Χρήμα, όπλα και έρωτες (Ο βίος και η πολιτεία του «άπληστου» Θωμά)

Police-Voice blog ➤

Η ιστορία από το μαγαζί ψαρικής στον Πειραιά, το «Κάπτεν Τόμας», στα Leopard με τον Αβέρωφ και σε όλες τις μεγάλες προμήθειες των Eνόπλων Δυνάμεων. Η

άνοδος στα πριβέ σαλόνια και η πτώση πίσω απ' τα «σίδερα»

Επιχειρηματικά ανοίγματα, υπέρογκος δανεισμός, απλήρωτοι εργαζόμενοι και συνεργάτες, δραματική μείωση ρευστότητας και αυξανόμενα χρέη προς το Δημόσιο ήταν μέχρι πρότινος οι καθημερινές σκοτούρες του γνωστού και ως «εθνικού προμηθευτή των Ενόπλων Δυνάμεων» Θωμά Λιακουνάκου, ο οποίος παρά ταύτα σε προσωπικό επίπεδο συνέχιζε να ζει όπως τα προηγούμενα χρόνια.

Και ενώ η δικαστική διερεύνηση μέχρι πριν από λίγες ημέρες δεν είχε να επιδείξει τρανταχτά στοιχεία και αποδείξεις ότι ο «Κάπτεν Τόμας» είχε στήσει την αυτοκρατορία του μέσω δωροδοκιών και λαδωμάτων δημοσίων λειτουργών, καθώς αυτός ήταν ο μόνος τρόπος να κερδίζει όλες τις μεγάλες προμήθειες των Ενόπλων Δυνάμεων, ξαφνικά από το πουθενά βρέθηκε κάποιο στοιχείο που τον δένει: μια μίζα μόλις 1,6 εκατ. για την προμήθεια των ιπτάμενων ραντάρ της σουηδικής Ericsson που τοποθετήθηκαν πάνω σε 4 αεροπλάνα Embraer βραζιλιάνικης κατασκευής ήταν αρκετή για να τσαλακωθεί η βεβαιότητα που εξέπεμπε προς τον κοινωνικό του κύκλο πως «εμένα δεν μπορούν να με αγγίξουν γιατί είμαι ο πρώτος και ο μεγαλύτερος σε αυτή τη δουλειά»...


Μια μίζα μόλις 1,6 εκατ. ήταν αρκετή για να γκρεμιστεί η αυτοκρατορία που έχτισε ο Λιακουνάκος

Η εικόνα του κάποτε πανίσχυρου Θωμά Λιακουνάκου δεμένου πισθάγκωνα να τον τρέχουν αστυνομικοί με κουκούλες από τον ανακριτή στο αυτοκίνητο είναι μια εικόνα που δεν σόκαρε μόνο τον ίδιο, αλλά και όλους όσοι τον έχουν γνωρίσει.

Τώρα πια τίπoτα δεν θα είναι ίδιο, καθώς η δεινή θέση στην οποία βρέθηκε μπορεί να σημάνει και την ολοκληρωτική κατάρρευση τόσο του ίδιου όσο και των από καιρό προβληματικών επιχειρήσεών του, οι οποίες απασχολούν πάνω από 3.000 απλήρωτους εργαζομένους, κυρίως στη Euromedica.  

Ο συνήθως υπεραισιόδοξος, παρορμητικός και ριψοκίνδυνος επιχειρηματίας που κάποτε οραματιζόταν να γίνει ο νέος Ωνάσης της Ελλάδας βρίσκεται τώρα αντιμέτωπος με μια περιπέτεια που ίσως ποτέ δεν περνούσε από το μυαλό του. Η διογκωμένη αυτοεκτίμησή του για τις δυνατότητές του ως μάνατζερ που ανοίγει νέους δρόμους και έχει πάντα πολλές εναλλακτικές κρέμεται τώρα από τα χέρια των ανακριτών και των δικαστών και η ζωή σαν παραμύθι που έζησε για 40 χρόνια μοιάζει να μην έχει happy end. Ο «γάτος» που έκανε τις δουλειές του παστρικά και χωρίς να αφήνει ίχνη για δεκαετίες φαίνεται πως την πάτησε από μια λεπτομέρεια και για μια δουλειά που είχε πάρει χωρίς καν να την περιμένει, καθώς η αντιπροσώπευση της Ericsson είχε κλειστεί μόλις λίγες ημέρες πριν από τον διαγωνισμό του υπουργείου Αμυνας και οι υπόλοιποι ανταγωνιστές θεωρούσαν την προσφορά του outsider. 



Η ζωή με τη Νατάσα θα τον εντάξει σε μια άλλου τύπου κοσμική ζωή, αυτή των celebrities, στην οποία εκείνη αποδείχτηκε μετρ σέρνοντας τον χορό των φλας, με τον Θωμά να βρίσκεται δίπλα της πότε καμαρώνοντας, πότε εμφανώς αμήχανος

Mάλιστα, όπως δήλωνε στο περιβάλλον του, η κατακύρωση εκείνη δεν ήταν ιδιαίτερα αποδοτική για την εταιρεία του Axon, απλώς του άνοιγε προοπτικές για το μέλλον. Και τούτο γιατί τα «φιλέτα» των βιομηχανιών που εκπροσωπούσε ήταν η Boeing, η Raytheon, η KraussMaffei και ήταν αυτές κυρίως που τον έκαναν μεγάλο και τρανό. Κι όμως, η γνωστή ρήση που λέει ότι ο διάολος κρύβεται στις λεπτομέρειες φαίνεται να  επιβεβαιώνεται με τρόπο καταλυτικό και στην περίπτωση του Θωμά Λιακουνάκου.

Και κάπως έτσι, η σέσουλα που για 40 χρόνια επιχειρηματικής πορείας γέμιζε με λεφτά και δύναμη την αυτοκρατορία «Λιακουνάκος» τώρα επιστρέφει άδεια - και απειλητική. Ο πρώην «μπακαλόγατος», το ανήλικο αγόρι που πουλούσε σύνεργα για σκάφη στο μαγαζί του θείου του στο Πασαλιμάνι και έστησε το δικό του μετερίζι ακριβώς απέναντι με την επιγραφή «Κάπτεν Τόμας», διέσχισε μια ομολογουμένως εντυπωσιακή διαδρομή. Δημιουργώντας έναν όμιλο επιχειρήσεων με πολλαπλές δραστηριότητες σε διάφορους νευραλγικούς τομείς της οικονομίας -media, κατασκευές, τουρισμός, υγεία, άμυνα κ.τ.λ.-, η θέση του στην κορυφή φαινόταν μονόδρομος. Μόνο που τώρα, στα 67 του, μονόδρομος φαίνεται ο κατήφορος. Τα ταμεία είναι άδεια, οι σύμμαχοι απόντες, ενώ οι ανακριτές παρόντες και όλο αυτιά για να ακούσουν τη δική του εκδοχή της αλήθειας για τις βαριές βαλίτσες με το μαύρο χρήμα.



Το 1949, μια φορτισμένη χρονιά για τη μεταπολεμική Ελλάδα που μόλις έβγαινε από έναν αιματηρό Εμφύλιο, γεννιέται ο Θωμάς Λιακουνάκος, το μόνο αγόρι σε μια οικογένεια με τρία κορίτσια, που προσπαθεί να επιβιώσει σε μια ρημαγμένη χώρα. Γιος σιδηροδρομικού υπαλλήλου, θα μεγαλώσει με φόντο τις φτωχογειτονιές του Πειραιά και τους δακρύβρεχτους αποχαιρετισμούς όσων μπαρκάρουν προς εύρεση προοπτικής για μια καλύτερη ζωή.



Καλοκαιρινή απόδραση με το σκάφος Apache στη Μύκονο
Χρόνια δύσκολα, πέτρινα και φτωχικά για όλους - και η οικογένεια Λιακουνάκου δεν αποτελεί εξαίρεση. Αν και κουτσά στραβά καταφέρνει να επιβιώσει, ένα απροσδόκητο γεγονός θα δυσκολέψει ακόμα περισσότερο τη ζωή των μελών της - και κυρίως του Θωμά. Ο πατέρας του Νικόλας Λιακουνάκος θα φύγει ξαφνικά από τη ζωή και πλέον το ζήτημα της επιβίωσης τίθεται αμείλικτο, μη αφήνοντας καθόλου περιθώρια «πένθους λόγω απώλειας». Ο Θωμάς, ως ο μόνος πια αρσενικός της οικογένειας, πρέπει να δουλέψει κι ας είναι μόλις 12 ετών. Οι τρεις ανήλικες αδελφές του και η μητέρα του Βαρβάρα στηρίζονται αποκλειστικά στις παιδικές πλάτες του μικρόσωμου αγοριού που θα βγει στο μεροκάματο. Ενας θείος του, που έχει ένα μικρό μαγαζί με σύνεργα ψαρικής και εξοπλισμού σκαφών στο Πασαλιμάνι, θα τον πάρει στη δούλεψή του και ο μικρός Θωμάς, σαν άλλος μπακαλόγατος, θα είναι το παιδί για τα θελήματα που θα μυηθεί πρόωρα στα μυστικά του μικροεμπορίου.

Στο νυχτερινό του Πειραιά

Παράλληλα γράφεται στο Νυχτερινό Γυμνάσιο του Πειραιά προκειμένου να ολοκληρώσει έστω τη γυμνασιακή του εκπαίδευση. Για πέντε χρόνια θα ζει σε εξοντωτικούς ρυθμούς μεταξύ μαγαζιού και σχολείου. Είναι έξυπνος, εργατικός, φιλόδοξος, μαθαίνει γρήγορα και έχει τις κεραίες του όρθιες, εκμεταλλευόμενος κάθε ευκαιρία που τυχαίνει στον δρόμο του. Το 1966, και ενώ ο ίδιος είναι 17 χρόνων, η ευκαιρία θα έρθει, έστω με περίεργο τρόπο: ο θείος του, ο άνθρωπος που του έδωσε την ευκαιρία για δουλειά και τον βοήθησε να επιβιώσει, θα αρρωστήσει και θα χρειαστεί να νοσηλευτεί για κάποιους μήνες στο νοσοκομείο. Θα αφήσει στο πόδι του τον Θωμά, που ήδη έχει μάθει όχι μόνο τα μυστικά της δουλειάς και τους προμηθευτές, αλλά έχει αποκτήσει και την εμπιστοσύνη και τη φιλία των πελατών.  Οταν ύστερα από έξι μήνες ο θείος του θα βγει πια από το νοσοκομείο και θα πάει για πρώτη μέρα στη δουλειά, στον δρόμο όπου βρισκόταν το μαγαζί του θα τον περιμένει μια δυσάρεστη έκπληξη. Η ταμπέλα με την ένδειξη «Κάπτεν Τόμας», ακριβώς απέναντι από το δικό του μαγαζί, τον βάζει σε μαύρες σκέψεις αφού πρόκειται για τον καινούριο ανταγωνιστή του που ήρθε και στήθηκε δυο δρασκελιές απόσταση. Ακόμα χειρότερα, όταν ενημερώνεται ότι ο νέος του ανταγωνιστής δεν είναι άλλος από τον ανιψιό του Θωμά Λιακουνάκο, ο οποίος αξιοποιώντας τις σχέσεις του που είχε χτίσει με τους πελάτες αυτά τα πέντε χρόνια όπου δούλευε στον θείο του τους έχει κάνει πλέον δικούς του. Ο Θωμάς έχει παραμερίσει από την καρδιά του τους συναισθηματισμούς και έχει αποφασίσει να προχωρήσει όσο γίνεται ψηλότερα χωρίς σταυρό στα χέρια.

Οι δουλειές με τις προμήθειες στα σκάφη και τα κότερα στο Πασαλιμάνι φαίνεται να πηγαίνουν καλά, μέχρι που έρχεται η στιγμή να καταταχθεί στο Ναυτικό - οπότε απρόσμενα ανοίγονται και προοπτικές για real business.



Στον χώρο των αεροπορικών επιχειρήσεων είχε μπει με την αεροπορική εταιρεία Axon, η οποία όμως έβαλε λουκέτο το 2001

Οι βίδες του Παλάσκα

Η γνωριμία του με τον τότε διοικητή στο Κέντρο Εκπαίδευσης Παλάσκας όπου παρουσιάζεται θα τον μυήσει για πρώτη φορά στον χώρο των προμηθειών, που θα γίνει και το αντικείμενο με το οποίο θα καταπιαστεί για την υπόλοιπη ζωή του. Οι παραγγελίες, οι προσφορές από προμηθευτές και η επιλογή του κατάλληλου εν τέλει αντιπροσώπου είναι ο δικός του τομέας που θα τον μάθει άριστα και θα αποδειχθεί εξπέρ. Συγχρόνως γνωρίζει κόσμο, αποκτά άκρες μέσω του Ναυτικού και του τότε διοικητή του. Η ιστορία που κυκλοφορεί σαν αστικός μύθος είναι η εξής: όταν κάποια στιγμή χρειάστηκε να γίνει κάποια παραγγελία στο Παλάσκας με βίδες, την οποία διεκπεραίωσε ο Θωμάς Λιακουνάκος με τις πλάτες του διοικητή του, η πραγματική προσφορά ήταν 1,6 δολάρια το κουτί. Μόνο που τελικά όταν η παραγγελία κατέφτασε και έπρεπε να πληρωθεί, από την τιμή είχε σβηστεί η υποδιαστολή και από 1,6 δολάρια το κουτί με τις βίδες ανατιμήθηκε στα 16 δολάρια… 

Οταν πια απολύεται από το Ναυτικό, η μοίρα του μοιάζει προδιαγεγραμμένη. Η ενασχόλησή του με τις προμήθειες του Στρατού τού έχει ανοίξει νέους ορίζοντες και τα μάτια του είναι διάπλατα για το κέρδος που αυτές θα του αποφέρουν. Εχει ήδη μάθει τους προμηθευτές, τους καλούς οίκους οπλικών συστημάτων του εξωτερικού, το πόσο μεγάλο μπορεί να είναι το δικό του κέρδος. Θέλει να γίνει αντιπρόσωπος με τη δική του εταιρεία, αλλά έχει ένα πρόβλημα: το babyface, το ιδιαίτερα νεανικό του πρόσωπο δηλαδή, που, αν και πολύ νέος ούτως ή άλλως, τον κάνει να φαίνεται ακόμα μικρότερος. Πώς να πείσει ένας πιτσιρικάς τις ξένες βιομηχανίες-κολοσσούς ότι μπορεί να εξοπλίσει με ραντάρ, άρματα και μαχητικά αεροπλάνα τον Ελληνικό Στρατό; Χρειάζεται επειγόντως ένα σεβαστό πρόσωπο που θα εμπνέει εμπιστοσύνη, θα έχει πείρα και κύρος και θα είναι εν τέλει το πρόσωπο της νεοσύστατης εταιρείας εμπορίας οπλικών συστημάτων. Τελικά ο Γιάννης Τοπούζης, πλοιοκτήτης και μέτοχος της εταιρείας Τσιμέντα Χαλκίδος, με τα άσπρα του μαλλιά, θα είναι το πρόσωπο της εταιρείας Αxon Α.Ε., που ιδρύθηκε το 1974 με μέτοχο του 51% τον Θωμά. Ο πρώτος μεγάλος διαγωνισμός που θα τον απογειώσει στους επιχειρηματικούς αιθέρες θα έρθει το 1980 από τον τότε υπουργό Aμυνας Ευάγγελο Αβέρωφ, ο oποίος αποφάσισε την προμήθεια μεγάλου αριθμού αρμάτων μάχης. 



Η βίλα Λιακουνάκου στη Μύκονο

Ο Θωμάς Λιακουνάκος είχε ήδη προλειάνει το έδαφος έναν χρόνο πριν, όταν είχε την πληροφορία ότι η εταιρεία KraussMaffei (μεταξύ άλλων, των επίμαχων αρμάτων μάχης Leopard) δεν ήταν ευχαριστημένη από τον αντιπρόσωπό της στην Ελλάδα, αφού είχε χρόνια να κλείσει κάποια συμφωνία και η εταιρεία έμενε συνέχεια αποκλεισμένη από τους διαγωνισμούς. Για τον Θωμά Λιακουνάκο ήταν η κατάλληλη ευκαιρία να τους πείσει ότι αυτός θα τα καταφέρει. Και τα κατάφερε. Στον διαγωνισμό του Αβέρωφ μειοδοτεί, η εταιρεία του μπαίνει χοντρά στο παιχνίδι και κάπως έτσι αρχίζει να χτίζεται η αυτοκρατορία και ο ίδιος να αποκτά μεγάλη οικονομική επιφάνεια, καθώς η προμήθεια της Axon ήταν τότε μυθική. Οι επιτυχίες τον βρίσκουν ήδη παντρεμένο με τη Μαρία Σωτηριάδου, κόρη ενός εκ των δύο μεγαλομετόχων του άλλοτε κατασκευαστικού κολοσσού ΕΔΟΚ-ΕΤΕΡ που αντιπροσώπευε τον κόσμο στον οποίο ο Θωμάς Λιακουνάκος ονειρευόταν διακαώς να ενταχθεί. Μεγαλωμένη με οικονομική άνεση, έχοντας αστική κουλτούρα και ευρύ κύκλο γνωριμιών, η Μαρία Σωτηριάδου ήταν το αντικείμενο του πόθου του νεαρού Θωμά, ο οποίος την έστηνε έξω από το αμερικανικό κολέγιο Pierce όπου σπούδαζε επιδιδόμενος σε επίμονο ψηστήρι. 

Ο «μάγκας» από τον Πειραιά, που τελείωσε νυχτερινό και έβγαζε το μεροκάματο σε μικρομάγαζα ειδών ψαρικής και σκαφών, κάθε άλλο παρά ενθουσίασε τον πατέρα της Μαρίας Σωτηριάδου, ο οποίος έτρεφε μεγαλοαστικά όνειρα για τον μελλοντικό γαμπρό του. Οι αναμενόμενες αντιδράσεις της οικογένειας δεν πτοούν καθόλου τον Θωμά, που με την ορμή της νιότης και του έρωτά του αποφασίζει να τις παρακάμψει. Ο γάμος τους τίθεται προ τετελεσμένου και το ζευγάρι θα ξεκινήσει την κοινή του ζωή σε μεγαλοαστικό οροφοδιαμέρισμα της Ρηγίλλης, ιδιοκτησίας της συζύγου που ήταν ακόμα φοιτήτρια  στην ΑΣΟΕΕ.


Το σπίτι του ζεύγους Λιακουνάκου στο Παλαιό Ψυχικό

Το γυάλινο κτίριο

Οταν η κατασκευαστική εταιρεία του πεθερού του θα πτωχεύσει και ο ίδιος θα βρεθεί σε εξαιρετικά δυσχερή θέση, αφού ακόμα και το περίφημο πράσινο γυάλινο κτίριο στο Χαλάνδρι που έχτισε ο ίδιος θα βγει σε πλειστηριασμό, ο Θωμάς θα σπεύσει να σώσει τους πάνω ορόφους.

Για ψυχολογικούς λόγους, ο πεθερός του συνεχίζει να έχει ακόμα το γραφείο του -έστω και χωρίς αντικείμενο- και πολλοί θυμούνται τον Θωμά να καταφτάνει μαζί με τον άλλοτε κραταιό κατασκευαστή πεθερό του, σε εμφανώς πεσμένη πια διάθεση, στον 10ο όροφο του κτιρίου. 

Τραγική ειρωνεία, αυτός που κάποτε απέρριπτε ως αποτυχημένη επιλογή της κόρης του γίνεται το στήριγμά του μετά την απόλυτη προσωπική του καταστροφή. 

Στη Ρηγίλλης, λοιπόν, θα ανοίξουν και οι πρώτες σαμπάνιες με το κλείσιμο της πρώτης του μεγάλης επιτυχίας με τον διαγωνισμό του Αβέρωφ και από το σαλόνι του θα περάσει σταδιακά όλη η τότε καλή κοινωνία της Αθήνας. Εκεί θα μυηθεί ο νεαρός Θωμάς στα μυστικά της καλής ζωής και των status symbols και θα μάθει να χρησιμοποιεί με επιδεξιότητα τα μαχαιροπίρουνα και να διαγράφει διαπαντός τις άσπρες κάλτσες από την γκαρνταρόμπα του. Αλλά εκεί και κάποιες φορές θα αισθανθεί μειονεκτικά λόγω της ελλιπούς αστικής παιδείας και μόρφωσής του. 

Οταν πια τη δεκαετία του ’80 ο κύκλος των γνωριμιών του περιλαμβάνει από σχεδιαστές όπως ο πρόωρα χαμένος Μπίλι Μπο -συνέταιρος του Μάκη Τσέλιου τότε- μέχρι υπουργούς, βουλευτές, στρατιωτικούς, επιχειρηματίες, εκδότες και κατασκευαστές, ο Θωμάς Λιακουνάκος είναι σαν ρουκέτα σε πύραυλο, έτοιμη να εκτοξευθεί στον ουρανό της επιτυχίας.



Το περίφημο πράσινο γυάλινο κτίριο στη λεωφόρο Κηφισίας

Το Χάρβαρντ και τα σεμινάρια

Κι αν κάποιοι στα καλέσματα της Ρηγίλλης τον κάνουν να αναρωτιέται «μα ποιος είναι ο Ντοστογιέφσκι και ο Τολστόι;», φροντίζει να μαθαίνει από έμπιστους φίλους - έστω κι αν τους ζητάει να κάνουν περίληψη του έργου τους, στο πλαίσιο της λογικής «πού  χρόνος και διάθεση να τα διαβάζω όλα αυτά τώρα!». Εχοντας ήδη ιδρύσει από το ’85 την κατασκευαστική εταιρεία Axon Development -απ’ όπου και οι βίλες στη Μύκονο και το «Kastalia Village» στην Αράχοβα- και αποκτήσει ισχυρό επιχειρηματικό εκτόπισμα, αποφασίζει στα μέσα της δεκαετίας του ’90 να πάρει μέρος στο πρόγραμμα OPM του Harvard Business School, ένα επιχειρηματικό σεμινάριο διάρκειας τριών μηνών, τα λεγόμενα business courses για στελέχη επιχειρήσεων και επιχειρηματίες που ενισχύουν το βιογραφικό τους και ενημερώνονται για τις τάσεις της αγοράς.

Το πιστοποιητικό παρακολούθησης των συγκεκριμένων σεμιναρίων μπήκε σε κορνίζα και έπιασε ένα ευδιάκριτο μέρος του τοίχου στο γραφείο του ως απόδειξη εγκεκριμένων σπουδών. 

Πτυχίο δεν είναι, αλλά η λέξη «Harvard» δίπλα στο όνομά του είναι ένα ακόμα πάσο στον καλό κόσμο εκεί έξω - σε αυτόν στον οποίο μπήκε και ο ίδιος χωρίς περγαμηνές σπουδών, αλλά χάρη στις προσωπικές του ικανότητες, αν και όχι πάντοτε με την ίδια επιτυχία. Μάλιστα την εποχή εκείνη κάθε έξι μήνες πλήρωνε και έφερνε έναν καθηγητή του από το Harvard στα meetings των στελεχών των επιχειρήσεών του, στο σπίτι του στην Αράχοβα. Επίσημη γλώσσα σε εκείνα τα meetings ήταν τα αγγλικά, με τον Αμερικανό να θέτει και να κρίνει την επίτευξη των στόχων των εταιρειών τις οποίες διηύθυναν τα στελέχη του Θωμά!



Η Νατάσα είχε μεγάλη αδυναμία στα ακριβά κοσμήματα και ο σύζυγός της δεν της χαλούσε ποτέ χατίρι

Με τη Μαρία Σωτηριάδου απέκτησε τέσσερα παιδιά: τον 36χρονο Νικόλα (που λίγο έλειψε να τον συλλάβουν την περασμένη Πέμπτη όταν πήγε στη ΓΑΔΑ να επισκεφτεί τον κρατούμενο πατέρα του. Οι αστυνομικοί διαπίστωσαν οφειλές προς την Eφορία ύψους 2 εκατ. ευρώ, αλλά αφέθηκε ελεύθερος όταν προσκόμισε το έγγραφο που αποδείκνυε ότι ήδη είχε προβεί σε ρύθμιση), τη Βαρβάρα, την Αλεξία και την Αύρα. Οσο ο όμιλος γιγαντώνεται τόσο η συζυγική του ζωή αρχίζει να κλυδωνίζεται από την επιτυχία. Ο Θωμάς Λιακουνάκος, στις αρχές της δεκαετίας του ’90, έχει ήδη γίνει big και όλα δείχνουν ότι θα γίνει τεράστιος. Εχει ισχυρές εκδοτικές πλάτες, ανδρώθηκε επιχειρηματικά με τη Ν.Δ., αλλά και με το ΠΑΣΟΚ οι δουλειές εξακολουθούν να πηγαίνουν από το καλό στο καλύτερο. Ο καιρός όμως έχει γυρίσματα για όλους, και κάπως έτσι θα γυρίσει ανάποδα και η προσωπική του ζωή.

Ο νεανικός έρωτας, η ιλιγγιώδης επιτυχία, τα συχνά ταξίδια, η «άλλη πια ζωή» θα οδηγήσουν τη σχέση του ζευγαριού στη φθορά και τη σταδιακή απομάκρυνση.  Ολα αλλάζουν, οι σχέσεις το ίδιο και το διαζύγιο είναι προ των πυλών. Στη Μύκονο το ’93, σε διακοπές με στενό του τότε φίλο και ενώ ήδη βρίσκονται αραγμένοι στις ξαπλώστρες της Ψαρούς, στο πλαίσιο του κλασικού ανδρικού χαβαλέ, οι δύο φίλοι αρχίζουν μεταξύ τους να σπάνε πλάκα βάζοντας βαθμολογία στις καλλίπυγες της παραλίας. 



Η Νατάσα ήξερε να απολαμβάνει την κοσμική ζωή στρέφοντας πάνω της τα φλας

Εστιάζοντας σε συγκεκριμένα σωματικά χαρακτηριστικά των διερχόμενων με μαγιό λουόμενων γυναικών, κάποιες έπαιρναν 5, άλλες 2, μερικές 7, αλλά και 10.  Η Αναστασία Κατσαρού, 21 ετών τότε, που έτυχε να περνάει μπροστά τους, ήταν για τον Θωμά Λιακουνάκο το «10 το καλό» - και η γυναίκα που θα αλλάξει τη ζωή του με κάθε τρόπο. Και όπως συμβαίνει σε όσα αφελώς ή μη αποκαλούμε καρμικά, λίγες ημέρες μετά η νεαρή, ξώχαρη και καλλίγραμμη κοπέλα θα βρεθεί μπροστά του στο πάρτυ γενεθλίων του, από αυτά τα δώρα ζωής που αποδίδονται μόνο σε σατανικές συμπτώσεις - ενίοτε και σε... σατανικούς γαλαντόμους φίλους.

 «Αισθανθήκαμε και οι δύο ένα πολύ θετικό vibe. Μια έντονη έλξη. Ημουν τότε 21 ετών και η γνωριμία μας είχε στοιχεία ρομαντικής ταινίας», είχε πει η ίδια σε συνέντευξή της, για να προσθέσει: «Δεν τον γνώριζα και όταν έμαθα ότι είχε ήδη οικογένεια αισθάνθηκα ότι δεν ήμουν για τέτοιου είδους περιπέτειες, παρόλο που εκείνη την εποχή ο γάμος του Θωμά βρισκόταν ένα βήμα πριν το τέλος του. Δεν με απασχόλησε τόσο η μεγάλη διαφορά ηλικίας όσο ότι εκείνος ήταν ήδη δημιουργημένος και εγώ δεν είχα καν ξεκινήσει. Φοβήθηκα όλο το πακέτο. Εκανα έξι μήνες να υποκύψω. Τον παίδεψα λίγο. Ημουν πολύ έξω από τον κόσμο του». Εξω από τον κόσμο του τότε, ωστόσο σύντομα μπήκε εντελώς μέσα και τον κατέλαβε. 



Το κορίτσι από την Κόρινθο που ήρθε στην Αθήνα με μεγάλα όνειρα και προσπαθούσε να κάνει την τύχη του με κάθε τρόπο θα γίνει η εμμονή του και ο νέος παράφορος έρωτάς του, αν και στη διάρκεια του έγγαμου βίου του δεν θα έλεγε κανείς ότι ήταν το πρότυπο του πιστού συζύγου. Ετσι, για να νιώσει ότι την κατέκτησε ολοκληρωτικά αποφασίζει να την παντρευτεί. Μια ανδρική αφέλεια από την οποία ενίοτε δεν ξεφεύγουν ούτε οι έξυπνοι που θεωρούν ότι η προσωπική τους γοητεία είναι ανώτερη από το χρήμα. Πολλοί τον θυμούνται στον γάμο τους στα «Αστέρια» να τους υποδέχεται με δάκρυα στα μάτια, για κάποιους συγκινημένος και για άλλους αγχωμένος, όπως συμβαίνει σε όλους τους ερωτευμένους που παραδίδονται στα πάθη τους και εγκαταλείπουν τη λογική.

Οπως και να ’χει, η ζωή με τη Νατάσα θα τον εντάξει σε μια άλλου τύπου κοσμική ζωή, αυτή των celebrities, στην οποία εκείνη αποδείχτηκε μετρ σέρνοντας τον χορό των φλας, με τον Θωμά να βρίσκεται δίπλα της πότε καμαρώνοντας, πότε εμφανώς αμήχανος, αλλά πάντα εκεί, ικανοποιώντας την ακόρεστη επιθυμία της συζύγου για επίδειξη πλούτου και μόνιμη θέση στα κοσμικά έντυπα. Ενδιαμέσως θα αποκτήσουν έναν γιο, τον Φίλιππο, 17 ετών σήμερα, που ήταν αυτόπτης μάρτυς της σύλληψης του πατέρα του και ενώ η Νατάσα έλειπε. Στα 20 περίπου χρόνια της κοινής τους ζωής θα τα ζήσουν και θα τα δουν όλα, με την καλή και την κακή έννοια.



Ο Θωμάς και η Νατάσα Λιακουνάκου επιδίδονταν μέχρι εξοντώσεως, σε γλέντια πάρτυ, ταξίδια και πανάκριβο lifestyle

Πάρτυ, Porsche και ταξίδια

Επιχειρηματικές επιτυχίες (ο Θωμάς Λιακουνάκος λύνει και δένει ως ο «εθνικός προμηθευτής» οπλικών συστημάτων, είναι ιδιοκτήτης της εφημερίδας «Κέρδος», έχει αποπειραθεί με αποτυχία να γίνει και ο σύγχρονος Ωνάσης ως ιδιοκτήτης της αεροπορικής εταιρείας Axon Airlines, από την οποία έχασε τουλάχιστον 25 εκατ. ευρώ, έχει ιδρύσει και κλείσει εταιρεία διοργάνωσης events, με τη Νατάσα στο μάνατζμεντ, έχει εμπλακεί στις κατασκευές κ.τ.λ.), εταιρείες υψηλής τεχνολογίας για αμυντικά προϊόντα, αλλά και επιτυχίες στον χώρο της υγείας με τη Εuromedica και πολλές άλλες. 

Παράλληλα, με τη νέα του σύζυγο αποκτάει διάσημους φίλους και επιδίδεται μέχρι εξοντώσεως σε γλέντια, πάρτυ, ταξίδια, πανάκριβο lifestyle, επώδυνα ξενύχτια για τον εργασιο­μανή επιχειρηματία και πόζες. Πολλές πόζες κυρίως από τη Νατάσα Λιακουνάκου που από τη μια έκανε σεμινάρια φιλοσοφίας με τον Στέλιο Ράμφο μαζί με άλλες κοσμικές κυρίες για να αναλύσουν το «Συμπόσιο» του Πλάτωνα και από την άλλη, μόλις χτυπούσε το κουδούνι, ανέβαινε στα τραπέζια με τον Λάκη Γαβαλά στο πλάι της μερακλώνοντας στον Ρέμο και στον Μαζωνάκη ή δοκιμάζοντας σπεσιαλιτέ στα κοσμικά στέκια της Αθήνας και αναλύοντας μόδα, σχέσεις και κοσμήματα - όπως τα αμύθητης αξίας δώρα που της έκανε ο Θωμάς και τα οποία έκαναν φτερά από την κρεβατοκάμαρά της. Μια υπόθεση που έχει πάρει τη δικαστική οδό, αφού ο μέχρι πρότινος σωματοφύλακας και οδηγός του επιχειρηματία φέρεται ως το πρόσωπο που κρύβεται πίσω από την κλοπή. 



Η ζωή του ζευγαριού είναι γεμάτη ανατροπές και αντίστοιχα η σχέση τους έχει περάσει από χίλια δυο κύματα. Οι πολιτικοί και επιχειρηματικοί κύκλοι του Θωμά, καλοί και χρυσοί, αλλά ενίοτε και βαρετοί για μια γυναίκα που ήθελε να ρουφά τους χυμούς της ζωής χωρίς να πληρώνει και το τίμημα του χασμουρητού. Υπήρξαν περίοδοι που το ζευγάρι ζούσε συμβατικά κάνοντας παράλληλη ζωή, άλλοτε που η σχέση τους αναθερμαινόταν, με τα διαμάντια να περιμένουν τη Νατάσα στο μαξιλάρι της -αν όχι μια Porsche με κορδέλα φιόγκο όπως στις αρχές της γνωριμίας τους-, αλλά και περίοδοι δύσκολες που εξαιτίας της αδυναμίας του ενός ή του άλλου το ζευγάρι ήταν πάλι -και είναι ακόμη- μαζί.

Η 47χρονη Νατάσα Λιακουνάκου με το μότο «I like, I buy, I pay cash (μου αρέσει, αγοράζω, πληρώνω μετρητά)» ίσως ήρθε η ώρα να αναθεωρήσει τη φιλοσοφία της ζωής της. Πολύ πιθανόν να ήρθε η ώρα να αναθεωρήσει και ο Θωμάς Λιακουνάκος τη δική του. Οι εξελίξεις είναι ραγδαίες και η εποχή της αβάσταχτης ελαφρότητάς του είναι πολύ μακρινή. Και, όπως φαίνεται, αγύριστη.


Τζένη Αγιανδρίτη 
ΘΕΜΑ
Πηγή ➤

Διαβάστε Περισσότερα »

ΕΝΑ ΣΧΟΛΙΟ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΡΕΣΕΙ ΠΟΛΥ ! ! ΕΝΑ ΣΧΟΛΙΟ ΠΟΥ ΤΑ ΛΕΕΙ ΟΛΑ ! ΚΑΙ ΣΠΑΕΙ ΚΟΚΚΑΛΑ ! ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΟ ! !

Police-Voice blog ➤
Nikolaos Anastasiadis Τέλος καλό, όλα καλά, που θα λεγε κι ο κορυφαίος των θεατρικών, Γ.Σ. Αλλά η επιχείρηση της Αστυνομίας, το βράδυ του Σαββάτου, στην περιοχή της Χερσονήσου, δεν ήταν θέατρο. Ήταν μια σκληρή συμπλοκή, μίλησαν τα όπλα, χύθηκε αίμα. Πάντως έληξε με τον ευτυχέστερο τρόπο για τους αξιωματικούς και τους άνδρες της ΕΛΑΣ, αλλά κυρίως για μας τους πολίτες. Το “καλό κέρδισε το κακό” κι ας έχουν…μπερδευτεί ,εσχάτως, στον σύγχρονο κόσμο μας. Ενισχύεται κι ένα κλίμα ασφάλειας που, αλήθεια είναι, έχει διαταραχθεί τα τελευταία χρόνια- όχι με ευθύνη των υπηρεσιών κατ’ ανάγκην.

Δεν χρειάζεται να υπερασπιστούμε από τη θέση αυτή ούτε την Αστυνομία, ούτε τους αστυνομικούς. Δεν το έχουν ανάγκη και άλλωστε, άλλοι…θεσμοί το πράττουν καλύτερα το τελευταίο διάστημα!

Όπως δεν χρειάζεται να σκεφτούμε τι θα γινόταν και τι θα άκουγαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι εάν κάτι πήγαινε στραβά. Αξιωματικοί, στελέχη και όλη η ΕΛΑΣ θα ήταν στο στόχαστρο. Αμφιβάλλω αν κι ο Πανούσης γλίτωνε από τις γλώσσες ορισμένων , γνωστών και μη εξαιρετέων! Όχι, πως δεν θα υπήρχε έδαφος με κάποια στραβή στην…καρδιά του τουρισμού και πως όντως η ζημιά δεν θα ήταν μεγάλη εάν υπήρχαν παράπλευρες απώλειες. Αλλά ας είναι. Δεν ειναι το θέμα μας οι υποθέσεις που έτσι κι αλλιώς σε λανθασμένα συμπεράσματα οδηγούν. Ούτε η κινηματογραφική επιχείρηση, η καταδίωξη και τα σενάρια που κοινή γνώμη και δημοσιογράφοι αρεσκόμαστε να φτιάχνουμε, είναι η ουσία.

Από την υπόθεση αυτή και την αίσια κατάληξή της , εκτός από το αβίαστο και αυτονόητο συμπέρασμα , λοιπόν, περί της ασφάλειας που πρέπει να νιώθουν πολίτες , φορείς και επιχειρηματίες, προκύπτουν ουσιαστικότερα και βαθύτερα ζητήματα. Ένα εξ αυτών έχει να κάνει με την ίδια τη δομή και την οργάνωση της Αστυνομίας , σήμερα. Τις συνέπειες μιας παρατεταμένης παρακμής που περνά η χώρα (και όχι κρίσης όπως λανθασμένα νομίζουν μερικοί) ,τις πληρώνει και τούτος ο “θεσμός” ,τηρουμένων , δε, των αναλογιών θα έπρεπε να είχε βαρέσει διάλυση.

Σε συνδυασμό με τον κομματισμό και τη διαχρονική αναξιοκρατία που επέβαλε το πολιτικό- πελατειακό σύστημα πόσο περιμένεις να υπάρχει ακόμη προγραμματισμός και θέληση για δουλειά; Με ελάχιστα μέσα , ορισμένες φορές απαρχαιωμένα , περικοπές παντού και με μισθούς , που άλλες εποχές θα ακουγόταν ως ανέκδοτο, τι υπηρεσίες και στελέχη προσδοκάς να έχεις;

-Λες του ΕΚΑΜίτη των 1100 ευρώ- εάν τα παίρνει κι αυτά- πήγαινε τώρα στον πόλεμο και αμα…καταφέρεις να γυρίσεις θα ξαναδώ το θέμα σου;

-Λες του τροχονόμου, του…πιο κάτω (μισθολογικά) μείνε όλη μέρα να ρυθμίζεις την κυκλοφορία, να πηγαίνεις να μαζεύεις κεφάλια από την άσφαλτο και…άμα γυρίσεις τα ξαναλέμε;

-Το αυτό για τους ανθρώπους που ειναι στη δίωξη ναρκωτικών, στα…ΜΑΤ (συγνώμη κυρία πρόεδρε η κουβέντα το φερε!) για να μην σας κουράζω…

Τα ξέρετε, η κατάσταση και στην Αστυνομία είναι δραματική όπως είναι σε πολλές άλλες υπηρεσίες- όπως είναι ακόμη χειρότερη στον ιδιωτικό τομέα ο οποίος, ειρήσθω εν παρόδω, έχει εξαφανιστεί από τα ραντάρ των κυβερνήσεων στην Ελλάδα.

Κι όμως, τα παιδιά αυτά, όταν έρχεται η κρίσιμη στιγμή, ξεχνούν τα πάντα. Αφήνουν στο πίσω μέρος την αδιαφορία και τους άθλιους μισθούς , δεν σκέφτονται την απαξίωση. Κάνουν τη δουλειά τους, όπως έχουν μάθει, το ένστικτο και η διάθεση για προσφορά νικούν τη μιζέρια και την εσωστρέφεια. Αυτά τα παιδιά θυμίζουν ότι υπάρχει και φιλότιμο σε αυτό τον τόπο, κάποιοι κρατούν Θερμοπύλες, ότι δεν είμαστε όλοι για τα εύκολα και τα…σίγουρα.

Ιστορικά για την όλη υπόθεση ,ωστόσο, υπάρχει κάτι ακόμη πιο ενδιαφέρον. Πέραν της υπέρβασης και της αυταπάρνησης που δείχνουν ακόμη κάποιοι ένστολοι συμπολίτες μας πόσο εύκολο ήταν να…συντονίζουν 4 μήνες, τόσοι άνθρωποι να κρατούν μυστικό, να κάνουν τέτοια παρακολούθηση και να στεγανοποιήσουν την υπόθεση; Ίσως αυτό το “μυστικό” είναι πιο ελκυστικό και από την ίδια την επιχείρηση, τον συντονισμό και την ευτυχή της κατάληξη!

Για να διαψευσθεί και ο Τσώρτσιλ που έλεγε με νόημα ότι “σε δύο χώρες δεν μπορείς να κάνεις κατασκοπεία , και να κρατήσεις μυστικά: στην Ιαπωνία γιατί δεν μιλάει κανείς και στην Ελλάδα γιατί μιλούν όλοι”!
Πηγή ➤police-voice gr.

Διαβάστε Περισσότερα »

Nick Blanis.. ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ (3) ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΑΝ.ΥΠΟΥΡΓΟ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ (ΑΡΜΟΔΙΟ ΓΙΑ ΘΕΜΑΤΑ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΤΑΞΗΣ) ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΝΟΥΣΗ ΤΟΥ

Police-Voice blog ➤

Κύριε Καθηγητά,
Θέμα: Να τερματιστεί η «βιομηχανία» παραγωγής αποστράτων και ο «πληθωρισμός» των στρατηγών-αρχηγών: Προτάσεις για τον εξορθολογισμό του οργανογράμματος και την εξέλιξη των αξιωματικών.

1. Η αστυνομία νοούμενη ως θεσμός προληπτικής αποτροπής του εγκλήματος επαναπροσδιορίζεται σε παγκόσμια κλίμακα. Η πολυπλοκότητα και τα νέα προβλήματα των ανοικτών κοινωνιών της εποχής μας, η διάρρηξη του κοινωνικού ιστού στις μεγάλες πόλεις, το άνοιγμα των συνόρων, η εκμετάλλευση της νέας τεχνολογίας στην τέλεση του εγκλήματος και η «επαγγελματική εξέλιξή» του, καθιστούν επιτακτική την ανάγκη του διαρκούς θεσμικού-τεχνολογικού εκσυγχρονισμού της. 

2. Οι αστυνομικές δυνάμεις παράγουν το μοναδικό αγαθό ή, καλύτερα, προσφέρουν τη μοναδική υπηρεσία, που είναι η τήρηση της δημόσιας τάξης και ασφάλειας, με άλλα λόγια η «εσωτερική ασφάλεια», ο αναγκαίος όρος για κάθε παραγωγική και επενδυτική δραστηριότητα. Στη σημερινή εποχή τα εν λόγω προβλήματα επιτείνονται εξαιτίας της οικονομικής κρίσης-χρεοκοπίας, που αντιμετωπίζει η χώρα μας. Η τελευταία ανέδειξε και τα προβλήματα θεσμών, αρχών και αξιών και την ανάγκη μεταρρυθμίσεων στη δημόσια διοίκηση, επομένως και στην αστυνομία.

3. Δυστυχώς και σήμερα τα υφιστάμενα προβλήματα και οι στόχοι που πρέπει να επιτευχθούν παραμένουν. Πρόσφατα ο ν. 4249/2014 δημιούργησε τεράστια ζητήματα (αφού προφανώς καταρτίσθηκε από ανθρώπους άσχετους και εκτός επιτελείου) και ανέδειξε τα διαχρονικά προβλήματα στην οργάνωση της αστυνομίας. Χρειάστηκε νέα νομοθετική παρέμβαση (άρθρο 231 του ν.4281/2014) για την επίλυση κάποιων από αυτά και η έκδοση των οργανωτικών κανονιστικών πράξεων (ιδίως π.δ.178/2014). Δυστυχώς αυτό που παρατηρούμε είναι ο υδροκεφαλισμός και ο συγκεντρωτισμός, πράγμα το οποίο ακυρώνει την ποιότητα. Η ολική ποιότητα, το σταθερό μάνατζμεντ και οι πρωτοβουλίες των υπαλλήλων είναι αναγκαίοι όροι για να κάνουν ένα οργανισμό να «πετάξει». 

4. Θα εστιάσουμε ειδικότερα στην οργάνωση, τη μη ορθολογιστική αξιοποίηση του ανθρώπινου δυναμικού και το καθεστώς εξέλιξης των αξιωματικών. Το πρώτο θέμα που τίθεται είναι ότι πρέπει να δοθεί ένα τέλος στην έξοδο των στελεχών της αστυνομίας (αλλά και των Ενόπλων Δυνάμεων) κάτω των 58 ετών στη σύνταξη. Είναι βέβαιο ότι κανείς δεν θέλει οι φορολογούμενοι να πληρώνουν νέους σε ηλικία συνταξιούχους και ότι κανείς δεν θέλει να βλέπει ανενεργό ένα από τα πιο παραγωγικά δυναμικά της χώρας. Υπενθυμίσουμε ότι σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 13 του ν.4249/2014, όπως συμπληρώθηκε με αυτές του άρθρου 231 του ν.4281/2014, (πρώην άρθρο 9 του ν.2800/2000) το αστυνομικό προσωπικό της αστυνομίας έχει ιεραρχία «αντίστοιχη της στρατιωτικής». Είναι επιτακτική η ανάγκη να σταματήσει η «βιομηχανία- μηχανή παραγωγής» αποστράτων και ο «πληθωρισμός» των στρατηγών-αρχηγών. Εξάλλου τι νόημα έχει να είναι κάποιος στρατηγός με σύνταξη αστυνόμου;

5. Πρόσφατα είδαμε κάποιες σκέψεις του Γ.Ε.ΕΘ.Α. να προχωρήσει στη κατάρτιση σχεδίου νόμου που θα αποσκοπούσε σε μία σύγχρονη και μακρόπνοη προοπτική θεώρηση του πλαισίου εξέλιξης των στελεχών των Ενόπλων Δυνάμεων. Σημαντικό θέμα είναι και οι προστιθέμενες νέες κρίσεις του «διατηρητέου υπό προαγωγή», του «προακτέου στον ανώτερο σε αποστρατεία βαθμό» και του «μη προακτέου στον ανώτερο σε αποστρατεία βαθμό». Επίσης προβλέπεται μείωση των οργανικών θέσεων των ανωτάτων αξιωματικών κατά 20%. Αυτό θα έπρεπε να είχε γίνει, όχι σήμερα, αλλά χθες, στην Αστυνομία που έχει σοβαρότερο πρόβλημα, όπως θα αναλύσουμε παρακάτω. Και ακόμη για δημοσιονομικούς λόγους και ως αντίβαρο στις μειώσεις μισθών και συντάξεων. 

6. Στην αστυνομία ο χρόνος παραμονής ανά βαθμό για προαγωγή, όπως ορίζεται στο άρθρο 15 του π.δ.24/1997, είναι μικρότερος κατά δύο (2) έτη κατά μέσο όρο, από ότι στις ΄Ενοπλες Δυνάμεις. Προβλέπεται όμως και προαγωγή ανεξαρτήτως ύπαρξης κενών οργανικών θέσεων, εάν έχουν συμπληρώσει οκτώ (8) έτη στο βαθμό ή τον ακόλουθο χρόνο πραγματικής συνολικής υπηρεσίας αξιωματικού: α. Υπαστυνόμοι Α΄ 10 έτη. β. Αστυνόμοι Β΄13 έτη. γ. Αστυνόμοι Α΄ 18 έτη. δ. Αστυνομικοί Υποδιευθυντές 27 έτη.

7. Οι προαγωγές αυτές εκτός οργανικών θέσεων δημιουργούν μια ανώμαλη (ανάποδης μορφής-διογκωμένης στην κορυφή) πυραμίδα και σοβαρά προβλήματα στην κινητικότητα (μεταθέσεις), αφού αναιρούν στην ουσία την αρχή της οργανικότητας των θέσεων, όπως αυτή ορίζεται στο άρθρο 1 του π.δ. 100/2003 (μετακίνηση σε αντίστοιχη του βαθμού κενή οργανική θέση). Και το σοβαρότερο οδηγούν στην έξοδο-αποστρατεία νέους αξιωματικούς χωρίς τη συμπλήρωση του συντάξιμου χρόνου.

8. Εξάλλου οι οργανικές θέσεις στη αστυνομία, τα τελευταία χρόνια, αυξήθηκαν υπέρμετρα και δυσανάλογα των αναγκών ήτοι:
α) Η οργανική δύναμη της Αστυνομίας με την ενοποίηση το 1984 ήτανε (άρθρο 23 ν.1481/1984):
Αντιστράτηγοι 5
Υποστράτηγοι 21 (ο βαθμός του Ταξίαρχου είχε καταργηθεί)
Σύνολο Ανωτάτων 26
Αστυνομικοί Διευθυντές 125
β) Με τη νέα αναδιάρθρωση το 2000 ήτανε (άρθρο 19 ν.2800/2000): Αντιστράτηγοι 4
Υποστράτηγοι 14
Ταξίαρχοι 40
Σύνολο Ανωτάτων 58 ( επιπλέον 32 ήτοι υπερδιπλασιάστηκαν) Αστυνομικοί Διευθυντές 160 (επιπλέον 35)
γ) Σήμερα οι Ανώτατοι Αξιωματικοί είναι:
Αντιστράτηγοι 5
Υποστράτηγοι 20
Ταξίαρχοι 65
Σύνολο 90
Αστυνομικοί Διευθυντές 230. 

9. Η αναθεώρηση του οργανογράμματος θα πρέπει να γίνει και για λόγους οργανωτικούς-μάνατζμεντ, όπως παραπάνω αναφέρθηκε. Για παράδειγμα το επιτελείο του Αρχηγείου της αστυνομίας (με τις ίδιες διευθύνσεις και το ίδιο έργο-αντικείμενο) πριν από 5-6 χρόνια είχε τρεις (3) Κλάδους και διευθύνονταν από έναν (1) επιτελάρχη-αντιστράτηγο και τρεις (3) κλαδάρχες- υποστρατήγους, δηλαδή σύνολο τέσσερις (4) στρατηγούς. Σήμερα το επιτελείο έχει πέντε (5) κλάδους, δηλαδή διευθύνεται από έξι (6) στρατηγούς! Αν εδώ προσθέσουμε και τους δύο(2) βοηθούς του επιτελάρχη, έχουμε σύνολο οκτώ (8) στρατηγούς! Αυτό δεν αποτελεί αποκέντρωση και ποιότητα οργάνωσης-διοίκησης! Εν προκειμένω τίθεται το ερώτημα. Τα εν λόγω προβλήματα δεν τα γνωρίζουν και δεν τα αντιλαμβάνονται οι αξιωματικοί του επιτελείου; Δεν μπορούν να προτείνουν λύσεις; Η απάντηση δίνεται στην επόμενη παράγραφο.

10. Η αποτελεσματικότητα της διοίκησης επηρεάζεται από το «σύνδρομο της γραφειοκρατίας». Ο όρος γραφειοκρατία χρησιμοποιείται για να χαρακτηρίσει τα λιγότερο αποτελεσματικά τμήματα αυτής, όπως αναφέρει ο αείμνηστος αμερικανός οικονομολόγος John Kenneth Galbraith στο έργο του «The Good Society». Ο ίδιος αναφέρει ότι, το πρώτο ελάττωμα και το πιο φανερά δυσμενές για τους οργανισμούς, είναι το ότι «η πειθαρχία αντικαθιστά τη σκέψη». Η πειθαρχία είναι αναπόφευκτη. Όμως το άτομο που συμβιβάζεται πλήρως σχολιάζεται, με κάποια πολύ στενή μεταφορική έννοια, ως «ένας καλός στρατιώτης». Βέβαια, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η δημιουργική σκέψη καταπιέζεται και συχνά αντικαθίσταται από το σύστημα επιβολής της πειθαρχίας. Ο άντρας ή η γυναίκα διαφορετικών απόψεων-που διακρίνει την αδυναμία ή το λάθος και προβλέπει την ανάγκη για αλλαγή- μπορεί να θεωρηθεί μη συνεργάσιμο άτομο, ανεύθυνο και εκκεντρικό. Με μια προσφιλή έκφραση, αυτός ή αυτή «δεν είναι χρήσιμο άτομο». Κάπως έτσι και ο επιτελής της αστυνομίας (ανεξάρτητα αν έχει ή όχι την ικανότητα) δεν προτείνει τις απαραίτητες αλλαγές-λύσεις και υπάρχει στασιμότητα και αδράνεια. 

11. Συμπερασματικά τυγχάνει αδήριτη ανάγκη να προωθηθούν ρυθμίσεις που θα περιλαμβάνουν τουλάχιστον:
α. Περισσότερο χρόνο παραμονής των αξιωματικών, ιδίως στους κατώτερους βαθμούς, ώστε να αποκτούν εμπειρία και συντάξιμο χρόνο.
β. Κατάργηση της δυνατότητας προαγωγής ανεξαρτήτως ύπαρξης κενών οργανικών θέσεων.
γ. Μείωση των οργανικών θέσεων των ανωτάτων αξιωματικών και Αστυνομικών Διευθυντών.
δ. Απλούστευση του οργανογράμματος των Υπηρεσιών, λιγότερες και ευέλικτες δομές, ενοποίηση των Διευθύνσεων και Τμημάτων με ομοειδές αντικείμενο και ενίσχυση των περιφερειακών και μάχιμων Υπηρεσιών.
ε. Υπαγωγή των αυτοτελών κεντρικών Υπηρεσιών στις υφιστάμενες-αντίστοιχες οργανωτικές δομές και όχι σε μονοπρόσωπα όργανα, ώστε να επιτυγχάνεται ο αναγκαίος συντονισμός, έλεγχος και η ενότητα της προσταγής (clear chain of command).
Φεβρουάριος 2015.

Με εκτίμηση.
Νικόλαος Αθ. Μπλάνης
Αντιστράτηγος Αστυνομίας ε.α.
Επίτιμος Προϊστάμενος Κλάδου Οργάνωσης και Ανθρώπινου Δυναμικού/Α.Ε.Α./Υ.Δ.Τ.
Πτυχιούχος Νομικής Σχολής Αθηνών.

Πηγή ➤

Διαβάστε Περισσότερα »

Συνέντευξη με έναν νέο αστυνομικό – Το προφίλ και η ψυχολογία του

Police-Voice blog ➤

«Quis custodiet ipsos custodes?» (Ποιος θα μας φυλάξει απ” τους φύλακες;) Γιουβενάλης

«Γελοῖον γάρ, ἦ δ” ὅς τόν γε φύλακα φύλακος δεῖσθαι» (Θα ήταν γελοίο ο φύλακας να χρειάζεται φύλακα) Πλάτωνας, Πολιτεία

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Στο

πείραμα φυλάκισης του Στάνφορντ τα υποκείμενα ταυτίστηκαν τόσο γρήγορα με τον ρόλο που τους είχε τύχει (φύλακας ή φυλακισμένος), ώστε ο δρ Ζιμπάρντο αναγκάστηκε, μόλις την έκτη μέρα, να το διακόψει.

Αν έξι μέρες αρκούν για να μετατραπεί ένας φοιτητής σε δεσμοφύλακα -με εξουσιαστικές και σαδιστικές τάσεις, τότε τι συμβαίνει σ” έναν άνθρωπο που ενδύεται αυτόν τον ρόλο για όλη του τη ζωή;

Το κείμενο που ακολουθεί δεν απαντάει σ” αυτή την ερώτηση. Ούτε σε καμία άλλη. Μόνο θέτει ερωτήματα. Αν ψάχνετε για απαντήσεις ρωτήστε τον ιερέα της θρησκείας σας ή τον πολιτικό του κόμματος σας ή τον επιστήμονα της επιστήμης σας ή τον τσαρλατάνο της γειτονιάς σας. Παντού θα βρείτε κάποιον που γνωρίζει όλες τις απαντήσεις.

Το κείμενο που ακολουθεί ίσως να μην αρέσει σε όσους πιστεύουν ότι οι αστυνομικοί είναι μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι.

Αλλά το “χουμε ξαναπεί: Εχθρός της αλήθειας δεν είναι το ψέμα, είναι η πεποίθηση. (Άσε που δεν υπάρχει αλήθεια).

Το κείμενο που ακολουθεί είναι βασισμένο σε μια συζήτηση που είχα με έναν νεαρό αστυνομικό. Αν αναρωτιέστε αν αυτή η συζήτηση πράγματι έγινε κι αν περιμένετε και τις αποδείξεις θα σας βομβαρδίσω με τη ρήση του Ουίλιαμ Μπάροουζ: «Τίποτα δεν είναι πραγματικό. Όλα επιτρέπονται».

(Η συζήτηση ξεκινάει και έχουμε ήδη αναφερθεί στον Τζόις, στον Γιουβενάλη, στον Πλάτωνα, στον Ζιμπάρντο, στον Νίτσε, και στον Μπάροουζ. Down and down and down he sank and drown.)

Ο Νίκος Ρ. δεν μοιάζει με αστυνομικό. Όχι μόνο επειδή δεν φοράει τη στολή του.

Η Στολή του αστυνομικού (όπως και του στρατιώτη ή του ιερέα) είναι μέρος του ρόλου του. Αυτή τον βοηθάει να ταυτίζεται με τους υπόλοιπους της ομάδας και να ξεχωρίζει από τους μη-αστυνομικούς. Όχι μόνο για τον εαυτό του, αλλά και στα μάτια εκείνων που τον βλέπουν.

Beauty (and fear) is in the eye of the beholder

Αστυνομικοί (ή στρατιωτικοί) ντυμένοι με εμπριμέ υφάσματα και φωσφοριζέ χρώματα, ο καθένας σύμφωνα με το δικό του γούστο, θα προκαλούσαν θυμηδία στον… εχθρό.

Ποιος είναι ο εχθρός και σε τί εξυπηρετεί η έχθρα; Αυτό θα το δούμε αργότερα.

~

Ο Νίκος είναι είκοσι έξι χρονών. Δεν είναι φουσκωτός ούτε ξεχειλίζει τεστοστερόνη. Είναι ευγενικός και μιλάει για τις εξετάσεις proficiency που θα δώσει κάποια απ” τις επόμενες μέρες. Μοιάζει πιο πολύ με κολεγιόπαιδο.

Κι όμως. Υπηρετεί ήδη έξι χρόνια στην αστυνομία. Η πρώτη του υπηρεσία ήταν στα ΜΑΤ της Αθήνας.

«Πώς είναι στα ΜΑΤ;» τον ρωτάω.

«Είναι η χειρότερη υπηρεσία. Ακόμα και στην ΟΠΚΕ που ήμουν μετά καλύτερα ήταν.»

ΟΠΚΕ σημαίνει Ομάδα Πρόληψης και Καταστολής Εγκλήματος.

«Εκεί παίζεις τη ζωή σου. Δεν ήταν λίγες οι φορές που σταματήσαμε αμάξι και μας πυροβόλησαν. Σ” ένα διαμέρισμα που προσπαθούσαμε να μπούμε, μας άνοιξε η γκόμενα του τύπου. Μάλλον είχε φάει πολύ ξύλο, γιατί δεν μίλησε, μόνο μας έδειξε που κοιμόταν. Αυτός ήταν χαπακωμένος. Δίπλα στο κρεβάτι είχε το καλάσνικοφ και μια χειροβομβίδα. Έτσι και ξυπνούσε την είχαμε γαμήσει. Ξέρεις πως είναι να σκάει χειροβομβίδα σε κλειστό χώρο;»

Δεν ήξερα.

«Τι ήταν; Μαφιόζος;»

«Ναρκωτικά. Όπλα. Διαρρήξεις.»

«Παράξενο. Σαν να παίζεις σε ταινία.»

«Δεν παίζεις. Δεν είναι ταινία.»

Πράγματι! Στις ταινίες δεν σκοτώνεσαι.

~

«Και γιατί στα ΜΑΤ είναι χειρότερα;»

«Πρώτα έχεις τον πόλεμο που σου κάνουν οι παλιότεροι.»

«Όπως στον στρατό; Παλιός και νέος;»

«Ναι, κάτι τέτοιο. Ο άλλος είναι ένα χρόνο στη διμοιρία, οπότε πρέπει να τον ακούς… Όποια μαλακία κι αν λέει.»

«Και πως είναι;» τον ρωτάω. «Τη στιγμή που στέκεσαι με την ασπίδα στο χέρι και έχεις μπροστά σου τον κόσμο που πρέπει να σταματήσεις ή να απωθήσεις. Και σου βρίζουν τη μάνα.»

«Ή σου πετάνε πέτρες.»

«Πως νιώθεις;»

«Είσαι όλη μέρα εκεί», λέει ο Νίκος. «Οκτώ ώρες, δέκα. Απ” την μια μεριά σε βρίζουν, απ” την άλλη σε πιέζουν. Είναι Κόλαση!»

«Οπότε κάποια στιγμή τα παίρνεις και ορμάς;»

«Δεν είναι όλοι ίδιοι», μου λέει ο Νίκος. «Κάποιοι γουστάρουν τη φασαρία. Λίγο να τους κοιτάξουν και ορμάνε. Άλλοι είναι πιο ήσυχοι. Περιμένουν να τελειώσει η βάρδια να γυρίσουν σπίτι τους… Νομίζεις ότι έχουμε καμιά όρεξη να πλακωνόμαστε στις πλατείες και να ρίχνουμε χημικά; Αλλά, από κάποια στιγμή και μετά, δεν καταλαβαίνεις και πολλά, δεν σκέφτεσαι.»

~

Άνθρωποι σε συνθήκες έντονης ψυχολογικής πίεσης. Έχουν γίνει πολλά ψυχολογικά πειράματα σ” αυτό το ζητούμενο. Συνήθως τότε οι άνθρωποι λειτουργούν αυτόματα («σαν να μην ήμουνα εγώ» , «σαν να ήμουν μέσα σ” ένα σύννεφο»).

Διαβάζουμε κι ακούμε για  την αποκτήνωση των δυνάμεων καταστολής. Ο όρος είναι λάθος. Ουσιαστικά πρόκειται για αυτοματοποίηση. Ο άνθρωπος γίνεται ο ρόλος του, χάνει την προσωπικότητα του, όπως ο στρατιώτης, που τη στιγμή της μάχης δεν έχει τη δυνατότητα να φιλοσοφήσει. Είναι στρατιώτης, πρέπει να σκοτώσει. Αλλά ούτε κι αυτό σκέφτεται.

Η σπονδυλική στήλη, ο ερπετικός νους, η επιβίωση, αυτά έχουν σημασία τότε, αυτά διατάζουν όταν οι συνθήκες πίεσης είναι τόσο εξοντωτικές. Ή μήπως προηγείται η ιδεολογία της καταστολής; Μήπως πρέπει να πειστείς ότι κάνεις το σωστό; Ή μήπως πείθεσαι, αυταπατάσαι, για να μπορέσεις να συνεχίσεις;

«Το βράδυ που ξεκίνησαν τα Δεκεμβριανά ήμουν υπηρεσία στα ΜΑΤ. Απέναντι απ” το Πολυτεχνείο. Δεν ξέραμε τι είχε γίνει. Ακούστηκε ότι σκότωσαν έναν δικό μας, έτσι έλεγαν… Και μετά έγινε ο χαμός.

Καιγόταν η Αθήνα, δεν ξέραμε που να πάμε. Κι εκεί, όπως μας πετροβολούσαν, βλέπω κάτι να “ρχεται κατά πάνω μου. Ήταν ένα κομμάτι μάρμαρο, που αναπήδησε, και με χτύπησε στο γόνατο, στο πλάι. Το πόδι μου κλείδωσε κι έπεσα κάτω. Δεν μπορούσα να κουνηθώ.

Μου είχε σπάσει την επιγονατίδα, θρύψαλλα την έκανε. Τρεις μήνες δεν σηκώθηκα απ” το κρεβάτι. Ενέσεις, παρακέντηση, το γόνατο μου είχε πρησθεί κι ήταν πιο μεγάλο απ” το κεφάλι μου. Ευτυχώς έγινε καλά, δεν μου “μεινε κουσούρι.

Και γλίτωσα και τα Δεκεμβριανά. Οι συνάδελφοι για έναν μήνα πόλεμο είχαν. Το πρωί γινόταν ησυχία και το βράδυ καιγόταν ο τόπος.»

«Και πως έγινε και σταμάτησε;»

«Εκτονώθηκε», είπε ο Νίκος με απορία, που δεν καταλάβαινα τα αυτονόητα.

Εκείνη τη στιγμή δεν το σκέφτηκα. Μετά όμως αυτή η εικόνα μου θύμισε τηΘεωρία Καταστροφών του Ρενέ Τομ  και τη χύτρα ταχύτητας.

Είναι η κοινωνία σαν μια χύτρα ταχύτητας. Όταν η πίεση αυξάνεται υπερβολικά, σε σημείο που μπορεί να τιναχτεί στον αέρα, όλη η κοινωνία ν” ανατιναχτεί, μπαίνει σε λειτουργία η βαλβίδα εκτόνωσης.

Η χύτρα είναι έτσι κατασκευασμένη ώστε μόλις η πίεση φτάσει στο προκαθορισμένο ύψος να γίνεται εκτόνωση. Ίσως να είναι μια χαοτική χύτρα, όπου το σημείο εκτόνωσης να μην είναι επακριβώς καθορισμένο, παρά να εξαρτάται από άπειρους παράγοντες.

Αυτή η εκτόνωση δεν οδηγεί σε καλυτέρευση των συνθηκών. Η χύτρα συνεχίζει να βράζει. Όμως δεν γίνεται έκρηξη.

«Μετά πήγα στα ΜΑΤ Θεσσαλονίκης», μου λέει ο Νίκος. «Καμία σχέση με την Αθήνα.»

«Είναι πιο χαλαρά;»

«Καμία σχέση.»

«Και μετά; Πώς έγινε κι έφυγες από τα ΜΑΤ;» τον ρώτησα. «Θέλω να πω, πώς ορίζεται ποιος θα πάει σε καλή ή σε κακή υπηρεσία;»

Ο Νίκος χαμογέλασε λες κι ήμουν εγώ ο πιτσιρικάς.

«Εξαρτάται απ” τους ανθρώπους που ξέρεις», είπε πονηρά.

«Βύσμα;»

«Τί άλλο; Γίνεται τίποτα στην Ελλάδα χωρίς βύσμα;»

«Και τώρα είσαι καλά;»

«Αισθάνομαι πάλι άνθρωπος.»

~

Οι αστυνομικοί που υπηρετούν στα ΜΑΤ ξέρουν ότι βρίσκονται στη χειρότερη υπηρεσία. Οι συνάδελφοι τους επανδρώνουν τα γραφεία των υπουργών και τα Α.Τ. των νησιών. Μακαριότητα.

Όταν βρίσκεσαι στη χειρότερη θέση που θα μπορούσες να ήσουν (σε σύγκριση με τους συναδέλφους σου) δεν μπορεί να αισθάνεσαι καλά.

~

Ο Νίκος χαιρέτησε κι έφυγε να πάει σπίτι του. Ζει με τους γονείς του (ναι, έχουν κι οι μπάτσοι μάνες). Με τα λεφτά που βγάζει δεν μπορεί να πιάσει μόνος του σπίτι, άλλωστε μικρός είναι ακόμα. Είχε σχέση με κάποια συνάδελφο του για τρία χρόνια, πήρε μετάθεση, έσπασε η σχέση.

Είναι κάπως γριπωμένος τις τελευταίες μέρες. Θα πάει να φάει σούπα.

~

Ο Νίκος μοιάζει με έναν κανονικό 26χρονο. Αλλά δεν είναι. Γιατί;

Γιατί έχει όπλο. Γιατί είναι ένας 26χρονος με όπλο.

Και το όπλο είναι μέρος του ρόλου του.

ΕΠΙΜΥΘΙΟ ΧΩΡΙΣ ΗΘΙΚΟ ΔΙΔΑΓΜΑ

Στο «Περιμένοντας τον Γκοντό» ο Μπέκετ εμφανίζει, πέρα από τους βασικούς τους ήρωες, ένα άλλο δίδυμο, τον Λάκι και τον Πότζο. Στην πρώτη σκηνή ο Λάκι κρατάει από το λουρί, σαν σκύλο, τον Πότζο.

Στη δεύτερη σκηνή οι ρόλοι αντιστρέφονται.

Ο εξουσιαστής γίνεται εξουσιαζόμενος.

~

Είναι πολύ δύσκολο, για κάθε άνθρωπο που έχει εξουσία (ή ψευδαίσθηση εξουσίας) να κάνει σωστή χρήση αυτής.

Γιατί η εξουσία εξ” ορισμού δημιουργεί ανισότητα.

~

Ο ρόλος των φυλάκων θα έπρεπε να είναι η προστασία του συνόλου.

Όμως, τόσο συχνά, τα δικαιώματα του πολίτη, τα ανθρώπινα δικαιώματα, είναι αντίθετα με τις ορέξεις της εξουσίας. Η εξουσία δεν επιτρέπει περισσότερα δικαιώματα απ” όσα ανέχεται, προκειμένου να διατηρηθεί.

Έτσι ο φύλακας, που πληρώνεται απ” την εξουσία, βρίσκεται στη δύσκολη θέση να υπερασπιστεί την καθεστηκυία τάξη -ενάντια στους πολίτες.

Καθώς αμοίβεται με πολύ λίγα λεφτά πρέπει να πείσει τον εαυτό του ότι πράττει υπέρ του συνόλου, ακόμα κι όταν δεν το κάνει. Είναι αυτό που οι ψυχολόγοι αποκαλούν Γνωστική Ασυμφωνία.

~

Την ίδια στιγμή οι πολίτες μεταθέτουν (όπως θα έλεγε κι ο Φρόυντ) την οργή που νιώθουν. Οι άρχοντες, βασιλιάδες και φιλόσοφοι, είναι απρόσιτοι. Οι φύλακες είναι εκεί, μπροστά τους, και τους εμποδίζουν.

Η μετάθεση αυτή ευνοεί τους άρχοντες.

Όσο οι πολίτες συγκρούονται με τους φύλακες, η εξουσία είναι ασφαλής. Οι φύλακες είναι αναλώσιμοι, όπως και οι στρατιώτες στον πόλεμο.

Οι συγκρούσεις οδηγούν στην εκτόνωση. Θύματα της είναι μόνο οι πολίτες και οι φύλακες.

Οι άρχοντες συνεχίζουν να πίνουν τ” ακριβά κρασιά τους στις offshore μακρινών θαλασσών. Και θα συνεχίσουν.

πηγή: sanejoker.info, policeonline.gr

Πηγή ➤

Διαβάστε Περισσότερα »

Τολμάει κανείς να συγχαρεί την ΕΛ.ΑΣ.; ΤΟΥ ΔΡ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΔΟΥΒΛΗ

Police-Voice blog ➤
Είναι γνωστό τοις πάσι, ότι η Ελληνική Αστυνομία αποτελεί τον πιο πρόσφορο σάκο του μποξ στη χώρα μας.

Μια χώρα εφηβική, που αδημονεί να προσάψει σε άλλους τις δικές της αμαρτίες, έχει βρει στην ΕΛ. ΑΣ τον ιδανικό αποδιοπομπαίο τράγο.

Σοβαρά κοινωνικά προβλήματα με σύνθετες κοινωνικοπολιτικές αιτίες φορτώνονται στην Αστυνομία.

Η ΕΛ.ΑΣ. ευθύνεται για την εγκληματικότητα, η ΕΛ.ΑΣ για την λαθρομετανάστευση, η ΕΛ.ΑΣ. για τα τροχαία δυστυχήματα, η ΕΛ.ΑΣ ίσως – γιατί όχι- και για το προπατορικό αμάρτημα…

Ως ένα σημείο αυτή η συμπεριφορά εξηγείται. (χωρίς να δικαιολογείται.) Καλώς ή κακώς ή αστυνομία είναι από τις λίγες ορατές και εύκολα αντιληπτές μορφές εξουσίας. Κανείς δε βλέπει εύκολα βουλευτές, υπουργούς ή άλλους κρατικούς αξιωματούχους. Ο άνδρας με την στολή λοιπόν εκπροσωπεί το Κράτος στους δρόμους και μοιραία πληρώνει με την συσσωρευμένη οργή των πολιτών για όλες τις αδικίες της κρατικής εξουσίας, υπαρκτές και μη…

Δυστυχώς δεν συμβαίνει το ίδιο και με τις επιτυχίες της Αστυνομίας. Αυτές περνούν στα «ψιλά», τις θεωρούμε αναμενόμενες και δε τυγχάνουν της ίδιας προσοχής και διαφήμισης σε σχέση με τις λιγότερο επιτυχημένες ενέργειές της.

Αυτή την αδικία θέλει να αποκαταστήσει το παρόν άρθρο.

Είμαστε άραγε έτοιμοι να συγχαρούμε ειλικρινώς την ΕΛ.ΑΣ για την σημερινή της επιτυχία?

Φαντάζει ρητορικό το ερώτημα και αυτονόητη η απάντηση αλλά δεν είναι.

Είμαστε έτοιμοι να αφήσουμε στην άκρη παραδοσιακά ελαττώματα του λαού μας όπως η μικροψυχία και η μιζέρια?

Είμαστε έτοιμοι να αναγνωρίσουμε ότι  υπάρχει ένα κομμάτι του δημοσίου τομέα που, παρά τα προβλήματα του, λειτουργεί επαγγελματικά και επιτυχημένα?

Είμαστε έτοιμοι να περιβάλλουμε αυτά τα παιδία-διότι είναι παιδιά του λαού, μη το ξεχνάμε- με την απαραίτητη εμπιστοσύνη και στήριξη?

Η Αστυνομία έχει το κρατικό μονοπώλιο της βίας καθώς και την δυνατότητα να αστυνομεύει τους πολίτες. Τα δικαιώματα αυτά πηγάζουν από ένα άτυπο κοινωνικό συμβόλαιο με τον λαό, ο οποίος έχει «θυσιάσει» λίγη από την ελευθερία του προκειμένου να την θωρακίσει.

Απαραίτητη προϋπόθεση για να λειτουργεί λοιπόν ομαλά αυτός ο σημαντικός θεσμός είναι να περιβάλλεται από την ενεργή και διαρκώς ανανεούμενη κοινωνική εμπιστοσύνη.

Σύμφωνα με την εισηγητική έκθεση για την δημιουργία της ΕΛ.ΑΣ το 1984, ο τρόπος αλλαγής της σχέσης Κράτους και κοινωνίας είναι η αλλαγή του τρόπου λειτουργίας των θεσμών.

Η Αστυνομία άλλαξε.

Εμείς?



·         Ο Κωνσταντίνος Δούβλης είναι διδάκτωρ Εγκληματολογίας (UniversityofEssex, UK), ειδικευμένος σε θέματα ασφάλειας, αστυνόμευσης και αντεγκληματικής πολιτικής στις Η.Π.Α. (LoyolaUniversityofChicago, USA)
Πηγή ➤policenet.gr

Διαβάστε Περισσότερα »