OTAN H ANEKTIKOTHTA ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΔΥΝΑΜΙΑ – ΠΩΣ ΕΚΤΙΝΑΧΘΗΚΕ Η ΙΣΛΑΜΟΠΟΙΗΣΗ, Η ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ ΚΑΙ Η ΠΟΛΥΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟΤΗΤΑ

Police-Voice blog ➤

Θα μπορούσα να περιγράψω την τρέχουσα κατάσταση του δυτικού κόσμου μέσα σε λίγες λέξεις. Αλλά καμία από αυτές τις λέξεις δεν θα ήταν θετική. Όμως, με την εκλογή του Donald Trump και με το Brexit, ο δυτικός κόσμος φαίνεται να αλλάζει.

Πρέπει όμως βοηθήσουμε ώστε αυτή η θετική αλλαγή να προχωρήσει. Θα πρέπει να βοηθήσουμε να αφαιρεθούν οι ψευδείς αρετές που μας τις κόλλησαν στους λαιμούς μας και τις εμφύτευσαν στους εγκεφάλους μας. Μία από αυτές τις ιδέες είναι η λεγόμενη «ανεκτικότητα» ή «ανοχή» (‘tolerance’)

Τι είναι η ανεκτικότητα;

Ο ορισμός έχει ως εξής:

Η ικανότητα ή η βούληση κάποιου να ανεχθεί κάτι, ιδίως την ύπαρξη απόψεων ή συμπεριφορών με τις οποίες δεν συμφωνεί απαραίτητα.

Μεγαλώσαμε με το να μας μαθαίνουν να πιστεύουμε ότι η ανοχή είναι η μεγαλύτερη αρετή που μπορεί να έχει κάποιος. Σε ορισμένες περιπτώσεις, μας είπαν ότι η ανοχή είναι το μεγαλύτερο πράγμα που χωρίζει τον δικό μας «ανώτερο» δυτικό πολιτισμό από τους πιο «πρωτόγονους» πολιτισμούς. Είναι η «μεγαλύτερη δύναμη μας», μαζί φυσικά, με την «ποικιλομορφία» (‘diversity’).

Μας είπαν και μας χειραγώγησαν να πιστεύουμε ότι η ανοχή είναι αυτό που μας κάνει καλύτερους από άλλους πολιτισμούς.

Που πήγαν οι Ευρωπαίοι;

Μεγαλώνοντας, θυμάμαι να μας λένε ότι οι χώρες που δεν επιτρέπουν τους ομοφυλόφιλους να έχουν ανοιχτές «γκέι παρελάσεις» και να κάνουν δημόσια ό,τι εκφυλισμένο πράγμα τους έρθει στο μυαλό, είναι «οπισθοδρομικές». Οι κουλτούρες αυτών των χωρών δεν διδάσκουν τις «αξίες» της ομοφυλοφιλίας, και δεν διδάσκουν ότι οι γυναίκες είναι 100% ακριβώς ίδιες με τους άνδρες. Οι κουλτούρες που δεν κάνουν αυτά τα πράγματα, μας είπαν, ανήκουν σε περασμένες εποχές. Είναι παλιομοδίτικες. Απαρχαιωμένες. Αμαθείς. Αυτά μας λένε όταν θέλουν να μας περιγράψουν το τι συμβαίνει στην «σημερινή εποχή».

Όταν ήμασταν παιδιά, μας έλεγαν ότι ο πολιτισμός μας είναι τόσο «προοδευτικός» και «προηγμένος» και ότι αυτοί οι άλλοι πολιτισμοί ζουν ακόμη στο παρελθόν. Μας έλεγαν ότι είμαστε η αναπόφευκτη πορεία της ιστορίας, και ότι αυτοί οι άλλοι πολιτισμοί θα πρέπει να φτάσουν εμάς.

Η «ανοχή» είναι αδυναμία

Το θέμα με την «ανεκτικότητα» είναι ότι πρέπει να ανέχεσαι κάτι που δεν σου αρέσει ή είναι αντίθετο με την φύση (από βιολογικής άποψης).

Ορισμένες μορφές ανοχής μπορεί να είναι ευεργετικές. Το να πηγαίνεις στο γυμναστήριο, να σηκώνεις βάρη και να ασκείσαι σκληρά είναι επωφελές τόσο για το σώμα όσο και για το μυαλό.

Ή το να ανέχεσαι το μωρό σου που κλαίει μέσα στη νύχτα, καθώς καταλαβαίνεις ότι είναι απλά ένα βρέφος και είναι δική σου σάρκα και αίμα.

Αλλά το να ανέχεσαι πράγματα που είναι καταστροφικά για σένα, τον πολιτισμό σου και το λαό σου είναι ο ορισμός της αδυναμίας.

Μας λένε ότι οι «ανεκτικοί» πολιτισμοί είναι οι καλύτεροι πολιτισμοί. Εγώ λέω ότι οι «ανεκτικοί» πολιτισμοί είναι αδύναμοι πολιτισμοί.

Τώρα, συνειδητοποιώ ότι υπάρχουν διαφορές στις αντιλήψεις μας. Δεν έχουμε όλοι το ίδιο μυαλό. Αλλά αυτές οι διαφορές πρέπει να υπάρχουν εντός ορισμένων ορίων, και όλες αυτές οι διαφορές θα πρέπει να λειτουργούν προς την κατεύθυνση της ερώτησης: «αυτό είναι καλό για το λαό»;

Το να ανέχεσαι πράγματα που είναι ανοιχτά και άμεσα εχθρικά προς τους ανθρώπους σου και τον πολιτισμό σου είναι ένα σημάδι αδυναμίας και σκέτης παραφροσύνης.

Δεν σου αρέσει αυτή η εικόνα μόνο και μόνο γιατί δεν είσαι «ανεκτικός»

-Θα πρέπει εμείς ως άνδρες, ως προστάτες της κοινωνίας μας, να ανεχόμαστε να αποικίσουν την χώρα μας οι μωαμεθανοί και να εκθειάζουμε ανοιχτά την πολιτιστική μας κατάκτηση από εκείνους; Όταν οι μωαμεθανοί βάζουν τις φορεσιές τους, το κάνουν για να μας δείξουν ότι μας «έχουν πάρει τον αέρα» και ότι αυτή είναι τώρα η χώρα τους.

Συνήθως όταν ταξιδεύετε ή πάτε να μείνετε σε μια νέα χώρα, δεν θέλετε να μείνετε απ’ έξω από την κουλτούρα αυτής της χώρας (σκεφθείτε π.χ. τους Έλληνες της Αμερικής που άλλαξαν τα ονόματά τους ώστε να ηχούν πιο… αμερικάνικα). Εκτός αν, προσπαθείτε να διαμορφώσετε την κουλτούρα της ώστε να γίνει όπως η δική σας. Αν το να ανέχεσαι την αντικατάστασή σου αποτελεί «αρετή», επιλέγω να είμαι «αμαρτωλός».

Παρατηρήστε ότι οι Ευρωπαίοι της Δύσης είναι πιο «ανεκτικοί», αλλά και πιο βαριά εποικισμένοι από μη Ευρωπαίους
-Θα πρέπει εμείς ως άνδρες να «ανεχόμαστε» την εξάπλωση και την φυσιολογικοποίηση της «γκέι κουλτούρας»; Η ομοφυλοφιλία χρησιμοποιείται ως όπλο κατά του ευρωπαϊκού / Λευκού πολιτισμού και της οικογένειας. Οι ομοφυλόφιλοι είναι μια άλλη ομάδα «θυμάτων» που χρησιμοποιείται για να επιτεθεί στους Λευκούς και να τους κάνει να νιώσουν «ένοχοι» ώστε να δώσουν περισσότερα χρήματα και δύναμη στον Πολιτιστικό Μαρξισμό της Αριστεράς.

Όταν ξεκινάς να επιτρέπεις μια μικρή (;) αποδόμηση της κοινωνίας σου, ενδέχεται να έρθει η ολοκληρωτική και πλήρης κατάρρευση. Οι ομοφυλόφιλοι ευδοκιμούν στα πολιτιστικά μαρξιστικά αστικά περιβάλλοντα και ασχέτως του τι νομίζει ο καθένας για τους ομοφυλόφιλους, αυτοί συντριπτικά ψηφίζουν πολιτικές που είναι αριστερές και πολιτιστικά μαρξιστικές, κάτι το ποίο αποτελεί μια άμεση επίθεση εναντίον μας.

– Θα πρέπει εμείς ως άνδρες να «ανεχόμαστε» τις φεμινίστριες και την φεμινιστική κατήχηση των αδελφών μας, των αυριανών συζύγων μας, των φίλων μας και των θυγατέρων μας; Ο φεμινισμός είναι εξαιρετικά επιβλαβής για τις γυναίκες και οι μελέτες μας έχουν δείξει ότι οι γυναίκες είναι πιο δυστυχισμένες τώρα από ό, τι ήταν παλαιότερα (όταν άρχισε το φεμινιστικό κίνημα).

Γιατί είναι αρετή το να «ανέχεσαι» την παραπάνω κοπέλα που απαιτεί η χώρα σου να αποικιστεί και να αντικατασταθεί από μουσουλμάνους;

Έτσι καταλήγοντας:

Είναι η ανοχή η μεγαλύτερη «αξία» μας και αυτή που καθορίζει μια κοινωνία αν είναι «προχωρημένη»;

Ή είναι η «ανοχή» το σημάδι μιας αδύναμης και παρηκμασμένης κοινωνίας που βρίσκεται στα πρόθυρα της αυτοκαταστροφής;

Το να προστατεύεις, να διατηρείς και να διαδίδεις την κουλτούρα σου και τις ιδέες σου είναι σημάδι δύναμης

Σε ένα πρόσφατο post ανέφερα ότι πρέπει να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε όπως οι πρόγονοί μας για άλλη μια φορά.

Πρέπει και πάλι να γνωρίσουμε και πιστέψουμε στον πολιτισμό μας, και να μην επιτρέψουμε να καταστραφεί δείχνοντας ανοχή σε ιδέες και πολιτισμούς που θέλουν να τον καταστρέψουν.

Το ισλάμ, η προώθηση της ομοφυλοφιλίας και ο φεμινισμός είναι εχθρικές και ανταγωνιστικές κουλτούρες που επιθυμούν να καταλάβουν τον ευρωπαϊκό πολιτισμό. Δεν είναι αρετή να «ανέχεσαι» πράγματα που θα αντικαταστήσουν και θα καταστρέψουν τον πολιτισμό και τον λαό σου. Είναι σημάδι αδυναμίας και πρόσκληση προς αυτές τις ανταγωνιστικές κουλτούρες να εξαπλωθούν και να μας καταλάβουν.

Και οι τρεις αυτές ιδεολογίες εργάζονται για τον ίδιο στόχο: να καταστρέψουν τις ευρωπαϊκές κοινωνίες και να τις «ανακατασκευάσουν» σύμφωνα με την δική τους κουλτούρα. Στη φύση, μόνο ο ισχυρός επιβιώνει και ο αδύναμος χάνεται.

Μια κοινωνία που επιτρέπει σε άλλους πολιτισμούς να αποκτήσουν δύναμη και να την αντικαταστήσουν είναι μια κοινωνία που δεν θα διαρκέσει πολύ καιρό.

Όμως η ανοχή μας προς εχθρικές κουλτούρες έληξε. Βρισκόμαστε μπροστά σε μια νέα αρχή, και σε αντίθεση με ό, τι λένε τα κατεστημένα media έχουμε τους καλύτερους και ευφυέστερους ανθρώπους μαζί μας.

Ο Δυτικός κόσμος εξακολουθεί να έχει άρρωστο μυαλό και τρόπο σκέψης. Αλλά, αυτό σιγά-σιγά αλλάζει μέρα με τη μέρα. Είναι κάτι για το οποίο πρέπει να εργαζόμαστε συνεχώς αν θέλουμε να επιβιώσουμε ως λαός και ως πολιτισμός.

Με όσους από εμάς που ήδη γνωρίζουν και χιλιάδες άλλους που καθημερινά μαθαίνουν την αλήθεια, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι θα τα καταφέρουμε και πάλι.

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

Πηγή ➤

Διαβάστε Περισσότερα »

Διαχείριση της κρίσης κατά και μετά την περίοδο λόγω μαζικών καταστροφών στον Ελλαδικό χώρο από την σύγχρονη ιατροδικαστικό-ανθρωπολογική επιστήμη.

Police-Voice blog ➤

Αθηνά Εσκίογλου Bsc.

(Ειδικός ιατροδικαστικός ανθρωπολόγος)

Επισκόπηση

Στο άρθρο αυτό εξηγούμε τα στάδια διαχείρισης κρίσης κατά τη διάρκεια μαζικών καταστροφών και τις βασικές γραμμές της κατευθυντήριας οργάνωσης που αναλαμβάνει μετά το γεγονός αυτό, ο υπεύθυνος αναγνώρισης των θυμάτων. Εξετάζουμε τα είδη μαζικών καταστροφών που θα μπορούσαν να παρουσιαστούν κατά καιρούς στον Ελλαδικό χώρο και τα εργαλεία που χρησιμοποιούνται για την γρηγορότερη και με γνώμονα την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων αντιμετώπιση των καταστροφών κατά περίπτωση, δίνοντας μεγαλύτερη έμφαση στη μεταναστευτική κρίση λόγω του πόλεμου στη Συρία. Κάνουμε τέλος έναν απολογισμό των ενεργειών για την ορθή χρήση μαζικών ταφών, την ταυτοποίηση των θυμάτων, τα αίτια θανάτου και τον επαναπατρισμό τους.

Μαζική καταστροφή/κρίση είναι ένα γεγονός ή μια αλληλουχία γεγονότων κατά την οποία προκύπτει μεγάλος αριθμός θυμάτων αναφορικά με τις τρέχουσες δυνατότητες του συστήματος (P.A.H.O. και W.H.O., 2006, σελ. 9). Σε αυτές τις περιπτώσεις στην Ελλάδα η αρμόδια υπηρεσία του Υπουργείου Εξωτερικών αναλαμβάνει δράση επιτάσσοντας τον υπεύθυνο αναγνώρισης θυμάτων μέσω της Μονάδας Διαχείρισης Κρίσεως βάσει του Άρθρου 1, Υ.Α. 492/2010. Ιατροδικαστικό-ανθρωπολογικά η διαδικασία ταυτοποίησης αυτών των θυμάτων προϋποθέτει ως απαραίτητη την συνεργασία όλων των μονάδων διάσωσης (Αστυνομία, Πυροσβεστική, Ένοπλες Δυνάμεις , κ.λ.π.) και εξειδικευμένο επιστημονικό προσωπικό (ιατροδικαστές, ιατροδικαστικούς ανθρωπολόγους, ακτινολόγους, εγκληματολογικούς φωτογράφους, ιατροδικαστικούς οδοντιάτρους, κ.τ.λ) και γενικευμένο προσωπικό (οδηγούς φορτηγών ψυγείων, οδηγούς εκσκαφέων κ.τ.λ.). Για να χαρακτηριστεί ένα συμβάν ως συμβάν μαζικής απώλειας ζωής, το όριο αριθμομετρημένων θυμάτων δεν προσδιορίζεται από κάποιον αρμόδιο οργανισμό, αλλά βασίζεται στην ικανότητα του συστήματος να ανταπεξέλθει στις ανάγκες που προκύπτουν σύμφωνα με την εφαρμογή σχεδίου διαχείρισης των σορών.

Το 2006 στην Ελλάδα ψηφίστηκε ο Ν. 3448/2006 (ΦΕΚ 57Α), σύμφωνα με το άρθρο 23 του οποίου, συνιστώνται ομάδες αναγνώρισης θυμάτων καταστροφών. Στόχος του είναι η αναγνώριση και η ταυτοποίηση των θυμάτων από ατυχήματα, καταστροφές, καθώς και εγκληματικές και τρομοκρατικές ενέργειες σε κάθε χώρο χαρακτηριζόμενο ως έδαφος του Ελληνικού Κράτους, όπως αναφέρεται στις Διεθνείς Συμβάσεις και τις Διακρατικές Συμφωνίες. Στο εξωτερικό οι ομάδες αυτές δραστηριοποιούνται όταν μεταξύ των θυμάτων υπάρχουν και Έλληνες υπήκοοι με απόφαση του Υπουργού Εσωτερικών, Δημόσιας Διοίκησης και Αποκέντρωσης και αποστέλλονται στην αλλοδαπή μετά από υποβολή σχετικού αιτήματος της αρμόδιας αρχής. Σύμφωνα με το άρθρο 2 του ίδιου νόμου οι ομάδες αποτελούνται από πραγματογνώμονες, ειδικευμένο ιατρικό προσωπικό και αξιωματικούς της Ελληνικής Αστυνομίας, υπό την δικαιοδοσία της ΕΛ.ΑΣ. βάσει του άρθρου 23 του Ν. 3938/2011 (ΦΕΚ 61Α). Το βάρος του προσδιορισμού του αριθμού των θυμάτων μεταβαίνει στον κρατικό μηχανισμό και σε όλες τις σχετικές αρμόδιες αρχές και κρίνει την αξιοπιστία αυτών όταν δεν υπάρχει σχετική βεβαίωση για τον αριθμό των αγνοουμένων και των θυμάτων (UK Home Office, 2004). Μεγίστη προσοχή πρέπει να αποδίδεται σε νομικά θέματα και ζητήματα που προκύπτουν λόγω πολυεθνικότητας, και ανομοιογένειας θρησκειών.

Ως υπεύθυνος αναγνώρισης των θυμάτων, ο ιατροδικαστικός ανθρωπολόγος καλείται να αναλάβει την όλη διαχείριση των σορών εφόσον ολοκληρωθεί το στάδιο ταυτοποίησης των επιζώντων. Για την οργανωμένη αποπεράτωση αυτού του δύσκολου έργου απαραίτητη είναι η συνεργασία και συνεχής επικοινωνία μεταξύ όλων των μελών της ομάδας υπευθύνων. Ο υπεύθυνος περισυλλογής των σορών θα αναλάβει τη συλλογή όλων των απαραίτητων στοιχείων από την τοποθεσία όπου βρίσκονται αρχικά τα θύματα (σκίτσα, φωτογραφικό υλικό, βίντεο, προσωπικά αντικείμενα, γεωγραφικά και καιρικά δεδομένα από όπου βρέθηκε ο κάθε νεκρός) και τη σορό των θυμάτων και θα επιβλέψει την ορθή διακομιδή αυτών στο νεκροτομείο πιθανότατα με φορτηγά ψυγεία. Ο υπεύθυνος συντονιστής του νεκροτομείου θα περισυλλέξει στοιχεία για την ταυτοποίηση των θυμάτων (φωτογράφιση και ακτινογραφίες όλου του σώματος, δακτυλικά αποτυπώματα, δείγμα DNA για μελλοντικό έλεγχο, ύψος όπου είναι δυνατόν έστω και κατά προσέγγιση ιδιαίτερα όταν η σορός είναι κατακερματισμένη και αναλυτικό σκίτσο κατάστασης της σορού με αναφορά τραυμάτων και μακροσκοπικής παθολογίας που θα μπορούσε να βοηθήσει στην αναγνώριση), θα προετοιμάσει τον φάκελλο δεδομένων αναγνώρισης που θα χρησιμοποιηθεί αργότερα (συγκριτικά με στοιχεία που θα συλλέξουν από τους συγγενείς των

1

θυμάτων). Περαιτέρω θα προετοιμάσει τη σορό για να μεταφερθεί για ενταφιασμό, με στόχο τη καλύτερη διατήρηση και συντήρηση αυτής και των προσωπικών αντικειμένων που βρέθηκαν μαζί της. Εν συνεχεία, ο υπεύθυνος του νεκροτομείου τοποθετεί τη σορό μαζί με πλαστική ετικέτα ειδικού αριθμού φακέλλου σε σάκο νεκροτομείου και αυτή πάλι, μέσα σε δεύτερο σάκο νεκροτομείου, στην οποία και τοποθετεί σε άλλη πλαστική θήκη τα προσωπικά αντικείμενα για να ενταφιαστούν μαζί με την σορό, προκειμένου να βοηθήσουν τους μελλοντικούς επιστήμονες κατά την εκταφή όταν υπάρξει ταυτοποίηση του θύματος. Ο εξωτερικός σάκος του νεκροτομείου στον οποίο εμπεριέχονται τα πάντα θα πρέπει να αναγράφει σε πλαστική θήκη τον κωδικό του φακέλλου της σορού. Ο υπεύθυνος μαζικών ενταφιασμών παραλαμβάνει τις σορούς με φορτηγά ψυγεία και τα μεταφέρει στο χώρο όπου θα ενταφιαστούν προσωρινά μέχρι να ολοκληρωθεί η διαδικασία ταυτοποίησης. Η τοποθεσία απαγορεύεται να είναι προσβάσιμη στο κοινό προς αποφυγήν οποιασδήποτε παραποίησης ή αλλοίωσης των δεδομένων που έχουν συλλεχθεί. Οι μαζικοί τάφοι θα πρέπει να έχουν βάθος τουλάχιστον 1,5 μέτρου και το κάθε σώμα να τοποθετείται σε μια ευθεία με απόσταση του ενός από το άλλο 0,4 μέτρα (Ρ.Α.Η.Ο. και W.H.O, 2006, σελ. 10). Η θέση του κάθε σώματος με συντεταγμένες GPS πρέπει να καταγράφονται στον φάκελλο της κάθε σορού που διαθέτει ο υπεύθυνος νεκροτομείου. Ο υπεύθυνος κέντρου ταυτοποίησης θα συλλέξει στοιχεία από τους συγγενείς σε μια βάση δεδομένων, η οποία ενδέχεται να είναι προσβάσιμη σε συγγενείς ώστε βάσει συγκεκριμένων οδηγιών να προσθέσουν στοιχεία ταυτοποίησης του νεκρού (π.χ. φωτογραφία όπου χαμογελάει και φαίνονται τα μπροστινά δόντια, ακτινογραφίες, τατουάζ κ.τ.λ.). Λαμβάνοντας τον φάκελλο με τα δεδομένα που έχει συλλέξει ο υπεύθυνος νεκροτομείου, θα προσθέσει και αυτά σε μια βάση δεδομένων για αποκλειστικά επιστημονική πρόσβαση με σκοπό την ταυτοποίηση. Τέλος θα χρησιμοποιήσει τα δεδομένα διασταυρώνοντας τις δυο λίστες με αφαιρετική μέθοδο για να ελαχιστοποιήσει το κόστος ταυτοποίησης, δίνοντας έτσι τη δυνατότητα μόνο όπου κρίνεται άκρως απαραίτητο να στέλνονται τα δείγματα για εξέταση DNA. Όλες οι προαναφερόμενες οδηγίες τελούν σύμφωνες με τις προδιαγραφές του P.A.H.O. και W.H.O. (2006) και της Interpol (2009) για τη σωστή διαχείριση σορών σε μαζικές καταστροφές.

Είναι αξιοσημείωτο να αναφέρουμε ότι δεν υπάρχει σαφής και ρητή αναφορά για την κάλυψη του κόστους του επαναπατρισμού των σορών θυμάτων από μαζικές καταστροφές στην Ελληνική νομοθεσία. Παρά ταύτα βάσει του άρθρου 41 του Ν. 3712/2008 (ΦΕΚ 225Α με τον οποίο τροποποιείται ο Ν. 3566/2007 (ΦΕΚ 117Α) αναφέρεται ότι “το δημόσιο βαρύνουν δαπάνες ταρίχευσης και μεταφοράς της σορού των αποβιωσάντων στην αλλοδαπή κατά την υπηρεσία υπαλλήλων καθώς και δαπάνη εισιτηρίου συζύγου ή συνοδού πρώτου βαθμού συγγένειας καθώς και κάθε άλλη δαπάνη, που εγκρίνεται, ειδικώς, από τον Υπουργό Εξωτερικών’’. Τα θύματα που δεν αναγνωρίζονται μετά την ολοκλήρωση της έρευνας θα πρέπει να θάβονται σε ξεχωριστό μέρος και να διατηρείται αρχείο της ακριβούς τοποθεσίας τους με συντεταγμένες GPS στον φάκελλό τους (Hooft et al, 1989).

Μεγίστη σημασία έχει να αναφέρουμε σε αυτό το σημείο ότι το σημείο όπου βρέθηκε το θύμα πρέπει να χαρακτηριστεί ως τόπος εγκλήματος και όλα τα δεδομένα και οι εξετάσεις να γίνονται κάτω από αυστηρές ιατροδικαστικό-ανθρωπολογικές αρχές. Είναι απαραίτητο όλοι οι εργαζόμενοι στο χώρο περισυλλογής και στο νεκροτομείο να φέρουν ολόσωμη προστατευτική στολή με μάσκα και τούτο όχι τόσο για την προστασία του εργαζομένου από τη σορό, αλλά για την προστασία της ιδίας της σορού από την οποία θα συλλεγούν δεδομένα για τον προσδιορισμό ή όχι εγκληματικής ενέργειας. Παρά την άποψη της κοινής γνώμης ότι οι σοροί είναι υπεύθυνες για επιδημίες επισημαίνεται ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει (Ville De Goyet, 2004). Μοναδικές εξαιρέσεις αποτελούν οι περιπτώσεις όπου τα θύματα είχαν προσβληθεί από κάποια μεταδοτική ασθένεια πριν το θάνατό τους και οι μικροοργανισμοί επιζούν στο περιβάλλον μετά το θάνατο του φορέα τους. Κατά συνέπεια ένα τέτοιο θύμα πρέπει να ενταφιαστεί μακριά από οποιαδήποτε παροχή ύδρευσης (τουλάχιστον 200 μέτρα από πηγές πόσιμου νερού).

Πέραν της αναγκαίας οργάνωσης για την ορθή έκβαση αυτής της επιχείρησης, η διασφάλιση της υγείας των διασωστών και του ευρύτερου κοινού από μολυσματικούς κινδύνους είναι άκρως απαραίτητη. Με την ενδεδειγμένη χρήση του σωστού εξοπλισμού προστασίας, μειώνονται σημαντικά οι πιθανότητες πρόκλησης κάποιας επιδημίας. Ιδιαίτερη προσοχή απαιτείται ώστε να μην πραγματοποιούνται βιαστικές κινήσεις και μαζικοί ενταφιασμοί χωρίς να έχει προηγηθεί ορθή διαχείρισή τους, υπό το πρόσχημα πιέσεων και τον φόβο διασποράς επιδημιών.

Λανθασμένες πρακτικές οδηγούν τόσο σε ψυχολογική καταπόνηση των συγγενών των θυμάτων όσο και σε νομικά ζητήματα που ανακύπτουν λόγω ανεπαρκούς ταυτοποίησης και ελλιπούς έρευνας σχετικά με τα αίτια του θανάτου και την ευθύνη των καταστροφών, φέροντας έτσι τους υπεύθυνους αντιμέτωπους και με τη κοινή γνώμη (Perera, 2005).

Πρωταρχικό μέλημα των υπευθύνων της διαχείρισης των κρίσεων είναι η περισυλλογή των τραυματιών και οι πρώτες βοήθειες που δίνονται προ-νοσοκομειακά– και αμέσως μετά η διακομιδή και περίθαλψη των επιζώντων τραυματιών (Massachusetts Emergency Management Agency, 2011).

2

Εφόσον αυτή η διαδικασία ολοκληρωθεί ,ξεκινά η περισυλλογή των σορών των θυμάτων. Η συγκέντρωση των σορών μπορεί να διαρκέσει από λίγες ώρες έως μέρες ή και εβδομάδες ανάλογα με τον αριθμό των θανόντων, καθώς και τη διασπορά των σορών ή τον διαμελισμό τους. Για παράδειγμα, οι σοροί των θυμάτων των προσφύγων που διασχίζουν το Αιγαίο συχνά παρασύρονται από θαλάσσια ρεύματα και η βιοποικιλότητα της περιοχής μπορεί να μεταβάλλει την φύση των ευρημάτων ανάλογα με το διάστημα που έχει μεσολαβήσει από τον πνιγμό έως την ανεύρεση. Ο ίδιος ο βυθός της θάλασσας λόγω της χαμηλής θερμοκρασίας αυτού, επιβραδύνει το ρυθμό σήψης του σώματος, ο οποίος επανέρχεται όταν το σώμα έχει πλέον ξεβραστεί στις ακτές. Όλοι αυτοί οι παράγοντες επηρεάζουν την εξακρίβωση του χρόνου όπου επήλθε ο θάνατος. Σε ζεστά κλίματα η διαδικασία της αποσύνθεσης τις πρώτες 12-48 ώρες εξελίσσεται γοργά, δυσχεραίνοντας την αναγνώριση των χαρακτηριστικών του προσώπου ενός πτώματος.

Για τη συντήρηση των σορών η ψύξη θα πρέπει να κυμαίνεται ανάμεσα στους 2-4°C. (P.A.H.O. και W.H.O., 2006) Χώροι όπως φορτηγά ψυγεία ή χώροι που αερίζονται με τη χρήση περίπου 10 κιλά ξηρού πάγου, χρησιμοποιούνται για κάθε πτώμα κάθε μέρα ανάλογα με την εξωτερική θερμοκρασία. Το λιώσιμο του πάγου οδηγεί στην απελευθέρωση αερίων διοξειδίου του άνθρακα (CO2) (P.A.H.O. και W.H.O., 2006). Το προσωπικό που έρχεται σε επαφή με τον ξηρό πάγο θα πρέπει να φορά τα απαραίτητα γάντια διότι η επαφή μπορεί να προκαλέσει κρυοπαγήματα.

Η μεταφορά γίνεται με ειδικά εξοπλισμένα φορτηγά- ψυγεία, γραφεία τελετών κ.λπ. Η χρήση ασθενοφόρων για τη μεταφορά των νεκρών κρίνεται ως απολύτως λανθασμένη αφού η χρήση τους για την συνδρομή σε επιζώντες είναι πολύ πιό αναγκαία και επιβεβλημένη (Massachusetts Emergency Management Agency, 2011). To πιο σημαντικό σε αυτό το στάδιο, είναι να εξασφαλιστεί η αξιοπρεπής και οργανωμένη μεταφορά των σορών. Για το λόγο αυτό απαιτείται να υπάρχει εξοικειωμένο και εκπαιδευμένο προσωπικό για τη μεταφορά των σορών στα οχήματα, καθώς και εξουσιοδοτημένοι επαγγελματίες οδηγοί κατάλληλα οχήματα. Καμμία σορός δε θα πρέπει να μετακινηθεί μέχρι να δοθεί άδεια από την αρμόδια αρχή που έχει αναλάβει το συντονισμό της όλης διαδικασίας (National Association of Medical Examiners, 2010). Σε μέρη όπου ο αριθμός των νεκρών υπερβαίνει τις δυνατότητες του κοντινότερου νεκροτομείου, ακόμα και αν η λειτουργία της υπάρχουσας εγκατάστασης μπορεί να επεκταθεί με διάφορα επιπρόσθετα μέσα για την ενεργοποίηση του προσωπικού της, πρέπει να προτιμάται η δημιουργία ενός αυτοσχέδιου προσωρινού νεκροτομείου σε κατάλληλο χώρο βάσει σχεδίου σε εγκαταστάσεις όμορων περιοχών (London Resilience Team, 2007).

Αναγνώριση των Θανόντων

Εφόσον οι σοροί μεταφερθούν στο νεκροτομείο, ακολουθεί η διαδικασία της αναγνώρισης. Σύμφωνα με την Interpol (2009), τα κριτήρια αναγνώρισης θυμάτων διακρίνονται σε κύρια, δευτερεύοντα και βοηθητικά: Κριτήρια αναγνώρισης σύμφωνα με Interpol (2009) Ένα και μόνο, από τα κύρια χαρακτηριστικά είναι απαραίτητο για να γίνει η αναγνώριση του θύματος. Από τα δευτερεύοντα θα πρέπει να συνταιριάζονται 2-3 στοιχεία ενώ τα βοηθητικά μπορούν να χρησιμοποιηθούν μόνο επικουρικά (Interpol, 2009). Η αναγνώριση μπορεί να χωριστεί σε δύο φάσεις. Προηγείται το τεχνικό μέρος που αφορά τη συλλογή πληροφοριών για τους νεκρούς και τα προσωπικά τους αντικείμενα (ante mortem και post mortem στοιχεία). Σε αυτή τη φάση, λαμβάνονται αποτυπώματα, φωτογραφίες (Hooft et al, 1989). Οι φωτογραφίες θα πρέπει να απεικονίζουν (P.A.H.O. και W.H.O., 2006): • Όλο το μήκος του σώματος από την μπροστινή πλευρά • Κοντινή εικόνα του προσώπου • Κοντινή εικόνα κάποιων ιδιαίτερων χαρακτηριστικών του σώματος • Το πάνω και το κάτω μέρος του σώματος χωριστά. Στη δεύτερη φάση, τα στοιχεία αυτά συνταιριάζονται μεταξύ τους με βάσει τα κριτήρια αναγνώρισης. Είναι αυτονόητο πως η διαδικασία αυτή είναι ευκολότερη όταν τα στοιχεία των θύματων είναι γνωστά (π.χ. αεροπορικό ατύχημα, φωτιά σε ξενοδοχεία) από ο,τι στις περιπτώσεις που τα στοιχεία ταυτότητας των θυμάτων παραμένουν άγνωστα (Hooft et al, 1989).

Η οπτική αναγνώριση που γίνεται από μη εκπαιδευμένα άτομα δεν είναι ακριβής τρόπος ταυτοποίησης, κυρίως λόγω των μετά θάνατον αλλοιώσεων. Η ταυτοποίηση πρέπει να γίνεται μόνο από έμπειρους και εκπαιδευμένους επιστήμονες. Η ανάλυση του DNA ως μέθοδος ταυτοποίησης σε μαζικές καταστροφές είναι αποτελεσματική καθώς συμβάλλει με βεβαιότητα στην ταυτοποίηση πτωμάτων που έχουν υποστεί φθορές και αποσύνθεση καθώς και στην εξεύρεση συγγένειας μεταξύ των θυμάτων και την ανασύσταση των σορών όταν υπάρχουν διασκορπισμένα μέλη (Interpol, 2009). Ωστόσο, σε περιπτώσεις μαζικών καταστροφών, λόγω του μεγάλου αριθμού των θυμάτων, προκύπτει τεράστιο κόστος, το οποίο οι επιστήμονες προσπαθούν να περιορίσουν κάνοντας χρήση άλλων μεθόδων ταυτοποίησης. Ειδικά πρωτόκολλα επιβάλλουν συγκεκριμένη χρήση και μέθοδο προκειμένου να αποφεύγεται η διπλή αναγνώριση και να ελαχιστοποιείται η πιθανότητα λανθασμένων ταυτοποιήσεων. Αυτοψίες θα πρέπει να γίνονται μόνο σε περιπτώσεις που ο νόμος ορίζει την

3

αναγκαιότητα εξακρίβωσης της αιτίας θανάτου, και πρέπει να ζητείται από τις αρμόδιες αρχές. (Hooft et al, 1989).

Συμπέρασμα

Οι μαζικές καταστροφές γενικά, μπορεί να προκληθούν από πολλές αιτίες και να εκδηλωθούν με ποικίλες παραλλαγές, αλλά συνήθως τα θύματά τους υφίστανται τραυματικές κακώσεις και είναι πολυάριθμα. Στην Ελλάδα πολύνεκρα τροχαία ατυχήματα σε μέσα μαζικής μεταφοράς (λεωφορεία, αεροσκάφη, τραίνα, πλοία, κ.λ.π.), φυσικές καταστροφές (σεισμοί, πλημμύρες, καύσωνες, πυρκαγιές κ.λ.π.), βιομηχανικά ατυχήματα (τοξικές ουσίες, εκρήξεις κ.λ.π.), τρομοκρατικές ενέργειες (φωτιά, εκρήξεις, μαζικές μολύνσεις κ.λ.π.) μπορούν να χαρακτηριστούν και ως μαζικές καταστροφές. Το μαζικό μεταναστευτικό κύμα που έχει πλήξει την χώρα το τελευταίο διάστημα έφερε στο φως την αναγκαιότητα για την ανάπτυξη αυτών των επιστημών περισσότερο από ποτέ. Η συνεργασία της χώρας μας με διεθνείς οργανισμούς όπως η Interpol, το FBI και άλλες ευρωπαϊκές και μη, και βάσεις δεδομένων ταυτοποίησης, είναι άκρως απαραίτητη. Η ανοιχτή συνεργασία της Ελλάδας με άλλες χώρες και η εσωτερική διεπιστημονική συνεργασία , είναι το κλειδί της επιτυχούς αντιμετώπισης τέτοιου είδους περιστατικών.

Πηγή ➤http://www.qualityinhealth.gr/

Διαβάστε Περισσότερα »

Κόλαση στα χέρια των διακινητών βιαστών...Ανατριχιαστικές ιστορίες γυναικών προσφύγων, που κακοποιήθηκαν σεξουαλικά και σωματικά στον δρόμο για τη Γη της Επαγγελίας...ΦΩΤΟ

Police-Voice blog ➤

Η μία αναγκάστηκε να πληρώσει με το κορμί της το χρέος του άντρα της. Ηταν στη διάθεση των δουλεμπόρων -από τη στιγμή που άφησε τη Συρία- στη διαδρομή έως τη Γερμανία, όπου μένει σήμερα.

Η άλλη έπεσε αναίσθητη από τα χτυπήματα του Ούγγρου δεσμοφύλακα, όταν αρνήθηκε να ικανοποιήσει τις σεξουαλικές επιθυμίες του. Μια τρίτη, για να γλιτώσει τα παραπάνω, ντυνόταν σαν άντρας και απέφευγε να κάνει μπάνιο, ώστε να κρατά μακριά τους άντρες της ομάδας προσφύγων, στην οποία ήταν μέλος. Σήμερα, βρίσκεται σε καταυλισμό στο Βερολίνο, κοιμάται με τα ρούχα και βάζει ένα ντουλάπι πίσω από την πόρτα του δωματίου της. Αυτές είναι μόνο τρεις από τις ίσως εκατοντάδες γυναίκες πρόσφυγες που βίωσαν την κακοποίηση στη διαδρομή από τη χώρα τους έως τη Γερμανία, περνώντας πολλές απ' αυτές και από τους καταυλισμούς στην Ελλάδα.

«Δεν υπάρχει κλειδαριά ή κλειδί» εξηγεί η Εσρά αλ-Χοράνι, μιλώντας στη δημοσιογράφο των «New York Times» Κατρίν Μπένχολντ και τη φωτορεπόρτερ Τζαμίλα Γκρόσμαν. Αισθάνεται μάλιστα τυχερή, καθώς, όπως λέει, «με χτύπησαν και με λήστεψαν μόνο».
Δεκάδες ή και εκατοντάδες άλλες αφηγούνται σε ψυχολόγους και κοινωνικούς λειτουργούς, οι οποίοι τις υποδέχονται στα κέντρα εγκατάστασης στη Γερμανία, ιστορίες φρίκης. Πολλές καταγγέλλουν βίαιη συμπεριφορά από άλλους πρόσφυγες, διακινητές, μέλη των οικογενειών τους, που τις αναγκάζουν να παντρεύονται χωρίς τη θέλησή τους ή να εκπορνεύονται, αλλά και από Ευρωπαίους αστυνομικούς.

Η ψυχοθεραπεύτρια Σουζάν Χόχνε λέει χαρακτηριστικά ότι από τις 44 γυναίκες που έχει βοηθήσει έως τώρα (από 18 έως πάνω από 60 ετών), σχεδόν το σύνολο έχει βιώσει σεξουαλική κακοποίηση. Τέτοιο παράδειγμα είναι μια 30χρονη μητέρα, τεσσάρων παιδιών, η οποία έφτασε στη Γερμανία μέσω Βουλγαρίας. Οταν βρισκόταν στη Βουλγαρία, τέλειωσαν τα χρήματα του άντρα της, οπότε πρόσφερε τη γυναίκα του, αντί αμοιβής, στον διακινητή. Για τρεις μήνες η γυναίκα βιαζόταν σχεδόν κάθε μέρα και στο τέλος την κακοποιούσε ο ίδιος ο σύζυγός της. Σήμερα ζει στο Βερολίνο με τα παιδιά της, ενώ ο σύζυγος δεν μπορεί να την πλησιάσει, ύστερα από περιοριστικά μέτρα που ελήφθησαν εις βάρος του.

Στην Ελλάδα, όπως αναφέρει το δημοσίευμα, επικαλούμενο εκπρόσωπο της Υπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες, τα κέντρα υποδοχής δεν διαθέτουν ξεχωριστές εγκαταστάσεις για τις γυναίκες που είναι μόνες, ενώ συχνά υπάρχουν υπερπληθυσμός φιλοξενουμένων και ανεπαρκής φωτισμός. «Σε όλη την Ευρώπη», λέει ο Γουίλιαμ Σπίντλερ, «έχουν καταγραφεί περιπτώσεις σεξουαλικής και οικογενειακής βίας». Κι ίσως να αποτελεί «πταίσμα» η περίπτωση μιας γυναίκας που δεν έχει φύγει επί δύο μήνες από τον καταυλισμό, μόνο και μόνο επειδή ο σύζυγός της, που δεν έχει ακόμα φτάσει στη Γερμανία, της απαγόρευσε να βγαίνει έξω, μέχρις ότου πάει εκείνος εκεί.

Ξεχωριστή περίπτωση, τέλος, είναι η 35χρονη Σαμάρ, η οποία αρνήθηκε να κάνει σεξ με τον διακινητή. Εμεινε για έναν χρόνο στη Σμύρνη δουλεύοντας προκειμένου συγκεντρώσει 4.000 ευρώ - ποσό με το οποίο κατάφερε να φτάσει η ίδια και τα τρία παιδιά της στη Γερμανία.

Αιγαίο: Πνίγηκε πεντάχρονος στο Αγαθονήσι

Ενα αγοράκι έχασε τη ζωή του στο πρώτο για φέτος προσφυγικό ναυάγιο στα νερά του Αιγαίου. Πρωινές ώρες του Σαββάτου σκάφος του Λιμενικού Σώματος εντόπισε στις βορειοανατολικές ακτές του Αγαθονησίου τη φουσκωτή λέμβο των αλλοδαπών, η οποία μάλιστα είχε προσκρούσει σε βράχια λόγω της κακοκαιρίας. Με τη βοήθεια των ψαράδων μέσα σε λίγη ώρα εντοπίστηκαν και διασώθηκαν οι αλλοδαποί επιβαίνοντες στη λέμβο (συνολικά 39 άνθρωποι), ωστόσο το άτυχο παιδί άφησε την τελευταία πνοή του στη θάλασσα και ανασύρθηκε νεκρό από την περιοχή στο κοντινό Νερονήσι.

Οπως ανακοίνωσε το Λιμενικό, συνολικά 10 μετανάστες, που έχρηζαν άμεσης ιατρικής βοήθειας, μεταφέρθηκαν στο Γενικό Νοσοκομείο Σάμου, ενώ το σώμα του ανήλικου, συνοδεία της μητέρας του, που το αναγνώρισε αμέσως, μεταφέρθηκε στο νεκροτομείο του ίδιου νοσοκομείου για διενέργεια νεκροψίας - νεκροτομής.
Στο μεταξύ, στα ανοιχτά της Χίου εντοπίστηκαν την ίδια μέρα 32 πρόσφυγες, ενώ συνελήφθησαν και οι δύο νεαροί διακινητές τους. Την ώρα που οι διακινητές αποβίβαζαν τους αλλοδαπούς στην ακτή (από την ξύλινη βάρκα), περιπολικό του Λιμενικού άρχισε την καταδίωξη, που έληξε με τη σύλληψη ενός 18χρονου και ενός 19χρονου.

Μετατρέπουν τα σωσίβια σε χρηστικά αντικείμενα

Οι εθελοντές της οργάνωσης «Το χωριό του Ολοι Μαζί», που διαχειρίζεται τις παλιές κατασκηνώσεις του ΠΙΚΠΑ Μυτιλήνης, μαζεύουν και αξιοποιούν τα εκατοντάδες χιλιάδες σωσίβια των μεταναστών και των προσφύγων που φτάνουν στο νησί. Σε ένα πρόχειρο εργαστήριο μετατρέπουν τα υλικά των σωσιβίων, αλλά και των πλαστικών λέμβων, σε χρηστικά αντικείμενα, όπως καναπέδες, τραπεζάκια, στρώματα αλλά και τσάντες.

Τα «σκουπίδια» παίρνουν νέα μορφή, ενώ εξετάζεται η δυνατότητα κάποιες από τις κατασκευές να διατίθενται προς πώληση για την οικονομική ενίσχυση των προσφύγων. «Κάθε τσάντα απαιτεί περίπου τρεις ώρες για να φτιαχτεί. Ολα γίνονται όπως και στις κανονικές τσάντες, με τη διαφορά ότι τα υλικά είναι από τα σωσίβια που βρίσκουμε στις παραλίες.

Το εσωτερικό υλικό το χρησιμοποιούμε για στρώματα, τα οποία είναι απαραίτητα αυτήν την εποχή για το κρύο» λέει ο Αφγανός Aida Simply, που ξέρει ραπτική, ενώ ψυχή του εργαστηρίου είναι η σχεδιάστρια Τίνα Κοντολέοντος. Στο μεταξύ, το δικό τους πρωτοχρονιάτικο μήνυμα έστειλαν Ελληνες και ξένοι εθελοντές, που βοηθούν στη διάσωση προσφύγων στη Λέσβο μαζί με μέλη των Γιατρών Χωρίς Σύνορα και άλλων οργανώσεων. Με 3.000 σωσίβια σχημάτισαν σε λόφο του Μόλυβου το σήμα της ειρήνης, το οποίο «κοιτάζει» προς Τουρκία και Μέση Ανατολή!

Πηγή ➤.espressonews.gr

Διαβάστε Περισσότερα »

“Η Τουρκία το επόμενο κράτος που θα καταρρεύσει στη Μέση Ανατολή”!

Police-Voice blog ➤
Η Τουρκία θα είναι το επόμενο κράτος που θα καταρρεύσει στη Μέση Ανατολή”. Το άρθρο που υπογράφει ο Ντέϊβιντ Γκόλντμαν για τους Asia Times είναι πολύ σκληρό για το καθεστώς Ερντογάν.

“Δεν γνωρίζουμε ποιος πυροδότησε τις δύο βόμβες στην Άγκυρα ,αλλά η κυβέρνηση του Προέδρου Ερντογάν δεν είναι αθώα”, γράφει και προσθέτει:
“Ο βουλευτής Lutfu Turkkan, έγραψε μετά τη βομβιστική επίθεση: “η επίθεση ήταν μια αποτυχία,για την υπηρεσία πληροφοριών, ή έγινε από την υπηρεσία πληροφοριών”. Βαριές κατηγορίες αλλά ο αρθρογράφος έχει επιχειρήματα:

“Προδομένος τόσο από τις Ηνωμένες Πολιτείες όσο και από τη Ρωσία, αντιμέτωπος με την εμφάνιση ενός κουρδικού κράτους στα σύνορά της Τουρκίας και την αύξηση των κουρδικών κομμάτων στην κοινοβουλευτική αντιπολίτευση, ο Ερντογάν έχει στριμωχθεί. Θεωρεί ότι το κόμμα του το AKP δεν θα μπορεί να κυβερνήσει μετά τις επερχόμενες εκλογές του Νοεμβρίου. Σε κίνδυνο μεσοπρόθεσμα είναι η συνοχή του ίδιου του τουρκικού κράτους.

Δημόσια, δυτικοί ηγέτες έχουν χαρακτηρίσει την Τουρκία ως «μια μεγάλη ισλαμική δημοκρατία».Ο Πρόεδρος Ομπάμα το είπε σε συνέντευξή του το 2010. Αυτή ήταν και η άποψη του Τζορτζ Μπους , ο οποίος κάλεσε τον Ερντογάν στο Λευκό Οίκο πριν από την εκλογή του ως πρωθυπουργός τον Νοέμβριο του 2002. Μια μειοψηφία στρατιωτικών και μυστικών αναλυτών, ωστόσο, προειδοποιούσε ότι η Τουρκία δεν μπορεί να είναι βιώσιμη μέσα στα σημερινά της σύνορα, σε μεσοπρόθεσμο ορίζοντα. Το πρόβλημα είναι ότι η κουρδική μειονότητα, είναι σήμερα το 20% του συνολικού πληθυσμού, έχει διπλάσιο αριθμό παιδιών, τόσα πολλά ώστε το ήμισυ του πληθυσμού της “στρατιωτικής ηλικίας” της Τουρκίας θα μιλήσει κουρδικά ως πρώτη γλώσσα σε λιγότερο από είκοσι χρόνια.

Μια υπαρξιακή κρίση για την Τουρκία ήταν στα σκαριά εδώ και χρόνια, όπως ανέφερα, το 2011 στο βιβλίο μου, “Πεθαίνουν οι Πολιτισμοί” (και γιατί το Ισλάμ πεθαίνει, επίσης). Κατά τη διάρκεια της περασμένης εβδομάδας, μια τέλεια καταιγίδα έχει ξεπεράσει την τουρκική πολιτική, και απειλεί να προκαλέσει βαθιά πολιτική αστάθεια. Η Τουρκία μπορεί να γίνει το επόμενο κράτος της περιοχής που θα καταρρεύσει”.

Ο αρθρογράφος κάνει λόγο για τη δημόσια ταπείνωση που υπέστη ο Ερντογάν από την Ουάσινγκτον και από τη Μόσχα. Η πρώτη ανακοίνωσε μια στροφή 180 μοιρών στη Συρία εγκαταλείποντας τη σουνιτική αντιπολίτευση υπέρ των Κούρδων της Συρίας.

“Μέχρι την περασμένη Παρασκευή, η Αμερική και η Τουρκία υποστήριζαν τη σουνιτική αντιπολίτευση στην κυβέρνηση Άσαντ, με σκοπό την εξάλειψή του και την εγκατάσταση ενός καθεστώτος Σουνιτών. Αυτή η πολιτική επέτρεψε στους Τούρκους για παροχή συγκεκαλυμμένης υποστήριξης προς το ISIS”. 

Η ρωσική επέμβαση έκανε τα πράγματα ακόμη πιο δύσκολα για το καθεστώς Ερντογάν. Οι παραβιάσεις του τουρκικού εναέριου χώρου από ρωσικά μαχητικά είναι μόνο ένα στοιχείο που δείχνει την δυσκολία που αντιμετωπίζει η Άγκυρα. Η επέμβαση των Ρωσών αναγκάζει την Ουάσινγκτον να αναθεωρήσει στρατηγικές και αυτό την οδήγησε να στραφεί προς του Κούρδους την μόνη αποτελεσματική δύναμη που δεν συνδέεται με το ISIS η την Αλ Κάϊντα. Έτσι προέκυψε αυτό ακριβώς που η Τουρκία φοβόταν. Η κουρδική στρατιωτική ζώνη στο βόρειο τμήμα της Συρίας “συνδέθηκε” με την περιοχή του βόρειου Ιράκ που βρίσκεται υπό κουρδικό έλεγχο. Κι αυτή η περιοχή αποτελεί τον πυρήνα ενός μελλοντικού κουρδικού κράτους.

Ο αρθρογράφος υποστηρίζει ότι η Τουρκία στην πραγματικότητα δεν έχει άλλη επιλογή από το να έρθει σε συμφωνία με την Ρωσία για τη Συρία.
Επισημαίνει ακόμη μία παράμετρο της απολύτως αποτυχημένης εξωτερικής πολιτικής του διδύμου Ερντογάν-Νταβούτογλου. Την επιδείνωση των σχέσεων με την Κίνα λόγω τηςσυγκεκαλυμμένης υποστήριξης της Άγκυρας για το Ανατολικό Τουρκεστάν. Παρά τις επίσημες διαβεβαιώσεις, η Τουρκία συνεχίζει να παρέχει ασφαλή δίοδο προς την Τουρκία για χιλιάδες Κινέζους Ουιγούρους , μερικοί από τους οποίους βρίσκονται στις γραμμές του ISIS στη Συρία. 

Τα λάθη μετά από τις εκλογές

Σ΄ αυτό το κλίμα ο Ερντογάν αντί να προχωρήσει σε μία κυβέρνηση συνασπισμού μετά από το εκπληκτικό ποσοστό του 13% που πήρε το κουρδικό κόμμα HDP τον Ιούνιο, οδήγησε τη χώρα σε νέες εκλογές. Κι όχι μόνο αυτό. Έδωσε εντολή για νέες επιχειρήσεις κατά των Κούρδων στοχεύοντας στις ψήφους εθνικιστών.

Ο Ντέϊβιντ Γκόλντμαν στο άρθρο του επισημαίνει ότι οι Κούρδοι δεν “τσίμπησαν” στις προκλήσεις του Ερντογάν και έχουν επικεντρωθεί στις εκλογές του Νοεμβρίου.

Μετά τις βομβιστικές επιθέσεις του Σαββάτου, Τόμας Σέϊμπερτ σημείωσε στο Daily Beast:

“Πολλοί αναλυτές συμφωνούν ότι οι εκρήξεις της Άγκυρας πιθανώς συνδέονται με την απόφαση των ανταρτών του ΡΚΚ να αναστείλουν τις εχθροπραξίες. Το PKK είχε υπαινιχθεί τις τελευταίες ημέρες ότι θα κηρύξει μια νέα κατάπαυση του πυρός, προκειμένου να ενισχύσει τις εκλογικέςπιθανότητες του HDP . Όσοι είναι πίσω από την επίθεση ήθελαν να «αποτρέψουν την κατάπαυση του πυρός" γράφει ο δημοσιογράφος Κάντρι Γκιουρσέλ . Η ανακοίνωση της κατάπαυσης του πυρός του PKK έγινε δημοσίως αμέσως μετά την επίθεση, αλλά η απόφαση από τους αντάρτες πιθανώς είχε ληφθεί πριν”.

Ο επίλογος του άρθρου του Γκόλντμαν είναι πραγματικός …εφιάλτης για το καθεστώς Ερντογάν. Υποστηρίζει ότι ανέξαρτητα από το ποιος πραγματικά έκανε τις επιθέσεις τόσο στο εσωτερικό της χώρας όσο και στο εξωτερικό η αίσθηση που κυριαρχεί είναι ότι “τα άθλια γεγονότα στην Άγκυρα το Σάββατο αντικατοπτρίζουν την απελπισία του καθεστώτος Ερντογάν. Καθεστώτα που καταφεύγουν σε αυτού του είδους θηριωδίαες δεν διαρκούν πολύ.
Το καλύτερο πράγμα που θα μπορούσε να κάνει η Τουρκία υπό αυτές τις περιστάσεις θα ήταν να ζητήσει από τα Ηνωμένα Έθνη να επιβλέψουν ένα δημοψήφισμα για να επιτρέψουν στις περιοχές με κουρδική πλειοψηφία να αποφασίσουν την απόσχιση εάν το επιθυμούν. Τα βουνά της νοτιοανατολική Τουρκίας με την υψηλή συγκέντρωσηΚούρδων είναι μια διαρροή για τον εθνικό προϋπολογισμό και δεν έχουν καμία στρατηγική σημασία. Ούτε ο Ερντογάν, ούτε η εθνικιστική αντιπολίτευσή του, όμως, θα εξετάσει μια τέτοια προοπτική που θα υπονόμευε τόσο τον νεο-οθωμανισμό τουΕρντογάν όσο τους εθνικιστές . Οι πιέσεις κάτω από τις τεκτονικές πλάκες των γεγονότων θα οδηγήσουν μόνο στα χειρότερα.Η βομβιστική επίθεση του Σαββάτου μπορεί να έχει οριοθετήσει το τέλος του τουρκικού κράτους που προέκυψε από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο”.
Πηγή ➤onalert.gr

Διαβάστε Περισσότερα »

Χρήμα, όπλα και έρωτες (Ο βίος και η πολιτεία του «άπληστου» Θωμά)

Police-Voice blog ➤

Η ιστορία από το μαγαζί ψαρικής στον Πειραιά, το «Κάπτεν Τόμας», στα Leopard με τον Αβέρωφ και σε όλες τις μεγάλες προμήθειες των Eνόπλων Δυνάμεων. Η

άνοδος στα πριβέ σαλόνια και η πτώση πίσω απ' τα «σίδερα»

Επιχειρηματικά ανοίγματα, υπέρογκος δανεισμός, απλήρωτοι εργαζόμενοι και συνεργάτες, δραματική μείωση ρευστότητας και αυξανόμενα χρέη προς το Δημόσιο ήταν μέχρι πρότινος οι καθημερινές σκοτούρες του γνωστού και ως «εθνικού προμηθευτή των Ενόπλων Δυνάμεων» Θωμά Λιακουνάκου, ο οποίος παρά ταύτα σε προσωπικό επίπεδο συνέχιζε να ζει όπως τα προηγούμενα χρόνια.

Και ενώ η δικαστική διερεύνηση μέχρι πριν από λίγες ημέρες δεν είχε να επιδείξει τρανταχτά στοιχεία και αποδείξεις ότι ο «Κάπτεν Τόμας» είχε στήσει την αυτοκρατορία του μέσω δωροδοκιών και λαδωμάτων δημοσίων λειτουργών, καθώς αυτός ήταν ο μόνος τρόπος να κερδίζει όλες τις μεγάλες προμήθειες των Ενόπλων Δυνάμεων, ξαφνικά από το πουθενά βρέθηκε κάποιο στοιχείο που τον δένει: μια μίζα μόλις 1,6 εκατ. για την προμήθεια των ιπτάμενων ραντάρ της σουηδικής Ericsson που τοποθετήθηκαν πάνω σε 4 αεροπλάνα Embraer βραζιλιάνικης κατασκευής ήταν αρκετή για να τσαλακωθεί η βεβαιότητα που εξέπεμπε προς τον κοινωνικό του κύκλο πως «εμένα δεν μπορούν να με αγγίξουν γιατί είμαι ο πρώτος και ο μεγαλύτερος σε αυτή τη δουλειά»...


Μια μίζα μόλις 1,6 εκατ. ήταν αρκετή για να γκρεμιστεί η αυτοκρατορία που έχτισε ο Λιακουνάκος

Η εικόνα του κάποτε πανίσχυρου Θωμά Λιακουνάκου δεμένου πισθάγκωνα να τον τρέχουν αστυνομικοί με κουκούλες από τον ανακριτή στο αυτοκίνητο είναι μια εικόνα που δεν σόκαρε μόνο τον ίδιο, αλλά και όλους όσοι τον έχουν γνωρίσει.

Τώρα πια τίπoτα δεν θα είναι ίδιο, καθώς η δεινή θέση στην οποία βρέθηκε μπορεί να σημάνει και την ολοκληρωτική κατάρρευση τόσο του ίδιου όσο και των από καιρό προβληματικών επιχειρήσεών του, οι οποίες απασχολούν πάνω από 3.000 απλήρωτους εργαζομένους, κυρίως στη Euromedica.  

Ο συνήθως υπεραισιόδοξος, παρορμητικός και ριψοκίνδυνος επιχειρηματίας που κάποτε οραματιζόταν να γίνει ο νέος Ωνάσης της Ελλάδας βρίσκεται τώρα αντιμέτωπος με μια περιπέτεια που ίσως ποτέ δεν περνούσε από το μυαλό του. Η διογκωμένη αυτοεκτίμησή του για τις δυνατότητές του ως μάνατζερ που ανοίγει νέους δρόμους και έχει πάντα πολλές εναλλακτικές κρέμεται τώρα από τα χέρια των ανακριτών και των δικαστών και η ζωή σαν παραμύθι που έζησε για 40 χρόνια μοιάζει να μην έχει happy end. Ο «γάτος» που έκανε τις δουλειές του παστρικά και χωρίς να αφήνει ίχνη για δεκαετίες φαίνεται πως την πάτησε από μια λεπτομέρεια και για μια δουλειά που είχε πάρει χωρίς καν να την περιμένει, καθώς η αντιπροσώπευση της Ericsson είχε κλειστεί μόλις λίγες ημέρες πριν από τον διαγωνισμό του υπουργείου Αμυνας και οι υπόλοιποι ανταγωνιστές θεωρούσαν την προσφορά του outsider. 



Η ζωή με τη Νατάσα θα τον εντάξει σε μια άλλου τύπου κοσμική ζωή, αυτή των celebrities, στην οποία εκείνη αποδείχτηκε μετρ σέρνοντας τον χορό των φλας, με τον Θωμά να βρίσκεται δίπλα της πότε καμαρώνοντας, πότε εμφανώς αμήχανος

Mάλιστα, όπως δήλωνε στο περιβάλλον του, η κατακύρωση εκείνη δεν ήταν ιδιαίτερα αποδοτική για την εταιρεία του Axon, απλώς του άνοιγε προοπτικές για το μέλλον. Και τούτο γιατί τα «φιλέτα» των βιομηχανιών που εκπροσωπούσε ήταν η Boeing, η Raytheon, η KraussMaffei και ήταν αυτές κυρίως που τον έκαναν μεγάλο και τρανό. Κι όμως, η γνωστή ρήση που λέει ότι ο διάολος κρύβεται στις λεπτομέρειες φαίνεται να  επιβεβαιώνεται με τρόπο καταλυτικό και στην περίπτωση του Θωμά Λιακουνάκου.

Και κάπως έτσι, η σέσουλα που για 40 χρόνια επιχειρηματικής πορείας γέμιζε με λεφτά και δύναμη την αυτοκρατορία «Λιακουνάκος» τώρα επιστρέφει άδεια - και απειλητική. Ο πρώην «μπακαλόγατος», το ανήλικο αγόρι που πουλούσε σύνεργα για σκάφη στο μαγαζί του θείου του στο Πασαλιμάνι και έστησε το δικό του μετερίζι ακριβώς απέναντι με την επιγραφή «Κάπτεν Τόμας», διέσχισε μια ομολογουμένως εντυπωσιακή διαδρομή. Δημιουργώντας έναν όμιλο επιχειρήσεων με πολλαπλές δραστηριότητες σε διάφορους νευραλγικούς τομείς της οικονομίας -media, κατασκευές, τουρισμός, υγεία, άμυνα κ.τ.λ.-, η θέση του στην κορυφή φαινόταν μονόδρομος. Μόνο που τώρα, στα 67 του, μονόδρομος φαίνεται ο κατήφορος. Τα ταμεία είναι άδεια, οι σύμμαχοι απόντες, ενώ οι ανακριτές παρόντες και όλο αυτιά για να ακούσουν τη δική του εκδοχή της αλήθειας για τις βαριές βαλίτσες με το μαύρο χρήμα.



Το 1949, μια φορτισμένη χρονιά για τη μεταπολεμική Ελλάδα που μόλις έβγαινε από έναν αιματηρό Εμφύλιο, γεννιέται ο Θωμάς Λιακουνάκος, το μόνο αγόρι σε μια οικογένεια με τρία κορίτσια, που προσπαθεί να επιβιώσει σε μια ρημαγμένη χώρα. Γιος σιδηροδρομικού υπαλλήλου, θα μεγαλώσει με φόντο τις φτωχογειτονιές του Πειραιά και τους δακρύβρεχτους αποχαιρετισμούς όσων μπαρκάρουν προς εύρεση προοπτικής για μια καλύτερη ζωή.



Καλοκαιρινή απόδραση με το σκάφος Apache στη Μύκονο
Χρόνια δύσκολα, πέτρινα και φτωχικά για όλους - και η οικογένεια Λιακουνάκου δεν αποτελεί εξαίρεση. Αν και κουτσά στραβά καταφέρνει να επιβιώσει, ένα απροσδόκητο γεγονός θα δυσκολέψει ακόμα περισσότερο τη ζωή των μελών της - και κυρίως του Θωμά. Ο πατέρας του Νικόλας Λιακουνάκος θα φύγει ξαφνικά από τη ζωή και πλέον το ζήτημα της επιβίωσης τίθεται αμείλικτο, μη αφήνοντας καθόλου περιθώρια «πένθους λόγω απώλειας». Ο Θωμάς, ως ο μόνος πια αρσενικός της οικογένειας, πρέπει να δουλέψει κι ας είναι μόλις 12 ετών. Οι τρεις ανήλικες αδελφές του και η μητέρα του Βαρβάρα στηρίζονται αποκλειστικά στις παιδικές πλάτες του μικρόσωμου αγοριού που θα βγει στο μεροκάματο. Ενας θείος του, που έχει ένα μικρό μαγαζί με σύνεργα ψαρικής και εξοπλισμού σκαφών στο Πασαλιμάνι, θα τον πάρει στη δούλεψή του και ο μικρός Θωμάς, σαν άλλος μπακαλόγατος, θα είναι το παιδί για τα θελήματα που θα μυηθεί πρόωρα στα μυστικά του μικροεμπορίου.

Στο νυχτερινό του Πειραιά

Παράλληλα γράφεται στο Νυχτερινό Γυμνάσιο του Πειραιά προκειμένου να ολοκληρώσει έστω τη γυμνασιακή του εκπαίδευση. Για πέντε χρόνια θα ζει σε εξοντωτικούς ρυθμούς μεταξύ μαγαζιού και σχολείου. Είναι έξυπνος, εργατικός, φιλόδοξος, μαθαίνει γρήγορα και έχει τις κεραίες του όρθιες, εκμεταλλευόμενος κάθε ευκαιρία που τυχαίνει στον δρόμο του. Το 1966, και ενώ ο ίδιος είναι 17 χρόνων, η ευκαιρία θα έρθει, έστω με περίεργο τρόπο: ο θείος του, ο άνθρωπος που του έδωσε την ευκαιρία για δουλειά και τον βοήθησε να επιβιώσει, θα αρρωστήσει και θα χρειαστεί να νοσηλευτεί για κάποιους μήνες στο νοσοκομείο. Θα αφήσει στο πόδι του τον Θωμά, που ήδη έχει μάθει όχι μόνο τα μυστικά της δουλειάς και τους προμηθευτές, αλλά έχει αποκτήσει και την εμπιστοσύνη και τη φιλία των πελατών.  Οταν ύστερα από έξι μήνες ο θείος του θα βγει πια από το νοσοκομείο και θα πάει για πρώτη μέρα στη δουλειά, στον δρόμο όπου βρισκόταν το μαγαζί του θα τον περιμένει μια δυσάρεστη έκπληξη. Η ταμπέλα με την ένδειξη «Κάπτεν Τόμας», ακριβώς απέναντι από το δικό του μαγαζί, τον βάζει σε μαύρες σκέψεις αφού πρόκειται για τον καινούριο ανταγωνιστή του που ήρθε και στήθηκε δυο δρασκελιές απόσταση. Ακόμα χειρότερα, όταν ενημερώνεται ότι ο νέος του ανταγωνιστής δεν είναι άλλος από τον ανιψιό του Θωμά Λιακουνάκο, ο οποίος αξιοποιώντας τις σχέσεις του που είχε χτίσει με τους πελάτες αυτά τα πέντε χρόνια όπου δούλευε στον θείο του τους έχει κάνει πλέον δικούς του. Ο Θωμάς έχει παραμερίσει από την καρδιά του τους συναισθηματισμούς και έχει αποφασίσει να προχωρήσει όσο γίνεται ψηλότερα χωρίς σταυρό στα χέρια.

Οι δουλειές με τις προμήθειες στα σκάφη και τα κότερα στο Πασαλιμάνι φαίνεται να πηγαίνουν καλά, μέχρι που έρχεται η στιγμή να καταταχθεί στο Ναυτικό - οπότε απρόσμενα ανοίγονται και προοπτικές για real business.



Στον χώρο των αεροπορικών επιχειρήσεων είχε μπει με την αεροπορική εταιρεία Axon, η οποία όμως έβαλε λουκέτο το 2001

Οι βίδες του Παλάσκα

Η γνωριμία του με τον τότε διοικητή στο Κέντρο Εκπαίδευσης Παλάσκας όπου παρουσιάζεται θα τον μυήσει για πρώτη φορά στον χώρο των προμηθειών, που θα γίνει και το αντικείμενο με το οποίο θα καταπιαστεί για την υπόλοιπη ζωή του. Οι παραγγελίες, οι προσφορές από προμηθευτές και η επιλογή του κατάλληλου εν τέλει αντιπροσώπου είναι ο δικός του τομέας που θα τον μάθει άριστα και θα αποδειχθεί εξπέρ. Συγχρόνως γνωρίζει κόσμο, αποκτά άκρες μέσω του Ναυτικού και του τότε διοικητή του. Η ιστορία που κυκλοφορεί σαν αστικός μύθος είναι η εξής: όταν κάποια στιγμή χρειάστηκε να γίνει κάποια παραγγελία στο Παλάσκας με βίδες, την οποία διεκπεραίωσε ο Θωμάς Λιακουνάκος με τις πλάτες του διοικητή του, η πραγματική προσφορά ήταν 1,6 δολάρια το κουτί. Μόνο που τελικά όταν η παραγγελία κατέφτασε και έπρεπε να πληρωθεί, από την τιμή είχε σβηστεί η υποδιαστολή και από 1,6 δολάρια το κουτί με τις βίδες ανατιμήθηκε στα 16 δολάρια… 

Οταν πια απολύεται από το Ναυτικό, η μοίρα του μοιάζει προδιαγεγραμμένη. Η ενασχόλησή του με τις προμήθειες του Στρατού τού έχει ανοίξει νέους ορίζοντες και τα μάτια του είναι διάπλατα για το κέρδος που αυτές θα του αποφέρουν. Εχει ήδη μάθει τους προμηθευτές, τους καλούς οίκους οπλικών συστημάτων του εξωτερικού, το πόσο μεγάλο μπορεί να είναι το δικό του κέρδος. Θέλει να γίνει αντιπρόσωπος με τη δική του εταιρεία, αλλά έχει ένα πρόβλημα: το babyface, το ιδιαίτερα νεανικό του πρόσωπο δηλαδή, που, αν και πολύ νέος ούτως ή άλλως, τον κάνει να φαίνεται ακόμα μικρότερος. Πώς να πείσει ένας πιτσιρικάς τις ξένες βιομηχανίες-κολοσσούς ότι μπορεί να εξοπλίσει με ραντάρ, άρματα και μαχητικά αεροπλάνα τον Ελληνικό Στρατό; Χρειάζεται επειγόντως ένα σεβαστό πρόσωπο που θα εμπνέει εμπιστοσύνη, θα έχει πείρα και κύρος και θα είναι εν τέλει το πρόσωπο της νεοσύστατης εταιρείας εμπορίας οπλικών συστημάτων. Τελικά ο Γιάννης Τοπούζης, πλοιοκτήτης και μέτοχος της εταιρείας Τσιμέντα Χαλκίδος, με τα άσπρα του μαλλιά, θα είναι το πρόσωπο της εταιρείας Αxon Α.Ε., που ιδρύθηκε το 1974 με μέτοχο του 51% τον Θωμά. Ο πρώτος μεγάλος διαγωνισμός που θα τον απογειώσει στους επιχειρηματικούς αιθέρες θα έρθει το 1980 από τον τότε υπουργό Aμυνας Ευάγγελο Αβέρωφ, ο oποίος αποφάσισε την προμήθεια μεγάλου αριθμού αρμάτων μάχης. 



Η βίλα Λιακουνάκου στη Μύκονο

Ο Θωμάς Λιακουνάκος είχε ήδη προλειάνει το έδαφος έναν χρόνο πριν, όταν είχε την πληροφορία ότι η εταιρεία KraussMaffei (μεταξύ άλλων, των επίμαχων αρμάτων μάχης Leopard) δεν ήταν ευχαριστημένη από τον αντιπρόσωπό της στην Ελλάδα, αφού είχε χρόνια να κλείσει κάποια συμφωνία και η εταιρεία έμενε συνέχεια αποκλεισμένη από τους διαγωνισμούς. Για τον Θωμά Λιακουνάκο ήταν η κατάλληλη ευκαιρία να τους πείσει ότι αυτός θα τα καταφέρει. Και τα κατάφερε. Στον διαγωνισμό του Αβέρωφ μειοδοτεί, η εταιρεία του μπαίνει χοντρά στο παιχνίδι και κάπως έτσι αρχίζει να χτίζεται η αυτοκρατορία και ο ίδιος να αποκτά μεγάλη οικονομική επιφάνεια, καθώς η προμήθεια της Axon ήταν τότε μυθική. Οι επιτυχίες τον βρίσκουν ήδη παντρεμένο με τη Μαρία Σωτηριάδου, κόρη ενός εκ των δύο μεγαλομετόχων του άλλοτε κατασκευαστικού κολοσσού ΕΔΟΚ-ΕΤΕΡ που αντιπροσώπευε τον κόσμο στον οποίο ο Θωμάς Λιακουνάκος ονειρευόταν διακαώς να ενταχθεί. Μεγαλωμένη με οικονομική άνεση, έχοντας αστική κουλτούρα και ευρύ κύκλο γνωριμιών, η Μαρία Σωτηριάδου ήταν το αντικείμενο του πόθου του νεαρού Θωμά, ο οποίος την έστηνε έξω από το αμερικανικό κολέγιο Pierce όπου σπούδαζε επιδιδόμενος σε επίμονο ψηστήρι. 

Ο «μάγκας» από τον Πειραιά, που τελείωσε νυχτερινό και έβγαζε το μεροκάματο σε μικρομάγαζα ειδών ψαρικής και σκαφών, κάθε άλλο παρά ενθουσίασε τον πατέρα της Μαρίας Σωτηριάδου, ο οποίος έτρεφε μεγαλοαστικά όνειρα για τον μελλοντικό γαμπρό του. Οι αναμενόμενες αντιδράσεις της οικογένειας δεν πτοούν καθόλου τον Θωμά, που με την ορμή της νιότης και του έρωτά του αποφασίζει να τις παρακάμψει. Ο γάμος τους τίθεται προ τετελεσμένου και το ζευγάρι θα ξεκινήσει την κοινή του ζωή σε μεγαλοαστικό οροφοδιαμέρισμα της Ρηγίλλης, ιδιοκτησίας της συζύγου που ήταν ακόμα φοιτήτρια  στην ΑΣΟΕΕ.


Το σπίτι του ζεύγους Λιακουνάκου στο Παλαιό Ψυχικό

Το γυάλινο κτίριο

Οταν η κατασκευαστική εταιρεία του πεθερού του θα πτωχεύσει και ο ίδιος θα βρεθεί σε εξαιρετικά δυσχερή θέση, αφού ακόμα και το περίφημο πράσινο γυάλινο κτίριο στο Χαλάνδρι που έχτισε ο ίδιος θα βγει σε πλειστηριασμό, ο Θωμάς θα σπεύσει να σώσει τους πάνω ορόφους.

Για ψυχολογικούς λόγους, ο πεθερός του συνεχίζει να έχει ακόμα το γραφείο του -έστω και χωρίς αντικείμενο- και πολλοί θυμούνται τον Θωμά να καταφτάνει μαζί με τον άλλοτε κραταιό κατασκευαστή πεθερό του, σε εμφανώς πεσμένη πια διάθεση, στον 10ο όροφο του κτιρίου. 

Τραγική ειρωνεία, αυτός που κάποτε απέρριπτε ως αποτυχημένη επιλογή της κόρης του γίνεται το στήριγμά του μετά την απόλυτη προσωπική του καταστροφή. 

Στη Ρηγίλλης, λοιπόν, θα ανοίξουν και οι πρώτες σαμπάνιες με το κλείσιμο της πρώτης του μεγάλης επιτυχίας με τον διαγωνισμό του Αβέρωφ και από το σαλόνι του θα περάσει σταδιακά όλη η τότε καλή κοινωνία της Αθήνας. Εκεί θα μυηθεί ο νεαρός Θωμάς στα μυστικά της καλής ζωής και των status symbols και θα μάθει να χρησιμοποιεί με επιδεξιότητα τα μαχαιροπίρουνα και να διαγράφει διαπαντός τις άσπρες κάλτσες από την γκαρνταρόμπα του. Αλλά εκεί και κάποιες φορές θα αισθανθεί μειονεκτικά λόγω της ελλιπούς αστικής παιδείας και μόρφωσής του. 

Οταν πια τη δεκαετία του ’80 ο κύκλος των γνωριμιών του περιλαμβάνει από σχεδιαστές όπως ο πρόωρα χαμένος Μπίλι Μπο -συνέταιρος του Μάκη Τσέλιου τότε- μέχρι υπουργούς, βουλευτές, στρατιωτικούς, επιχειρηματίες, εκδότες και κατασκευαστές, ο Θωμάς Λιακουνάκος είναι σαν ρουκέτα σε πύραυλο, έτοιμη να εκτοξευθεί στον ουρανό της επιτυχίας.



Το περίφημο πράσινο γυάλινο κτίριο στη λεωφόρο Κηφισίας

Το Χάρβαρντ και τα σεμινάρια

Κι αν κάποιοι στα καλέσματα της Ρηγίλλης τον κάνουν να αναρωτιέται «μα ποιος είναι ο Ντοστογιέφσκι και ο Τολστόι;», φροντίζει να μαθαίνει από έμπιστους φίλους - έστω κι αν τους ζητάει να κάνουν περίληψη του έργου τους, στο πλαίσιο της λογικής «πού  χρόνος και διάθεση να τα διαβάζω όλα αυτά τώρα!». Εχοντας ήδη ιδρύσει από το ’85 την κατασκευαστική εταιρεία Axon Development -απ’ όπου και οι βίλες στη Μύκονο και το «Kastalia Village» στην Αράχοβα- και αποκτήσει ισχυρό επιχειρηματικό εκτόπισμα, αποφασίζει στα μέσα της δεκαετίας του ’90 να πάρει μέρος στο πρόγραμμα OPM του Harvard Business School, ένα επιχειρηματικό σεμινάριο διάρκειας τριών μηνών, τα λεγόμενα business courses για στελέχη επιχειρήσεων και επιχειρηματίες που ενισχύουν το βιογραφικό τους και ενημερώνονται για τις τάσεις της αγοράς.

Το πιστοποιητικό παρακολούθησης των συγκεκριμένων σεμιναρίων μπήκε σε κορνίζα και έπιασε ένα ευδιάκριτο μέρος του τοίχου στο γραφείο του ως απόδειξη εγκεκριμένων σπουδών. 

Πτυχίο δεν είναι, αλλά η λέξη «Harvard» δίπλα στο όνομά του είναι ένα ακόμα πάσο στον καλό κόσμο εκεί έξω - σε αυτόν στον οποίο μπήκε και ο ίδιος χωρίς περγαμηνές σπουδών, αλλά χάρη στις προσωπικές του ικανότητες, αν και όχι πάντοτε με την ίδια επιτυχία. Μάλιστα την εποχή εκείνη κάθε έξι μήνες πλήρωνε και έφερνε έναν καθηγητή του από το Harvard στα meetings των στελεχών των επιχειρήσεών του, στο σπίτι του στην Αράχοβα. Επίσημη γλώσσα σε εκείνα τα meetings ήταν τα αγγλικά, με τον Αμερικανό να θέτει και να κρίνει την επίτευξη των στόχων των εταιρειών τις οποίες διηύθυναν τα στελέχη του Θωμά!



Η Νατάσα είχε μεγάλη αδυναμία στα ακριβά κοσμήματα και ο σύζυγός της δεν της χαλούσε ποτέ χατίρι

Με τη Μαρία Σωτηριάδου απέκτησε τέσσερα παιδιά: τον 36χρονο Νικόλα (που λίγο έλειψε να τον συλλάβουν την περασμένη Πέμπτη όταν πήγε στη ΓΑΔΑ να επισκεφτεί τον κρατούμενο πατέρα του. Οι αστυνομικοί διαπίστωσαν οφειλές προς την Eφορία ύψους 2 εκατ. ευρώ, αλλά αφέθηκε ελεύθερος όταν προσκόμισε το έγγραφο που αποδείκνυε ότι ήδη είχε προβεί σε ρύθμιση), τη Βαρβάρα, την Αλεξία και την Αύρα. Οσο ο όμιλος γιγαντώνεται τόσο η συζυγική του ζωή αρχίζει να κλυδωνίζεται από την επιτυχία. Ο Θωμάς Λιακουνάκος, στις αρχές της δεκαετίας του ’90, έχει ήδη γίνει big και όλα δείχνουν ότι θα γίνει τεράστιος. Εχει ισχυρές εκδοτικές πλάτες, ανδρώθηκε επιχειρηματικά με τη Ν.Δ., αλλά και με το ΠΑΣΟΚ οι δουλειές εξακολουθούν να πηγαίνουν από το καλό στο καλύτερο. Ο καιρός όμως έχει γυρίσματα για όλους, και κάπως έτσι θα γυρίσει ανάποδα και η προσωπική του ζωή.

Ο νεανικός έρωτας, η ιλιγγιώδης επιτυχία, τα συχνά ταξίδια, η «άλλη πια ζωή» θα οδηγήσουν τη σχέση του ζευγαριού στη φθορά και τη σταδιακή απομάκρυνση.  Ολα αλλάζουν, οι σχέσεις το ίδιο και το διαζύγιο είναι προ των πυλών. Στη Μύκονο το ’93, σε διακοπές με στενό του τότε φίλο και ενώ ήδη βρίσκονται αραγμένοι στις ξαπλώστρες της Ψαρούς, στο πλαίσιο του κλασικού ανδρικού χαβαλέ, οι δύο φίλοι αρχίζουν μεταξύ τους να σπάνε πλάκα βάζοντας βαθμολογία στις καλλίπυγες της παραλίας. 



Η Νατάσα ήξερε να απολαμβάνει την κοσμική ζωή στρέφοντας πάνω της τα φλας

Εστιάζοντας σε συγκεκριμένα σωματικά χαρακτηριστικά των διερχόμενων με μαγιό λουόμενων γυναικών, κάποιες έπαιρναν 5, άλλες 2, μερικές 7, αλλά και 10.  Η Αναστασία Κατσαρού, 21 ετών τότε, που έτυχε να περνάει μπροστά τους, ήταν για τον Θωμά Λιακουνάκο το «10 το καλό» - και η γυναίκα που θα αλλάξει τη ζωή του με κάθε τρόπο. Και όπως συμβαίνει σε όσα αφελώς ή μη αποκαλούμε καρμικά, λίγες ημέρες μετά η νεαρή, ξώχαρη και καλλίγραμμη κοπέλα θα βρεθεί μπροστά του στο πάρτυ γενεθλίων του, από αυτά τα δώρα ζωής που αποδίδονται μόνο σε σατανικές συμπτώσεις - ενίοτε και σε... σατανικούς γαλαντόμους φίλους.

 «Αισθανθήκαμε και οι δύο ένα πολύ θετικό vibe. Μια έντονη έλξη. Ημουν τότε 21 ετών και η γνωριμία μας είχε στοιχεία ρομαντικής ταινίας», είχε πει η ίδια σε συνέντευξή της, για να προσθέσει: «Δεν τον γνώριζα και όταν έμαθα ότι είχε ήδη οικογένεια αισθάνθηκα ότι δεν ήμουν για τέτοιου είδους περιπέτειες, παρόλο που εκείνη την εποχή ο γάμος του Θωμά βρισκόταν ένα βήμα πριν το τέλος του. Δεν με απασχόλησε τόσο η μεγάλη διαφορά ηλικίας όσο ότι εκείνος ήταν ήδη δημιουργημένος και εγώ δεν είχα καν ξεκινήσει. Φοβήθηκα όλο το πακέτο. Εκανα έξι μήνες να υποκύψω. Τον παίδεψα λίγο. Ημουν πολύ έξω από τον κόσμο του». Εξω από τον κόσμο του τότε, ωστόσο σύντομα μπήκε εντελώς μέσα και τον κατέλαβε. 



Το κορίτσι από την Κόρινθο που ήρθε στην Αθήνα με μεγάλα όνειρα και προσπαθούσε να κάνει την τύχη του με κάθε τρόπο θα γίνει η εμμονή του και ο νέος παράφορος έρωτάς του, αν και στη διάρκεια του έγγαμου βίου του δεν θα έλεγε κανείς ότι ήταν το πρότυπο του πιστού συζύγου. Ετσι, για να νιώσει ότι την κατέκτησε ολοκληρωτικά αποφασίζει να την παντρευτεί. Μια ανδρική αφέλεια από την οποία ενίοτε δεν ξεφεύγουν ούτε οι έξυπνοι που θεωρούν ότι η προσωπική τους γοητεία είναι ανώτερη από το χρήμα. Πολλοί τον θυμούνται στον γάμο τους στα «Αστέρια» να τους υποδέχεται με δάκρυα στα μάτια, για κάποιους συγκινημένος και για άλλους αγχωμένος, όπως συμβαίνει σε όλους τους ερωτευμένους που παραδίδονται στα πάθη τους και εγκαταλείπουν τη λογική.

Οπως και να ’χει, η ζωή με τη Νατάσα θα τον εντάξει σε μια άλλου τύπου κοσμική ζωή, αυτή των celebrities, στην οποία εκείνη αποδείχτηκε μετρ σέρνοντας τον χορό των φλας, με τον Θωμά να βρίσκεται δίπλα της πότε καμαρώνοντας, πότε εμφανώς αμήχανος, αλλά πάντα εκεί, ικανοποιώντας την ακόρεστη επιθυμία της συζύγου για επίδειξη πλούτου και μόνιμη θέση στα κοσμικά έντυπα. Ενδιαμέσως θα αποκτήσουν έναν γιο, τον Φίλιππο, 17 ετών σήμερα, που ήταν αυτόπτης μάρτυς της σύλληψης του πατέρα του και ενώ η Νατάσα έλειπε. Στα 20 περίπου χρόνια της κοινής τους ζωής θα τα ζήσουν και θα τα δουν όλα, με την καλή και την κακή έννοια.



Ο Θωμάς και η Νατάσα Λιακουνάκου επιδίδονταν μέχρι εξοντώσεως, σε γλέντια πάρτυ, ταξίδια και πανάκριβο lifestyle

Πάρτυ, Porsche και ταξίδια

Επιχειρηματικές επιτυχίες (ο Θωμάς Λιακουνάκος λύνει και δένει ως ο «εθνικός προμηθευτής» οπλικών συστημάτων, είναι ιδιοκτήτης της εφημερίδας «Κέρδος», έχει αποπειραθεί με αποτυχία να γίνει και ο σύγχρονος Ωνάσης ως ιδιοκτήτης της αεροπορικής εταιρείας Axon Airlines, από την οποία έχασε τουλάχιστον 25 εκατ. ευρώ, έχει ιδρύσει και κλείσει εταιρεία διοργάνωσης events, με τη Νατάσα στο μάνατζμεντ, έχει εμπλακεί στις κατασκευές κ.τ.λ.), εταιρείες υψηλής τεχνολογίας για αμυντικά προϊόντα, αλλά και επιτυχίες στον χώρο της υγείας με τη Εuromedica και πολλές άλλες. 

Παράλληλα, με τη νέα του σύζυγο αποκτάει διάσημους φίλους και επιδίδεται μέχρι εξοντώσεως σε γλέντια, πάρτυ, ταξίδια, πανάκριβο lifestyle, επώδυνα ξενύχτια για τον εργασιο­μανή επιχειρηματία και πόζες. Πολλές πόζες κυρίως από τη Νατάσα Λιακουνάκου που από τη μια έκανε σεμινάρια φιλοσοφίας με τον Στέλιο Ράμφο μαζί με άλλες κοσμικές κυρίες για να αναλύσουν το «Συμπόσιο» του Πλάτωνα και από την άλλη, μόλις χτυπούσε το κουδούνι, ανέβαινε στα τραπέζια με τον Λάκη Γαβαλά στο πλάι της μερακλώνοντας στον Ρέμο και στον Μαζωνάκη ή δοκιμάζοντας σπεσιαλιτέ στα κοσμικά στέκια της Αθήνας και αναλύοντας μόδα, σχέσεις και κοσμήματα - όπως τα αμύθητης αξίας δώρα που της έκανε ο Θωμάς και τα οποία έκαναν φτερά από την κρεβατοκάμαρά της. Μια υπόθεση που έχει πάρει τη δικαστική οδό, αφού ο μέχρι πρότινος σωματοφύλακας και οδηγός του επιχειρηματία φέρεται ως το πρόσωπο που κρύβεται πίσω από την κλοπή. 



Η ζωή του ζευγαριού είναι γεμάτη ανατροπές και αντίστοιχα η σχέση τους έχει περάσει από χίλια δυο κύματα. Οι πολιτικοί και επιχειρηματικοί κύκλοι του Θωμά, καλοί και χρυσοί, αλλά ενίοτε και βαρετοί για μια γυναίκα που ήθελε να ρουφά τους χυμούς της ζωής χωρίς να πληρώνει και το τίμημα του χασμουρητού. Υπήρξαν περίοδοι που το ζευγάρι ζούσε συμβατικά κάνοντας παράλληλη ζωή, άλλοτε που η σχέση τους αναθερμαινόταν, με τα διαμάντια να περιμένουν τη Νατάσα στο μαξιλάρι της -αν όχι μια Porsche με κορδέλα φιόγκο όπως στις αρχές της γνωριμίας τους-, αλλά και περίοδοι δύσκολες που εξαιτίας της αδυναμίας του ενός ή του άλλου το ζευγάρι ήταν πάλι -και είναι ακόμη- μαζί.

Η 47χρονη Νατάσα Λιακουνάκου με το μότο «I like, I buy, I pay cash (μου αρέσει, αγοράζω, πληρώνω μετρητά)» ίσως ήρθε η ώρα να αναθεωρήσει τη φιλοσοφία της ζωής της. Πολύ πιθανόν να ήρθε η ώρα να αναθεωρήσει και ο Θωμάς Λιακουνάκος τη δική του. Οι εξελίξεις είναι ραγδαίες και η εποχή της αβάσταχτης ελαφρότητάς του είναι πολύ μακρινή. Και, όπως φαίνεται, αγύριστη.


Τζένη Αγιανδρίτη 
ΘΕΜΑ
Πηγή ➤

Διαβάστε Περισσότερα »