Police-Voice blog ➤
Το disaster story του πάλαι ποτέ διεθνής στόπερ, που στα 47 του χρόνια μεταφέρει ανταλλακτικά αυτοκινήτων με το σκούτερ του - Μια σειρά από άστοχες επενδύσεις ανάγκασαν
τον πρώην διάσημο ποδοσφαιριστή σε δουλειές του ποδαριού - Το βουλευτιλίκι, το διαζύγιο που τον γονάτισε και η κατάσχεση της βίλας στο Πανόραμα Βούλας
Ελάχιστοι, ίσως μόνο όσοι διαθέτουν ισχυρή μνήμη και εξασκημένο βλέμμα, θα μπορούσαν σήμερα να αναγνωρίσουν αμέσως τον Γιώργο Ανατολάκη. Αλλά ακόμη και όποιος τον αναγνωρίσει, πιο εύκολα θα πιστέψει ότι κάνει λάθος, ότι αποκλείεται να είναι αυτός ο «Ανατόλ».
Κι όμως, δεν πρόκειται περί διαβολικής φυσιογνωμικής ομοιότητας. Ο Γιώργος Ανατολάκης σήμερα εργάζεται ως κούριερ σε εμπορία ανταλλακτικών αυτοκινήτων, στη λεωφόρο Θηβών. Στα 47 του χρόνια, με πολύ πιο αραιά μαλλιά και αρκετά περισσότερα κιλά, με γενειάδα και μαύρα γυαλιά ηλίου, με περιβολή που ταιριάζει στο νέο του επάγγελμα, ο Ανατολάκης μοιάζει να έχει κάνει ό,τι καλύτερο μπορούσε για να μεταμορφωθεί σε έναν διαφορετικό άνθρωπο. Ο πάλαι ποτέ στόπερ, το διαβόητο «Τσεκούρι» του Ολυμπιακού, που δεν έχανε μονομαχία στην αμυντική γραμμή, πιστός στο δόγμα «ή ο παίκτης ή η μπάλα», πλέον παλεύει για το μεροκάματο.
Στον χάρτη και σε πραγματικά χιλιόμετρα είναι ελάχιστη η απόσταση ανάμεσα στον Πειραιά, όπου μεγαλούργησε και πλούτισε, έως την περιοχή όπου πλέον εκτελεί καθημερινά δεκάδες δρομολόγια μεταφέροντας εξαρτήματα με το σκούτερ του. Ωστόσο, κυριολεκτικά μια άβυσσος χωρίζει τον Ανατολάκη τού τότε από τον Ανατολάκη τού σήμερα. Διότι, επί μία δεκαετία τουλάχιστον, από το 1997 έως το 2007, οι ετήσιες απολαβές του ως επαγγελματία ποδοσφαιριστή στον Ολυμπιακό πιθανότατα θα του έφταναν για να εξαγοράζει κάθε χρόνο μια επιχείρηση όπως αυτή στην οποία ο ίδιος είναι σήμερα υπάλληλος.
Κι όμως, κάτι μεσολάβησε ή μάλλον μια ακολουθία ατυχών γεγονότων και προσωπικών επιλογών, η οποία είχε ως αποτέλεσμα ο Γιώργος Ανατολάκης να βρεθεί στο κενό και να γκρεμιστεί από τα ύψη στα βάθη. Από τα πολυτελή σαλόνια των ακριβοπληρωμένων διεθνών ποδοσφαιριστών, στα αλώνια όπου χιλιάδες δίνουν τον δικό τους, ανώνυμο, αγώνα ως ντελιβεράδες, κούριερ κ.ο.κ.
Πώς γίνεται; Πώς είναι δυνατόν να έπεσε τόσο έξω ένας άνθρωπος ο οποίος κάποτε έπνιγε την πίκρα του για μια ήττα στο γήπεδο με αχαλίνωτο shopping; Το 1999 η Γιουβέντους είχε στερήσει από τον Ολυμπιακό την πρόκριση στα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ με ένα τυχερό γκολ, μόλις 5 λεπτά πριν από τη λήξη της ρεβάνς στο ΟΑΚΑ.
Τις επόμενες ημέρες, αναζητώντας έναν τρόπο να ανακάμψει ψυχολογικά, ο Ανατολάκης μαζί με τους τότε κολλητούς του, τον Γρηγόρη Γεωργάτο και τον Δημήτρη Ελευθερόπουλο, είχαν «σηκώσει» ολόκληρες μπουτίκ, αγοράζοντας ό,τι έβρισκαν μπροστά τους. Εκείνη ήταν η περίοδος που ο Ανατολάκης -όπως και πολλοί συμπαίκτες του- πίστευαν ότι τα χρήματα δεν θα τελείωναν ποτέ.
Εκατομμύρια στα πόδια του
Σύμφωνα με δημοσιεύματα της εποχής, η συμφωνία της μεταγραφής του Γιώργου Ανατολάκη από τον Ηρακλή προβλεπόταν να κοστίσει στον Ολυμπιακό 250 εκατ. δραχμές για 4 χρόνια. Από αυτά, τα 100 εκατ. αντιστοιχούσαν στην αμοιβή του Ανατολάκη, σε δόσεις των 25 εκατ. δρχ. για κάθε χρόνο του αρχικού συμβολαίου. Οπως ήταν φυσικό, με κάθε επόμενη ανανέωση του συμβολαίου του, οι απολαβές του αυξάνονταν ακόμη περισσότερο.
Κι έτσι, ένα παιδί φτωχών βιοπαλαιστών από τη Θεσσαλονίκη, με πατέρα σιδερά και μητέρα εργαζόμενη στο Ιπποκράτειο νοσοκομείο, έφτασε να εξαργυρώνει το ποδοσφαιρικό του ταλέντο με χρηματικά ποσά που θα προκαλούσαν ίλιγγο στον καθένα, πόσο μάλλον σε έναν νεαρό λαϊκής καταγωγής. Ενδεικτικό της νοοτροπίας του είναι το γεγονός ότι με ένα μέρος από το πριμ της μεταγραφής του ο Γιώργος άνοιξε ένα μεζεδοπωλείο στην Πυλαία, προκειμένου να προσφέρει ένα άνετο μέσο βιοπορισμού για τον πατέρα του, ύστερα από μια ζωή στις σιδηροκατασκευές. Η χειρονομία αυτή ήταν μια μικρή ανταπόδοση για όσα είχε κάνει για εκείνον ο γονιός του, μια και η αγάπη του Στέφανου Ανατολάκη για το ποδόσφαιρο ήταν η αφορμή που ώθησε τον Γιώργο στο άθλημα. Οπότε δεν ήταν τυχαίο ότι ο πρώτος σύλλογος στη σταδιοδρομία του ήταν ο Εθνικός Πυλαίας, στον οποίο είχε παίξει μπάλα και ο μπαμπάς του.
