουσία της και ύψωσαν τη τούρκικη σημαία. Η Δέσποινα γύρισε στο νησί και την κατέβασε.

Την επόμενη χρονιά το ναυτικό κατέφθασε με ένα αντιτορπιλικό στο Καστελόριζο και την παρασημοφόρησε για τον πατριωτισμό της. Όλοι οι κάτοικοι του νησιού συγκεντρώθηκαν για να την ευχαριστήσουν. Η Κυρά της Ρω διάβασε μερικά λόγια που είχε γράψει σε ένα χαρτί και τελείωσε τις ευχαριστίες της λέγοντας «Ζήτω η Ελλάς».

Όπως είχε πει η ίδια: «Τα ξερονήσια του Καστελόριζου και της Ρω τα αγαπώ. Έμεινα μόνη μου το 1943 στο Καστελόριζο με την τυφλή μου μάνα, όταν έφευγαν όλοι οι κάτοικοι του νησιού στη Μέση Ανατολή και στην Κύπρο. Με την ελληνική σημαία υψωμένη και την αγάπη για την Ελλάδα βαθιά ριζωμένη μέσα μου πέρασα όλες τις κακουχίες. Βέβαια η ζωή στη Ρω δεν είναι και τόσο ευχάριστη, αλλά νιώθεις πιο πολύ την Ελλάδα, χαμένος όπως είσαι στο πέλαγος, λίγες εκατοντάδες μέτρα από τις τούρκικες ακτές. Την ελληνική σημαία θέλω να μου την βάλουν στον τάφο μου».

Σε ηλικία 92 ετών η Δέσποινα Αχλαδιώτη, η «Κυρά της Ρω», πέθανε στο νοσοκομείο της Ρόδου. Η επιθυμία της εκπληρώθηκε: τάφηκε στο ξερονήσι της, δίπλα στον ιστό της ελληνικής σημαίας, με τιμές εθνικής ηρωίδας.

Πηγή ➤

Διαβάστε Περισσότερα »