Police-Voice blog ➤
Συγκλονίζει η πρώτη συνέντευξη του 21χρονου γιου του ήρωα
Ξημερώματα 31ης Ιανουαρίου 1996. Η κρίση μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας είναι στο αποκορύφωμά της και το ελικόπτερο του Πολεμικού Ναυτικού ίπταται πάνω από τα Ίμια αναγνωρίζοντας με τον προβολέα του, μέσα σε ακραία καιρικά φαινόμενα, τους Τούρκους κομάντος οι οποίοι έχουν καταλάβει την Δυτική Ίμια. Ακολουθούν τα δραματικά λεπτά που συγκλονίζουν ακόμη και σήμερα το πανελλήνιο.
Η Ελλάδα θρηνεί. Τα ελληνικά πολεμικά σκάφη και το αρχηγείο στην Αθήνα γνωρίζουν ότι το ελικόπτερο κατέπεσε και πλέον όλοι προσεύχονται να έχει σωθεί το πλήρωμα. Όμως οι προσευχές δεν εισακούστηκαν. Τρία παλικάρια, τρεις ήρωες, εκτελώντας το καθήκον τους, άφησαν την τελευταία τους πνοή και ξεκινά ένας αγώνας δρόμου για τον εντοπισμού του υποπλοιάρχου Χριστόδουλου Καραθανάση, του υποπλοιάρχου Παναγιώτη Βλαχάκου και του αρχικελευστή Έκτορα Γιαλοψού.
Πρώτος εντοπίζεται -σε μακρινή απόσταση- από το σημείο συντριβής ο κυβερνήτης Χριστόδουλος Καραθανάσης, βυθίζοντας στην θλίψη την οικογένειά του. Τους γονείς του και την γυναίκα του η οποία μόλις πριν από ένα χρόνο έχει φέρει στη ζωή το παιδί τους. Τον Ιωάννη, που η μοίρα θέλει να μεγαλώνει χωρίς πατέρα αλλά ταυτόχρονα με έναν πατέρα ήρωα που ολόκληρη η Ελλάδα μιλά ακόμη και σήμερα για εκείνον και την αυτοθυσία που έκανε.
Είκοσι χρόνια μετά ο Ιωάννης Καραθανάσης, ένα παιδί γεμάτο όνειρα, με μάτια γαλανά που αντανακλούν το μπλε της θάλασσας, τον τόπο που «αγκάλιασε» τον πατέρα του να δίνει την πρώτη του συνέντευξη σε ενημερωτική ιστοσελίδα
Ο 21χρονος Ιωάννης μιλά, στο News247, για την αποστολή θανάτου του πατέρα του, για τις συνθήκες κάτω από τις οποίες θυσιάστηκε ο Χριστόδουλος Καραθανάσης και για την λατρεμένη του μητέρα, στέλνοντας παράλληλα ηχηρό μήνυμα στην πολιτεία.
«Όταν σκοτώθηκε ο πατέρας μου ήμουν μόλις ενός έτους. Από τα πρώτα κιόλας βήματά μου έμαθα να ζω χωρίς πατέρα. Ήταν το δεδομένο της ζωής μου και ουσιαστικά μεγάλωσα με την μητέρα μου η οποία είχε και τον ρόλο του πατέρα. Ζούσα όμως και με έναν ήρωα πατέρα και το βαρύ φορτίο που συνεπάγεται η απώλειά του. Όμως από ένα σημείο και μετά λειτουργούσα με απόλυτη συνείδηση. Θυμάμαι, για παράδειγμα στο δημοτικό να με ρωτούν οι συμμαθητές μου για τον πατέρα μου και εγώ να τους εξηγώ με ηρεμία όσα ήξερα για το ποιος ήταν και πως σκοτώθηκε”, αναφέρει στο News247 ο Ιωάννης που πλέον σήμερα σπουδάζει Αρχιτεκτονική στο Πολυτεχνείο.
“Αγαπούσα από μωρό την Αρχιτεκτονική και δεν ήθελα να χτίσω μια καριέρα στο Πολεμικό Ναυτικό. Νομίζω -λέει με χαμόγελο- ότι ο κύκλος στις Ένοπλες Δυνάμεις έκλεισε με τον πατέρα μου, ενώ και ο παππούς μου έφτασε στον βαθμό του Ναυάρχου. Ήμουν όμως πολύ συνειδητοποιημένος από μικρός. Μου άρεσαν τα αρχαία ελληνικά και όσο θυμάμαι τον εαυτό μου έλεγα πως θέλω να γίνω αρχιτέκτονας. Ζωγράφιζα σπίτια, φωτογράφιζα σπίτια. Και να ζούσε, λοιπόν, ο πατέρας μου πάλι θα επέλεγα την Αρχιτεκτονική. Έχω μεγάλη λατρεία. Άλλωστε, έτσι μεγάλωσα. ‘Ετσι με έμαθαν, να ακολουθώ αυτό που αγαπάω. Ο πατέρας μου, για παράδειγμα, λάτρευε τα ελικόπτερα και δεν κατατάχθηκε στο Πολεμικό Ναυτικό επειδή ήταν ο παππούς μου. Άρα η συνέχεια στο Ναυτικό θα είναι λογικά, ως απλός ναύτης μόλις πάρω το πτυχίο μου” μας εξηγεί με χαρά, ενώ ρωτώντας τον για τον πατέρα του και πως τον έχει στο μυαλό του αρκεί ένα ακόμη χαμόγελο και η εξιστόρησή του:
«Μια από τις πρώτες μου ερωτήσεις προς την μητέρα μου ήταν που είναι ο πατέρας μου και έπρεπε με κάποιον τρόπο να μου απαντήσει. Ευτυχώς ούτε η ίδια ούτε οι παππούδες μου, μου είπαν κάποια ανούσια δικαιολογία. Δεν μου είπαν, δηλαδή, ένα απλό και ξερό «λείπει ταξίδι». Μου εξήγησαν από την πρώτη στιγμή τι έχει γίνει, ενώ μεγαλώνοντας έψαξα, έμαθα και διάβασα τι ακριβώς έγινε και πως σκοτώθηκε.
Η μητέρα μου σπούδασε στη Γαλλία και παντρεύτηκε σε μικρή ηλικία τον πατέρα μου. Εγώ γεννήθηκα όταν ήταν 26 και στα 27 της χάνει τον πατέρα μου. Πέρασε πολύ δύσκολα. Από τη μια είχε να αντιμετωπίσει τα όσα ακούστηκαν για τον πατέρα μου και από την άλλη να αντιμετωπίσει το προσωπική της δράμα.
Στάθηκε όμως, κράτησε. Είχε τεράστια υποστήριξη από τους παππούδες μου και μεγάλη ψυχική δύναμη. Τα κατάφερε. Δεν αντέχει όμως την υποκρισία και το ψέμα και έχει μέσα της μια μεγάλη πικρία. Πρέπει να ακούσει μια συγγνώμη και να μάθει την αλήθεια. Η μόνη της απαίτηση είναι αυτή. Να της πουν την αλήθεια.
Θα σας έλεγα όμως ότι τελικά ο χαμός του πατέρα μου και ο τρόπος που με μεγάλωσε η μητέρα μου με έκαναν πιο δυνατό. Και εύχομαι να αντιμετωπίσω τις δυσκολίες της ζωής με τη δύναμη και το θάρρος του πατέρα μου. Σε μια Ελλάδα, με αξίες, με σεβασμό”.
«Τις λεπτομέρειες τις μάθαινα σταδιακά από την μητέρα μου, ενώ τελειώνοντας το σχολείο άρχισα να ασχολούμαι εντατικά καθώς είχε ξεκινήσει η υπερεκμετάλλευση του θέματος. Ενώ, λοιπόν, είχα διαβάσει και ήξερα την βασική ιστορία γύρω από το θέμα, ρώτησα φίλους και συμμαθητές του πατέρα μου που ήξεραν πολλές λεπτομέρειες και προσπάθησα να μάθω περισσότερα, πιέζοντας την μητέρα μου να θυμηθεί όσα περισσότερα μπορούσε. Προσπάθησα επίσης να μάθω πως ήταν. Τι του άρεσε να κάνει, ποιες διακοπές του άρεσαν και πως έπινε τον καφέ του. Τις συνήθειες ενός ανθρώπου, του πατέρα που δεν έζησα ποτέ.
Άρα για ένα παιδί με έναν πατέρα νεκρό σε περίοδο οριακά πριν από τον πόλεμο το βάρος και η ευθύνη είναι τεράστια. Και όταν λέω ευθύνη, εννοώ το πώς θα διαχειριστώ εκτός των άλλων όλη αυτή την υπερπροβολή που έχει γίνει και την οποία εκμεταλλεύτηκαν διάφορες ομάδες. Και αναφέρομαι σε πολιτικές ομάδες οι οποίες είτε έλεγαν τρομερά αρνητικά για τον πατέρα μου, αμαυρώνοντας τον άνθρωπο Χριστόδουλο Καραθανάση είτε ισοπεδώνοντας την αξία του ως αξιωματικό. Ερχόμουν σε πολύ δύσκολη θέση, με χαρακτηριστικό παράδειγμα κάποιους γνωστούς μου ακραίων οργανώσεων οι οποίοι μου μίλαγαν απαξιωτικά επειδή δεν τους υποστηρίζω. «Μου έλεγαν πως για να διαιωνιστεί η μνήμη του πατέρα μου θα έπρεπε να ανήκω στον χώρο τους και να ακολουθώ την δική τους πολιτική άποψη, με την οποία δεν είμαι σύμφωνος. Αυτοί οι άνθρωποι και αυτές οι ομάδες πρέπει να ξέρουν πως ούτε ο πατέρας μου ήταν ή θα γινόταν, ούτε εγώ ήμουν ή θα γίνω «φαν» της Χρυσής Αυγής»
Και από την άλλη πλευρά ένιωθα την πίεση της κοινωνίας, επειδή τολμάμε να έχουμε στο σπίτι μας την ελληνική σημαία. Μέχρι και φασίστα με έχουν αποκαλέσει μόνο και μόνο για την σημαία που κυματίζει στο μπαλκόνι μας”.
«Για εμάς δεν υπάρχουν σοβαρά ή μη ερωτήματα, τι έγινε και πως άφησε την τελευταία του πνοή ο πατέρας μου. Το θέμα είναι πότε θα υπάρξει μια σοβαρή αναγνώριση από το κράτος. Θα υπάρξει; Δυστυχώς είμαι πια αρκετά ώριμος να καταλάβω πως δεν πρόκειται να μας πουν τι ακριβώς έγινε. Πως σκοτώθηκε και γιατί τελικά όλα αυτά τα χρόνια κυριαρχεί το ψέμα.
Η οικογένειά μου, όλοι μας ξέρουμε τι έγινε, ακόμη και για τον τρόπο που διενήργησαν την ιατροδικαστική εξέταση, η οποία έχει πολλά κενά. Και αναφέρομαι στα συμπεράσματα που προέκυψαν.
Για ένα πράγμα, όμως, είμαστε σίγουροι. Το ελικόπτερο δεν έπεσε ούτε λόγω καιρού, ούτε μόνο του. Μάλιστα πριν χρόνια είχαν δημοσιευθεί και κάποιες φωτογραφίες που έδειχναν την κατάσταση του ελικοπτέρου. Δεν χρειαζόταν να γίνουν στόχοι, δεν έπρεπε να δοθεί εντολή να κατέβουν τόσο χαμηλά στο νησί, ούτε να μετρήσουν τους Τούρκους κομάντος έναν προς έναν.
Την αλήθεια την ξέρουμε και δεν θα μας την στερήσουν όσο και αν προσπαθούν. Το άψυχο σώμα του πατέρα μου βρέθηκε εκτός του ελικοπτέρου, ενώ ο Παναγιώτης Βλαχάκος και ο Έκτορας Γιαλοψός βρέθηκαν δεμένοι με τις ζώνες τους μέσα στο ελικόπτερο.
Ο πατέρας μου ζούσε την ώρα της πρόσκρουσης του ελικοπτέρου. Λύθηκε, πάλεψε αλλά δεν τα κατάφερε. Άρα δεν έπαθε ούτε ανακοπή, ούτε είχε κάποιο πρόβλημα με την καρδιά του. Πρέπει να σταματήσει αυτή η καραμέλα ότι και οι τρεις έπασχαν από κάτι».
«Ήταν πρώτοι στις σχολές τους, νέοι άνθρωποι, μάχιμοι και άρτια εκπαιδευμένοι. Άρα το πόρισμα που αναφέρει ότι είχε πρόβλημα με την καρδιά του και έριξε το ελικόπτερο, δεν ισχύει. Πως βγήκε και κολύμπησε. Θα ήθελα να τους παρακαλέσω να μας πουν.
Γιατί όμως συγκάλυψαν και την διενέργεια της νεκροψίας – νεκροτομής; Γιατί δεν άφησαν εκπρόσωπό μας να είναι μέσα;. Γιατί ο παππούς μου πιάστηκε στα χέρια με τον ιατροδικαστή; Και γιατί ουσιαστικά η ιατροδικαστική έκθεση βασίστηκε σε ένα πρόβλημα της καρδιάς που είχε η μητέρα του πατέρα μου και όχι ο ίδιος. Τι σχέση μπορεί να έχει το εκ γενετής πρόβλημα της γιαγιάς μου που δεν είναι κληρονομικό με τον πατέρα μου. Εκεί “πάτησαν” και προέκυψε ξαφνικά ότι ο πατέρας μου είχε πρόβλημα με την καρδιά του.
Γιατί η μητέρα μου και ο παππούς μου είδαν μόνο το κεφάλι του και δεν τους άφησαν να δουν το σώμα του; Γιατί ήταν καλυμμένο και γιατί φώναζε ο παππούς μου ότι το παιδί του δεν πνίγηκε;
Και ποιος τελικά θα μας εξηγήσει γιατί η στολή που φόραγε -την οποία έχουμε στο σπίτι μας- έχει τρύπες και κηλίδες αίματος, σημάδια που φανερώνουν πως ο θάνατός του δεν επήλθε από καρδιακό επεισόδιο. Η υπόθεση συγκαλύφθηκε και το μόνο που ζητάω είναι να μάθουμε την αλήθεια».
«Ο πατέρας μου ήξερε ότι θα πεθάνει. Ήξερε ότι θα ήταν η τελευταία του πτήση και για αυτό άλλωστε άφησε το ρολόι του, δίπλωσε τα ρούχα του και είπε αυτά να δοθούν στην γυναίκα μου.
Δεν ήταν η σειρά του να πάει και ο συνάδελφός του που είχε σειρά να πετάξει – που μου είναι και ιδιαίτερα συμπαθής- μου είπε ότι την ώρα που τον καλούσαν μίλαγε στο τηλέφωνο και στην ανάγκη να βρουν πλήρωμα πήραν τον πατέρα και πήγε εκείνος στην φρεγάτα «Ναυαρίνο». Αυτή είναι η μοίρα. Σας λέω και πάλι ήξερε ότι θα πεθάνει. Και πριν φύγει από το σπίτι, χαιρέτησε τον παππού μου, την μητέρα μου κάτι που δεν συνήθιζε κάθε φορά πριν φύγει για μια αποστολή. Τους αγκάλιασε, τους φίλησε και ζήτησε από τη στρατιωτική βάση να επιστραφεί το αυτοκίνητο στο σπίτι. Και όχι μόνο πήγε αλλά δεν δείλιασε ούτε στιγμή. Και μια λεπτομέρεια. Κάθε φορά πριν πετάξουν υπογράφουν ότι είναι σύμφωνοι για την πτήση που θα κάνουν. Εκείνος δεν υπέγραψε. Τους είπε με άλλα λόγια ότι ήταν κατά αυτής της πτήσης όμως πήγε εκτελώντας το καθήκον του».
«Όμως αυτό που έχει αξία είναι η αυτοθυσία τους. Είτε έπεσαν από τις άσχημες καιρικές συνθήκες, είτε από βολές για εμάς είναι το ίδιο. Η υπέρτατη αξία είναι ότι γνωρίζανε ότι πάνε σε αποστολή αυτοκτονίας και πήγανε. Αυτό πρέπει πάση θυσία να είναι το σημερινό δίδαγμα. Από αυτή την μοιραία νύχτα πρέπει να κρατήσουμε το φωτεινό παράδειγμα αυτοθυσίας αυτών των ανθρώπων.
Γιατί πρέπει να βρούμε ξανά την αξιοπρέπειά μας. Να επανέλθει στο λεξιλόγιό μας και στις πράξεις μας. Η ατίμωση της πατρίδας πρέπει να σταματήσει και να μην ξεχνάμε ούτε τον Ηλιάκη ούτε κανέναν από τους νεκρούς μας.
Δεν μπορώ να ακούω, για παράδειγμα, από τον πρωθυπουργό ότι η Ελλάδα δεν έχει θαλάσσια σύνορα. Μας προσβάλει εμάς και τους προγόνους μας. Δεν μπορεί να λέει ο κ. Τσίπρας ότι ουσιαστικά η Ελλάδα είναι υπό των άλλων. Υπό των γειτόνων. Ζούμε σε μια ευαίσθητη περιοχή και δεν πρέπει να ακούγονται αυτά από το στόμα του εκάστοτε πρωθυπουργού. Όταν απευθύνονται στην πατρίδα πρέπει να είναι προσεκτικοί».
«Έχουμε μια πανέμορφη χώρα. Την ομορφότερη και την αγαπάω ιδιαίτερα. Θέλω να μείνω στην Ελλάδα, γιατί η χώρα μας έχει τεράστιες δυνατότητες. Πρέπει να παλέψουμε για να μην μας απογοητεύει τόσο συχνά. Πρέπει να φτιάξουμε τα Πανεπιστήμια μας, τα νοσοκομεία μας, τις δημόσιες υπηρεσίες μας. Δεν γίνεται, για παράδειγμα, να κλείνουν οι σχολές μας για 5-6 μήνες και εμείς απλά να καθόμαστε. Αν όλοι κάναμε τη δουλειά μας σωστά τότε η Ελλάδα σήμερα θα ήταν διαφορετική. Ο πατέρας μου έκανε την δουλειά του και μάλιστα καλά. Αυτό πρέπει να ξαναβρούμε. Πρέπει πρώτα εμείς να δίνουμε το καλό παράδειγμα και να κάνουμε σωστά τη δουλειά μας.
Πέρασε η εποχή των δεξιών και των αριστερών. Η αυτοθυσία του πατέρα μου πρέπει να γίνει παράδειγμα για όλους. Να υποστηρίζουμε τα εθνικά και ατομικά μας δικαιώματά και να μην ζούμε εις βάρος των διπλανών μας.
Η μητέρα μου και οι παππούδες μου με μεγάλωσαν να τιμώ την αυτοθυσία του πατέρα μου. Είναι άλλο να τιμάς την ιστορία σου και άλλο να φανατίζεσαι και στο κάτω – κάτω ας πάψουμε να ψάχνουμε τις εύκολες λύσεις. Ακόμη και ο πατέρας μου δεν επέλεξε την εύκολη λύση και αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε”.
Ο Ιωάννης είναι ένα παιδί με πολλά χαρίσματα. Μιλάς μαζί του και νιώθεις όμορφα. Έχει την δύναμη να σε εμψυχώνει, να σε πηγαίνει παρακάτω και να σου μεταφέρει χωρίς κακία, ψευτοεγωισμούς και άλλα νεοελληνικά δήθεν κλισέ μια πραγματικότητα που την ώρα που δακρύζεις σε κάνει να χαμογελάς.
Το μόνο που ζητά είκοσι χρόνια από την θυσία του πατέρα του είναι να μάθει την αλήθεια πέρα και έξω από τα φώτα της δημοσιότητας. Και πρέπει να την μάθει.
Πηγή ➤makeleio.gr/
