Police-Voice blog ➤
Σπαρακτική είναι η ανάρτηση στο Facebook του Γιάννη Πέτσα, τυφλού διασωθέντα από την πολύνεκρη πυρκαγιά στο Μάτι, πριν από μία εβδομάδα ακριβώς.
Ο άνθρωπος αυτός, που έζησε τον πύρινο εφιάλτη σε απόσταση αναπνοής και γλίτωσε από θαύμα, όπως σχολιάζει ο ίδιος, περιγράφει με συγκλονιστικό και άκρως παραστατικό τρόπο το πώς βίωσε τις δραματικές εκείνες στιγμές.
Μάλιστα, επιρρίπτει ευθύνες στην Πολιτεία και δεν διστάζει να κατηγορήσει ανοιχτά συγκεκριμένα πολιτικά πρόσωπα για την «εγκληματική τους αμέλεια».
Ολόκληρη η ανάρτησή του:
Πάντα – το Μάτι δεν είναι μοναδική περίπτωση – η Πολιτεία έρχεται εκ των υστέρων με τις απαρχαιωμένες της μεθόδους να συμπαρασταθεί. Μετά εορτής, έβαλε ανθρώπους σε κατασκηνώσεις, κάνει συσσίτια, βάζει το Υγειονομικό να καθαρίσει την περιοχή… αυτά είναι τα αυτονόητα.
Ο πρωθυπουργός ανέλαβε την «πολιτική ευθύνη», κρύφτηκε πίσω απ’ τον μπερντέ δηλαδή, οι τηλεοράσεις θα δείξουν ό,τι δείξουν, θα βγάζουν λαβράκια, θα ψάχνουν για ενόχους και στο τέλος μια ωραία πρωία το θέμα θα ξεχαστεί.
Αλλά εμείς, οι Ματιώτες ήμασταν εκεί και σχεδόν όλοι όσοι σωθήκαμε, σωθήκαμε ως εκ θαύματος.
Προσωπικά είμαι τυφλός και θα είχα καεί αν δεν με τραβολογούσε η γυναίκα μου μέσα απ’ τις φλόγες, αν η Μαγκνταλένα δεν κουβαλούσε στην αγκαλιά της το σκυλί κι αν το σπίτι δεν απείχε παρά μερικά μέτρα απ’ την παραλία. Καπνοί, φωτιές, κόλαση, για ώρες. Εκρήξεις, ιπτάμενα φλεγόμενα κλαδιά, έβρεχε φωτιά. Μπήκαμε στο νερό, τρεις ώρες. Άλλοι πνίγηκαν γιατί τους τράβηξε το ρεύμα στ’ ανοιχτά… ή για κάποιο άλλο λόγο, άλλοι εξαϋλώθηκαν, άλλοι έπεσαν στον γκρεμό, άλλοι δεν πρόλαβαν να βγουν απ’ τα αυτοκίνητα… όλα αυτά τα έχετε δει.
Μετά ήρθαν οι βάρκες και κατά τις 12 άρχισαν να παίρνουν κόσμο. Εγώ και οι δικοί μου βγήκαμε στη Ραφήνα κατά τις 1μιση, τα ονόματά μας καταχωρήθηκαν… αλλά μέχρι την τελευταία στιγμή ρωτούσα τους διασώστες μας αν είναι του Λιμενικού χωρίς να παίρνω απάντηση, τι είδους πολιτική προστασία υπήρξε; Μυστική;
Αλλά τίποτα δεν τελειώνει εκεί.
Ούτε η «πολιτική ευθύνη» μου φτάνει, τι σημαίνει «πολιτική ευθύνη»; Δεν με νοιάζει τι εννοεί ο πρωθυπουργός, θα ήθελα να έχει ήδη παραιτηθεί… αλλά σιγά που θα το ’κανε, αυτός ή όποιος άλλος, πότε παραιτήθηκε κάποιος;
Θέλω οι υπεύθυνοι, οι ανεύθυνοι δηλαδή που αποφάσισαν την τύχη τόσων ανθρώπων να δικαστούν, δεν μου φτάνει να χάσει ο Τσίπρας τις εκλογές. Θέλω ν’ αποζημιωθώ για την ζωή μου που μου κατέστρεψαν επειδή κανένας δεν ειδοποίησε, 2 ή 3 ώρες πριν, επειδή ένας ηλίθιος αντί να στέλνει τα αυτοκίνητα πίσω στην Αθήνα τα έστελνε να καούνε στο Μάτι. Θέλω ν’ αποζημιωθώ γιατί είμαι ανήμπορος να εργαστώ και γιατί τώρα δεν έχω που να μείνω, που χρειάζομαι ένα σωρό λεφτά που δεν τα έχω για να συνεχίσω, για τα ζώα μου που ψήθηκαν, για όλους αυτούς που δεν ήξερα και χάθηκαν, για όλα αυτά τα δράματα. Γιατί δεν είμαστε παλιόχαρτα κύριοι να στείλετε το σκουπιδιάρικο και να σφυρίζετε αδιάφορα ύστερα, ζούμε εκ θαύματος. Και δεν είμαι ιδιοκτήτης για να μου δώσετε κάτι να φτιάξω, να μου νομιμοποιήσετε το αυθαίρετο, είμαι σαν ξένος περιπλανώμενος στον τόπο μου, που πληρώνω φόρους σ’ αυτό το ληστρικό κράτος και ξέρω πως εγώ και χιλιάδες άλλοι, τα φυσικά πρόσωπα δηλαδή αυτής της καταστροφής θα αγνοηθούμε, θα μας χτυπήσετε στην πλάτη κι από δω πάνε κι οι άλλοι, αυτή είναι η Ελλάδα πάντα… «σε 10 χρόνια δεν θα το θυμάται κανείς».
Αύριο, αγαπητή Πολιτεία μπορεί να μην είμαι εδώ, γιατί κανένας δεν ξέρει τι εισπνεύσαμε όταν εσείς δίνατε συνεντεύξεις.
Για τα φυσικά πρόσωπα που υπέστησαν αυτό που έχω εγώ υποστεί, ποιος θ’ ενδιαφερθεί; Ν’ ανάψω λαμπάδα που σώθηκα; Κι εσείς; Θα πάτε Μύκονο; Μέχρι πότε θα μας λοιδορεί κάποιος κύριος Ψινάκης;
Γιατί κύριοι δεν εκκενώσατε το Μάτι; Πώς ο Δήμος Αθηναίων άδειασε τις κατασκηνώσεις; Από πού το ήξερε;
Είστε δολοφόνοι κύριοι. Σκοτώσατε ένα σωρό κόσμο, ξεκληρίσατε οικογένειες. Και τώρα, σε λίγες μέρες θα σας δείχνει η τηλεόραση να κάνετε βόλτες στα ερείπια… περάσατε ήδη έμαθα στις 9 σήμερα το πρωί, με την περιφερειάρχη ίσως. Γιατί σας θυμάμαι και στη Μάνδρα, θυμάμαι τον Καραμανλή στις άλλες φωτιές, σας θυμάμαι όλους.
Θέλω δικαίωση κύριοι γιατί το μόνο που είχα ήταν μια αξιοπρέπεια και τώρα δεν έχω ούτε κι αυτή.
Θέλω να κινηθώ κατά της Πολιτείας για εγκληματική αμέλεια… ή ό,τι άλλο. Και ζητώ τη βοήθεια όλων σας.
Θέλω να παραιτηθεί η Κυβέρνηση, να λογοδοτήσουν όλοι αυτοί και θέλω τη ζωή μου πίσω κύριοι. Αυτή που είχα, με τα χιλιάδες προβλήματα, με την κοινωνική απομόνωση, με την ανεργία και όλα τα συναφή.
Γιατί δεν επέζησα απ’ αυτή τη φρίκη για να πεθάνω άστεγος κι αβοήθητος επειδή είστε όλοι εσείς ευθυνόφοβοι κι ανίκανοι, θέλω να μπορώ να κοιμάμαι και να μην σκέφτομαι τον εφιάλτη που έζησα… που ζήσαμε όλοι μας, να μην θυμάμαι τις φωνές, τα παιδάκια, τα παρατημένα αντικείμενα στην παραλία… που περίμενα σαν ναυαγός τόσες ώρες να φανεί μια ακτοφυλακή… χιλιάδες τέτοιες περιγραφές κύριοι, ο καθένας κι ένα δράμα κι εσείς να λέτε ότι τα κάνατε όλα σωστά γιατί το αντίθετο έγινε και πήρατε τόσο κόσμο στο λαιμό σας… αν θεωρηθούμε εμείς ζωντανοί.
Θέλω να μηνύσω την Πολιτεία για εγκληματική αμέλεια και ζητώ τη συμπαράσταση όλων των πληγέντων και μη, την υποστήριξη δικηγόρων, να συνασπισθούμε όλοι μαζί γιατί το κακό θα ήταν σαφώς μικρότερο αν υπήρχε κάποιος με κουκούτσι μυαλό να το διαχειριστεί.
Ο πρωθυπουργός ανέλαβε την «πολιτική ευθύνη», κρύφτηκε πίσω απ’ τον μπερντέ δηλαδή, οι τηλεοράσεις θα δείξουν ό,τι δείξουν, θα βγάζουν λαβράκια, θα ψάχνουν για ενόχους και στο τέλος μια ωραία πρωία το θέμα θα ξεχαστεί.
Αλλά εμείς, οι Ματιώτες ήμασταν εκεί και σχεδόν όλοι όσοι σωθήκαμε, σωθήκαμε ως εκ θαύματος.
Προσωπικά είμαι τυφλός και θα είχα καεί αν δεν με τραβολογούσε η γυναίκα μου μέσα απ’ τις φλόγες, αν η Μαγκνταλένα δεν κουβαλούσε στην αγκαλιά της το σκυλί κι αν το σπίτι δεν απείχε παρά μερικά μέτρα απ’ την παραλία. Καπνοί, φωτιές, κόλαση, για ώρες. Εκρήξεις, ιπτάμενα φλεγόμενα κλαδιά, έβρεχε φωτιά. Μπήκαμε στο νερό, τρεις ώρες. Άλλοι πνίγηκαν γιατί τους τράβηξε το ρεύμα στ’ ανοιχτά… ή για κάποιο άλλο λόγο, άλλοι εξαϋλώθηκαν, άλλοι έπεσαν στον γκρεμό, άλλοι δεν πρόλαβαν να βγουν απ’ τα αυτοκίνητα… όλα αυτά τα έχετε δει.
Μετά ήρθαν οι βάρκες και κατά τις 12 άρχισαν να παίρνουν κόσμο. Εγώ και οι δικοί μου βγήκαμε στη Ραφήνα κατά τις 1μιση, τα ονόματά μας καταχωρήθηκαν… αλλά μέχρι την τελευταία στιγμή ρωτούσα τους διασώστες μας αν είναι του Λιμενικού χωρίς να παίρνω απάντηση, τι είδους πολιτική προστασία υπήρξε; Μυστική;
Αλλά τίποτα δεν τελειώνει εκεί.
Ούτε η «πολιτική ευθύνη» μου φτάνει, τι σημαίνει «πολιτική ευθύνη»; Δεν με νοιάζει τι εννοεί ο πρωθυπουργός, θα ήθελα να έχει ήδη παραιτηθεί… αλλά σιγά που θα το ’κανε, αυτός ή όποιος άλλος, πότε παραιτήθηκε κάποιος;
Θέλω οι υπεύθυνοι, οι ανεύθυνοι δηλαδή που αποφάσισαν την τύχη τόσων ανθρώπων να δικαστούν, δεν μου φτάνει να χάσει ο Τσίπρας τις εκλογές. Θέλω ν’ αποζημιωθώ για την ζωή μου που μου κατέστρεψαν επειδή κανένας δεν ειδοποίησε, 2 ή 3 ώρες πριν, επειδή ένας ηλίθιος αντί να στέλνει τα αυτοκίνητα πίσω στην Αθήνα τα έστελνε να καούνε στο Μάτι. Θέλω ν’ αποζημιωθώ γιατί είμαι ανήμπορος να εργαστώ και γιατί τώρα δεν έχω που να μείνω, που χρειάζομαι ένα σωρό λεφτά που δεν τα έχω για να συνεχίσω, για τα ζώα μου που ψήθηκαν, για όλους αυτούς που δεν ήξερα και χάθηκαν, για όλα αυτά τα δράματα. Γιατί δεν είμαστε παλιόχαρτα κύριοι να στείλετε το σκουπιδιάρικο και να σφυρίζετε αδιάφορα ύστερα, ζούμε εκ θαύματος. Και δεν είμαι ιδιοκτήτης για να μου δώσετε κάτι να φτιάξω, να μου νομιμοποιήσετε το αυθαίρετο, είμαι σαν ξένος περιπλανώμενος στον τόπο μου, που πληρώνω φόρους σ’ αυτό το ληστρικό κράτος και ξέρω πως εγώ και χιλιάδες άλλοι, τα φυσικά πρόσωπα δηλαδή αυτής της καταστροφής θα αγνοηθούμε, θα μας χτυπήσετε στην πλάτη κι από δω πάνε κι οι άλλοι, αυτή είναι η Ελλάδα πάντα… «σε 10 χρόνια δεν θα το θυμάται κανείς».
Αύριο, αγαπητή Πολιτεία μπορεί να μην είμαι εδώ, γιατί κανένας δεν ξέρει τι εισπνεύσαμε όταν εσείς δίνατε συνεντεύξεις.
Για τα φυσικά πρόσωπα που υπέστησαν αυτό που έχω εγώ υποστεί, ποιος θ’ ενδιαφερθεί; Ν’ ανάψω λαμπάδα που σώθηκα; Κι εσείς; Θα πάτε Μύκονο; Μέχρι πότε θα μας λοιδορεί κάποιος κύριος Ψινάκης;
Γιατί κύριοι δεν εκκενώσατε το Μάτι; Πώς ο Δήμος Αθηναίων άδειασε τις κατασκηνώσεις; Από πού το ήξερε;
Είστε δολοφόνοι κύριοι. Σκοτώσατε ένα σωρό κόσμο, ξεκληρίσατε οικογένειες. Και τώρα, σε λίγες μέρες θα σας δείχνει η τηλεόραση να κάνετε βόλτες στα ερείπια… περάσατε ήδη έμαθα στις 9 σήμερα το πρωί, με την περιφερειάρχη ίσως. Γιατί σας θυμάμαι και στη Μάνδρα, θυμάμαι τον Καραμανλή στις άλλες φωτιές, σας θυμάμαι όλους.
Θέλω δικαίωση κύριοι γιατί το μόνο που είχα ήταν μια αξιοπρέπεια και τώρα δεν έχω ούτε κι αυτή.
Θέλω να κινηθώ κατά της Πολιτείας για εγκληματική αμέλεια… ή ό,τι άλλο. Και ζητώ τη βοήθεια όλων σας.
Θέλω να παραιτηθεί η Κυβέρνηση, να λογοδοτήσουν όλοι αυτοί και θέλω τη ζωή μου πίσω κύριοι. Αυτή που είχα, με τα χιλιάδες προβλήματα, με την κοινωνική απομόνωση, με την ανεργία και όλα τα συναφή.
Γιατί δεν επέζησα απ’ αυτή τη φρίκη για να πεθάνω άστεγος κι αβοήθητος επειδή είστε όλοι εσείς ευθυνόφοβοι κι ανίκανοι, θέλω να μπορώ να κοιμάμαι και να μην σκέφτομαι τον εφιάλτη που έζησα… που ζήσαμε όλοι μας, να μην θυμάμαι τις φωνές, τα παιδάκια, τα παρατημένα αντικείμενα στην παραλία… που περίμενα σαν ναυαγός τόσες ώρες να φανεί μια ακτοφυλακή… χιλιάδες τέτοιες περιγραφές κύριοι, ο καθένας κι ένα δράμα κι εσείς να λέτε ότι τα κάνατε όλα σωστά γιατί το αντίθετο έγινε και πήρατε τόσο κόσμο στο λαιμό σας… αν θεωρηθούμε εμείς ζωντανοί.
Θέλω να μηνύσω την Πολιτεία για εγκληματική αμέλεια και ζητώ τη συμπαράσταση όλων των πληγέντων και μη, την υποστήριξη δικηγόρων, να συνασπισθούμε όλοι μαζί γιατί το κακό θα ήταν σαφώς μικρότερο αν υπήρχε κάποιος με κουκούτσι μυαλό να το διαχειριστεί.
